<ilk kez yazdığımı bilerek okuyun lütfen>

İsteyen buyursun gelsin.

Ateş, yaktığını düşünüyordu, ta ki Güneş'in saf alevinde kavrulana kadar... ..... Ellerini saçlarımın arasından geçirerek dudaklarımızı birbiriyle kenetledi. Öpüşmemiz derinleştiğinde artık Ateş ile önümüzde bir engel kalmadığını anlamıştım. Biz birbirimiz olmak için hazırdık. Ateş'in dudakları dudaklarımdan ayrılıp yanaklarımı oradan da boynumu bulduğunda yatak odasına Ateş'in kucağında bacaklarım beline dolanmış şekilde gelmiştik. Ateş'in birden boynumdan kendini geriye çekmesi ile şaşırarak ona baktım. Gözlerime anlayamadığım bir ifadeyle ile bakıyordu. "ne oldu? Niye o şekilde bakıyorsun?" Diye sordum. Ateş "sen hala sarhoş musun? Eğer sarhoşsan..."Diye konuşurken sözünü kestim. "Hayır Ateş sarhoş değilim ve kendimdeyim. Kendini benim sarhoşluğumdan yararlanıyormuş gibi hissetme lütfen. Şu anda sarhoş değilim ve seninle..." Diye konuşurken cümlemin bitmesine bu seferde o fırsat vermedi ve tekrar dudaklarımızı birleştirdi. Sanki hiç ara vermemiş gibi kaldığı yerden devam etmeye başladı. Ne ara üzerimden geceliğimin çıktığını bilmiyordum. Sırtım yatağı bulduğunda Ateş'in dudaklarımdan dudaklarını ayırıp emin misin der gibi bakması üzerine kollarımı boynuna doladım. Bu hareketim ile verecek olduğum cevabı almıştı. Ateş'in tekrar dudaklarını hissettiğimde yerimin onun kolları, elleri ve dudakları olduğuna emindim. Ondan başka bir erkeğin bana dokunmasına asla izin veremezdim. Ateş'ten başka hiç bir erkeğin dokunuşunu kabul edemezdim. Onunla şu an yaşadıklarımı kimseyle yaşamak istemeyecek olduğum gibi. Değişik duyguları ve hisleri de yaşıyordum. Benim mutlu olmam için elinden geleni yapıyordu. Ayrıca mutluydum da....

Emin olduğum tek şey normal olmadığımdı. Onlarla ne yapacağını bilmediğim tuhaf güçlerle doğmuştum. Lanetli miydim? Yoksa kutsanmış mı? Av mı olacaktım? Yoksa avcı mı? Aurora Brown'ın New Hampshire eyaletindeki Hanover kasabasında koleje başlaması hayatında kendi için yaptığı en heyecan verici şeydi. Ta ki bu küçük üniversite kasabasının hayallerinin de ötesinde gerçeklere gebe olduğunu öğrenene kadar. Gizemli ve tanrıları kıskandıracak kadar kudretli Nyk Logan'ın hayatına yıldırım gibi düşmesiyle, kendini keşfetme yolculuğu başlamıştı. Artık geri dönüş yoktu. Ya ilerleyecek ya da bu yolda peşindeki karabasanlara yem olacaktı.

İs Tanyel başarılı bir konservatuvar öğrencisidir. Sahnedeki başarısının devamlılığını sağlayabilmek uğruna adının önüne yerleştirilen birçok kötü sıfatı umursamaz. Henüz daha lise yıllarındayken adının karıştığı kötü haberler geçmişine ait bir canavar gibi onu bugününe kadar takip etse de dimdik durarak, aşk olarak gördüğü tiyatro için her türlü dedikoduya kulak tıkar. İs'i diğerlerinden ayıran yaşadıkları onun kendini kötü bir insan olarak kabul edip, kötü bir insan olarak yaşadığına ikna ettirir. Aslında İs, annesi tarafından ilgiden yoksun büyümüş, babası tarafından çok küçük yaşlarda bir çocuk parkında terk edilmiş, yine küçük yaşlarda erkeklere olan güvenini kaybetmiş ruhu kanayan küçük bir kız çocuğudur. Peki aslında çok küçük yaşlarda erkeklere olan güvenini kaybetmesinin asıl sebebi nedir? Bir gün bir yabancının hayatına yaptığı ani girişle zaten ağır kan kaybetmiş hayatında hiç beklenmedik değişiklikler oluşmaya başlar. Peki bu yabancı kimdir? Ve her şeyden önemlisi İs neden bu yabancıyı hiç sorgulamadan hayatına kabul etmiştir?

