"Yaşadığım hayat boyunca inandığım bazı değerler vardı. Aile Güçtür. Her ne kadar kan bağımızı kendimiz belirleyemesek de, bu bağın bize hayat veren inançlardan biri olduğu, asla unutamadığım bir düşünceydi. Bu talihsiz gerçek tüm yaşamım boyunca peşimi bırakmadı." ♚♚♚ İngiltere'de soylu ailelerden olan Bertinelli'lerin üç çocuğundan biriydim. Ben, ikizim Narcissa ve babadan kardeşimiz Kaleb. Normal bir hayatımız var gibi gözükebilirdi. Her gün balolardan çıkıp, tek derdi giydikleri kıyafetler olan o sıradan ve akılsız insanlar gibi olabilirdik. Ama sakladığımız bir sırrımız vardı. Bize, İtalyanlar "Strega", Batı Afrikada'ki Yorubalar "Aje", yani anne derlerdi. İskandinav ülkelerinde ise "Hexsa." Burada ise kendimize "Cadı" diyorduk. Watty Kitap Kapağı'na bu tatlı kapak tasarımı için bir kucak dolusu teşekkürler!

Ruhumda dolaşan, bir günlük kelebeğin cesedini ellerimle taşıdım kalbime. Parmak uçlarımla son kez okşayıp koydum tabuta. O kelebek kalbimle ruhumun arasında bir araf olarak tekrar kanat çırpacak. Bir gülüş gözümden kalbime düşene dek orada hapsolacak, kelebeğim. Ya hayat bulacak, ya da sonsuzlukta kaybolacak. Şimdi o kelebek gibi bir cesetten ibaretim ben. Bir kentte mucizevi şeyler yaşanırken, evin dışında kalmış, pencereden o sıcaklığı izleyen küçük çocuklar gibi hissediyorum. Hiç varolmamış bir aşkın hüznünü yaşıyorum. Hiç olmayan birinin özlemini çekiyorum. Neydi bu hissettiğim? Bu boşluk nedendi? Ruhumu delen, ciğerlerime batan bu duygu nereden gelmişti? Yağmurla gelen o tuhaf yabancınn etkisi olabilir miydi? O yabancı bana yağmuru sevdirebilir miydi? Yağmur onun bakışları gibi düşecek miydi gözümden yüreğime? Kirpikleri, saçları yağmurla nasıl böyle uyumlu olabilirdi? O yağmurun ta kendisiydi. "Yağmur gibisin. Hatta yağmursun." "Hayır, gökyüzüyüm."

“Sen beni kurtarmadın. Aksine daha da dibe çektin. Senelerdir alamadığım her nefeste senin hayaletin elimden tutuyordu. O umutsuzluğu kucaklayarak defalarca ölümü tattım.” Delikanlı tüm o acının darmadağın ettiği perişanlıkta kayboluşunu bu kadının elinden tutup o geceye teslim olmakla tatmıştı. Ellerini kadının belinde bir aşağı bir yukarı gezdirirken, Azra’nın yanaklarının kızardığını hissetti. Biliyordu, Azra ile yanlış giden her şey daha da katrana saplanıyordu ama bu sefer doğruların zamanıydı. Azra gözünden bir damla yaşın düşmesine izin verdi. Bir eli genç adamın sakalını yavaşça okşuyordu. “Yapamazdım. Kuyunun başında seni öldürmek için bekliyorlardı.” “Beni mezarın altına koysalar bile…” Mete burukça gülümseyerek kadını kollarına yorgunlukla çekti. Bol yıldızlarla bezenmiş gökyüzü kendi gözlerini yansıtıyordu. “Biliyorsun değil mi? Bunun bir sonu yok. Ellerimizde kan kurudu, karanlık her bir kalp atışında ruhlarımızı kendine kattı. Geri dönüş yok. Bağışlanma yok. Tökezlemek yok.” Azra, her seferinde içinde her zerresini kaybettiği derin mavi gözlere dikti yeşil ormanlarını. “Saf ve temiz bir sevgi yok. Sevgi mi? Ruhunun tuğlası acı olanlara yasak değil midir?” Mete kadının ipek saçlarının o temiz kokusunu içine çekerek cevapladı dayanağını. “Ama Günışığı, bir kez sevdiğinde çoktan bir kez kaybetmişsindir.” Not: Kitabın kurgusu tamamen bana aittir çalıntı durumlarda yasal işlem başlatılacaktır.