O Elif..ismi gibi dimdik durmayı severdi. Öfkesini , geçmişine olan kızgınlığını birer çöp yığını gibi geride bırakmıştı. Onun yerine bedeninde gezinen , kendi tırnakları ile kazıya kazıya geldiği bu gücü kimseye kaptırmaya izin vermezdi. Özellikle delicesine gıcık olduğu o adama..Pusat Saruhan. Ona göre Arsız adamın tekiydi. Özellikle gücü karşısında yerlatın da ki insanlar gibi itaat etmek kanına dokunuyordu. O boyun eğmeyi sevmezdi..aksine tek başına savaşan tüm kraliçelere ithafen kibrini devreye geçirmişti. E hal böyle olunca kaçınılmaz ego savaşları çoktan kendini açığa çıkarmış bunu zevkle izleyen şeytanla oyunlar oynanmaya başlamıştı. Bakalım ilk kim pes edecekti...ya da ilk kim duygularına yenilecekti.

Ayşin..Bu hayatta gördüğünüz en inişli çıkışlı karaktere sahip bir kızdı. Her an kahkaha atacak kadar mutlu, bazen ise öfkesinden gözleri kana bulanmış bir katildi. Uyuşturucu ve silah tacirliği görevini babasının elinden alarak kendi krallığını kurmak istesede bu oldukça imkansızdı. İstanbulun sahipleri vardı. 4 büyük hükümdar en önemlisi ise biri çoktan urganı boynuna geçirmiş adeta onu nefessiz bırakacak hale getirmişti. O kimmiydi? O Azer Kılıçhan.. kibir ve gücün vücud bulmuş haliydi. En önemlisi ise ayşinin işlerine çomak sokan deli herifin tekiydi. Bakalım bu iki deli taht savaşına daha ne kadar kendilerini bile isteyerek yaralayacaktı. Ne denilebilir ki ? Aşk bazen bir gizli sosyopat ile psikopatın kalbinde de gezinirdi. Sadece ateşin baruta yaklaşması bu fitili tetikleyen şey olurdu.