...O da peşimden kalkıp "İyi tarafından bakarsak yakalanmadık." dediği anda çıktığımız camdan "Her tarafa bakın kimse kalmayacak burada!!" Gülerek ona döndüm "Şimdilik" deyip, ellerimle durduğumuz yerin demirini tutup, çöp konteynırına atladım. Adrien bir bana, birde cama bakıyordu. Hala çöp konteynırının içinde olan ben ona doğru seslenip "Atla hadi, yoksa bırakır giderim seni, tek başına kalırsın burda" dediğimde hemen yanıma atlamıştı. Ona doğru bakarken bana "Başıma ne işler açıyorsun bilmiyorum ama, hoşuma gitmiyor değil. Sevdim seni" dedi

Marinette ailesinin aldığı kararla lisenin ortasında, herşeyi geride bırakarak çinden parise taşınmak zorunda kalır. Ayrıca hayranı olduğu, oradaki kahraman grubunu da merak etmiyor değildi. Bu yüzden oraya taşınmayı kabul ediyor ve Fransada ailesi işe küçük bir pastane açıyor. Aynı zamanda ustanın ona verdiği görevi yerine getirmek zorunda, bu görev sonunda Marinette'i iyi mi yoksa kötü mü etkileyecek? *** Marichat hikayesidir ♡ Ayrıyetten tüm shipleri içerir. İyi okumalar ♡♡ *** #luka etiketinde 3. / 19.07.21/

Highest Rank #19 in Fantasy. Four guys , hot guys rooming with you and that's not all , they're princes. Supernatural princes. As if that wasn't enough , I might as well have feelings for one if them. But he'd never notice a girl like me. Afterall , he's a demon prince soon to be king and I'm a normal human; aren't I ? Cover by AverySummers.

Bölümler düzenlenmiş hâliyle yeniden paylaşılıyor. (Final dahil bütün bölümler eklenecektir.)

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."