Julien nauczył się wiele tamtego lata. Nauczył się odwagi. Odwagi, by podejmować ryzyko, zamiast się bać. Odwagi, by mówić, zamiast milczeć. Odwagi, by działać, zamiast marzyć. Nauczył się żyć. Żyć poza kartkami swojego notatnika. Żyć tak, żeby zamiast wymyślonych historii, móc spisywać wspomnienia. Żyć, jakby każdy dzień, był ostatnią okazją, by czegoś doświadczyć. Nauczył się kochać. Kochać to, że dom to nie zawsze miejsce. Kochać siebie. Kochać kogoś, nawet jeśli odejdzie. Jednak przede wszystkim nauczył się, że Słońce ma złote włosy, oczy, które zdają się wiedzieć wszystko, i uśmiech będący w stanie rozświetlić najciemniejszą noc. Że Słońce wpada do twojego życia bez ostrzeżenia, żeby wywrócić je do góry nogami. Że Słońce zawsze w końcu znika. Ale to w porządku, bo Julien nauczył się też, że nie wszyscy ludzie stają na twojej drodze, by na niej zostać. Że niektórzy pojawiają się na niej na jedno lato, żeby cię czegoś nauczyć, zanim odejdą w swoją stronę. Że są osoby, które poznaje się tylko po to, by tęsknić za nimi przez resztę życia.

Noemi Walker ma obecnie 19 lat. Trzy lata temu jej brat i pierwsza miłość pozostawili ją samą sobie. Dziewczyna wyznała mu swoje uczucia ale on.. on po prostu wyjechał. Po tym wszystkim obiecała sobie, że przestanie czuć. Obiecała swojej młodszej osobowości, że już nikt jej nie zrani. Stała się.. pusta i zimna. Broniła sie przed wszystkimi uczuciami. Co sie stanie gdy oni po latach znowu sie spotkają? Czy uczucia wrócą? Czy Noemi zacznie z nim walczyć? zapraszam do czytania! ⚠️OPOWIADANIE ZAWIERA WULGARYZMY I MOŻE ZAWIERAĆ SCENY 18+⚠️ czytacie na własną odpowiedzialność. NIE ZGADZAM SIĘ NA PLAGIAT ANI NA NIC PODOBNEGO! OPOWIADANIE JEST MOJEGO AUTORSTWA I NIE WYRAŻAM ZGODY NA KOPIOWANIE