"Kaburgam acıyor," diye fısıldadı, gül kuyusu. "Kaburgamı çaldın benden." Adam kızın yüzünü tam kaburgalarının üstüne bastı. "Burada, gül kuyusu," dedi ifadesiz bir sesle. "Burası senin sürgünün. Buradayken ne ölüme kavuşabilirsin, ne de kendini geri alabilirsin artık." Kız, adamın kazağını kavradı, yüzünü kaburgalarının arasına gömdü ve kaşlarını çatarak başını iki yana salladı. "Ölüme kavuşturmayacaksın beni," diye fısıldadı. "Bana beni geri vermeyeceksin." "Asla." Kızın, göğsünün ortasında bir yarası vardı, o yaraya bir isim bile vermişti. Adam, o yarayı ondan çalmıştı. O yaranın adı, "çocukluğum"du. Artık yeryüzüne yağan gül yapraklarının rengi, kan kırmızısıydı. Zehirli kırmızı gül sarmaşıkları bağladı bizi, Birbirimize zehirlendik. O kâinat kadar eşsizdi, Ben basit bir gül kuyusu. Tutulmamız gerekiyordu, Tutulduk. Ben Gül'düm, O, içine düştüğüm Kuyu, Benim Kuyum. Gül Kuyusu.

Damarlarında bir soy dolusu cesedin kanı dolaşıyordu. O gece ay, gökyüzünde karanlıktaydı; bu görüntü göz çukurlarının içine gömülmüş siyah gözlerini hatırlatıyordu. Şehirde dolaşan bir katilin hayatının sınırlarına indirmeye başladığı darbe, keşfetmeye başladığı güçlerinin daha da ortaya çıkmasına neden olacaktı. O bir Karga Sarmaşığı'ydı. Ve henüz dünyada hiç uyanışa geçmemiş bir türün ilk savaşçısıydı. Varta'nın Kızıl Yakası'nın kraliçesi uyanıyor. İÇİNDE BİR SEN'in evreninden... HAFIZA

"Hıçkıra hıçkıra ağlıyorsun Gerçek," diyerek ellerimi büyük avuçlarının içine aldı, "ve bunu yaparken yaşadığın komik bir ânı anlatıyorsun." Gözlerimden yaşlar boşalırken tüm dişlerimi göstererek gülümsemem onu duraksattı. "Bilmem ki," diye fısıldadım. "Her şey elimden kayıp gidiyorken bile acımayan kalbim, az önce sen o sigaranın külünü kül tablasına silkince öyle çok acıdı ki, ağlamak istedim. Üstelik aklıma da yaşadığım o ânın en komik repliği gelmişken, tam da sana söyleyecekken yaptın bunu. O külü neden öyle hiç umursamadan silktin? Senin için yanıyordu." Bir elini kaldırıp yanağıma koydu, büyük avucunun içiyle gözyaşlarımı parçalayıp ezdi, yok etti. Ve bana dedi ki, "Ben yapmasam o kırılıp düşecekti." "Senin yapmandansa, kendisi kırılıp düşmeyi kabul ederdi." Gülümsedim. "Keşke yapmasaydın." "Kendini o küle mi benzetiyorsun Gerçek?" "Hayır," dedim. "Hayır, sen beni henüz kırmadın ki."

Her şey bir ölümle başladı. Ölüm, nefreti takip etti. Nefret, intikamı körükledi. Ve aşk hepsini alaşağı etti. Yüksek kayalarda uçan kartal, kayanın en dibinde yaşayan küçük kıza âşık oldu. Onların aşkı, çığlık. Onların aşkı, feryat. Onların aşkı, acı. Onların aşkı, ölüm. Onların aşkı, VAVEYLA. Karanlıkta atılan her çığlık sahipsizdir. Ben senin karanlıkta attığın çığlığım. Seninleyim ama senin değilim.

Parmaklarım küllerinde dolaştı. Sonra birden yağmur bastırdı. Gülümsedim ve beni izledi. Sustu ve onu dinledim. Sessizliği bile güzeldi. "Çünkü Leyla, çünkü iki gözüm, yangında en son küller ölür."