one shot

THE WATTYS 2022 YARI FİNALİSTİ "Sana bir şey itiraf edeceğim," "Neymiş?" "Sanki doğduğumdan beri bir parçam hep bu anı bekledi. Seninle tanıştıktan sonra..." "Tamamlandım. Dünya dönmeye devam ederken bırakmıştım onunla dönmeyi. Gücüm yoktu daha fazla dans etmeye ve dönmeye." "Sonra sen geldin, büyük bir aşkla dans ediyordun. Ellerimi tuttun, birlikte dönmeye başladık fakat bir şeyler vardı," "Aşk, dönüşümüzü yavaşlattı, sonsuzluğa uzattı. Bizi zamanın dışına götürdü." "Şimdi, ince bir çizginin üstünde dans ediyoruz, kendi evrenimizde ve kendi zamanımızda. Bırak, dünya dönsün, insanlar onunla dönsün, biz geçtik onlardan ve kendimizden. Her şeyin dışındayız artık." "Nefesimi tutuyorum, gözlerine dalıp sonsuza dek boğulmayı diliyorum. İkimizi de her şeyden ve herkesten soyutlayıp, o evrende hapsolmayı ve sonsuza dek dans etmeyi istiyorum. Bırak dünya ve insanlar dönsün, bırak zaman geçsin, biz geçtik onlardan ve kendimizden." "Şimdi sanki kendimle baş başayım. Biz artık ruhları tek olan iki bedenden ibaretiz. Mezara girecek iki beden olsa da, yargılanacak tek bir ruh var." "Dünyanın ve zamanın dışına uzanan sonsuz olan tek bir ruh var, onlarca ruhun arasında." "Bırak yıldızlar, gece, gündüz, güneş ve ay onların olsun. Bırak dünya ve insanlar dönsün, hepsine sahip olsun, bırak zaman geçsin. Biz sonsuzluğa sahibiz." "Bırak yaşamayı, dönmeyi, sorgulamayı ve diğer her şeyi. Bırak, elbet bizim yerimize yapacak birileri bulunur. Uyanmayacağımız bir uykuya dalalım, rüyalarda, yaşayalım sadece." "Unut. Adını, yaşını, kimliğini ve her şeyini. Unut, benliğini. Biz zaten yeni bir benlik oluşturduk, sadece ikimize ait olan bir benlik."

Dedin ki; Işıkları kapa. Kim olduğunu bilmeyeyim. Ben siyah saçlarının arasında esen o hafif meltemim. * Aşkın geceye bulansın, Yalnızca bu seferlik, Matmazel Noir, Saçlarını sal parmaklarımın uçlarına. Rüzgar onu ilk gördüğünde ne olduğunu anlamadı, çözemediği biriydi, onun kendisini fark etmesini bekledi. Okulun yıldız çocuklarındandı, ancak O kız onu fark etmedi. Matmazel Noir ne saklıyorsun rüzgarında?

Evera Alfen. Ya da yalnızca Era. Ölümün soğuk nefesini ensemde hissedene dek etraftaki herkes kadar sıradan bir yaşam sürdüğünü zanneden o genç kızdım. Hayatta kalmak için tek kural vardı; ormandaki sınırlara adım atmayacaktım. Her şey öğretildiği gibiydi. Ta ki o lanet gece... Bir katil hayatımdaki en masum varlığı canice öldürene dek. Küçük kardeşimi benden alana dek. Bir şeylerin ters gittiğini fark edene dek. Kuşları unuttuğumu hatırlayana dek. Ve göğe baktım. Ben, ilk başkaldırandım.

Sokaklarda büyüdüm, hayatın sillesini yedim. Ailem yoktu. Sokakları ev bildim. Küçüktüm, küçücüktüm ve aşkı kalbimde hissettim. Kara gözleri geceyi hatırlatan Kara Çocuk, ellerimden tuttu. İlk kez güldüm. Gözlerim ilk kez mutluluktan yaşardı. Herkesin iğrenerek baktığı bedenim, sonunda mutluluğu da tattı. Ve hayat benden Kara Çocuk'u da aldı. Hayat, 7 yaşında bir kız çocuğuna intikam yemini ettirdi. İnsanları öldürdüm, işkence ettim, bir çoğunu da yaşarken öldürdüm. Ama ben kimsenin çocukluğunu çalmadım. Tek derdim, çalınan çocukluğumdu. Büyüdüm ve kadın oldum. Çocukluğumu boş bir mezara gömüp, oradan kadın olarak çıktım. Ve bir gün geldi. Karşıma Kara gözleriyle geceyi hatırlatan adam çıktı. Bana yıldızlarımı verdi. Belki bana Kara Çocuk'u veremedi ama bana iyi ki Kara Çocuk gitmiş dedirtebildi. Ben Alya Demirel. Bu yıldızların kızının ölüp, ruhunun kadın oluşunun öyküsü. Bu ölen tüm çocukların öyküsü.

Gecenin karanlığına dalan bir otobüsün içinde, sadece evine gitmek istiyordu. Fakat hayat ona öyle bir oyun oynamıştı ki artık tek isteği hayatta kalabilmekti. Aslında fark etmesek bile bir numara hayatımızı yönlendirebilirdi. Fakat bu sefer bir numara hayattaki çizgini belirlemek için tam tepende duruyordu. 17 Numara... Bazen sırf 17 Numara olduğun için şanslısındır, bazen de sırf bu yüzden ölüsündür. Defne otobüse binerken birkaç saat sonra olacakları tahmin bile edemezdi. Katliamın içinden kurtulan tek numaranın sahibi olmak ona göre şans değildi. Çünkü bazılarına göre bu şans, onun katil olma yolundaki ilk adımıydı. Çünkü o, etrafındaki yedi katilden sonra gelen sekizinci katildi. *Şiddet, kan ve vahşet içermektedir. Başlangıç: 20 Mayıs 2017 Bitiş: 2 Aralık 2018 Kitap: 14 Nisan 2023 Aksiyon #1- 02.2020/10.2020 Korku #1- 04.2020 Gerilim #1- 04.2020 Gençkızedebiyatı #1- 11.2020 Gizem #1-12.2020/01.2021 Macera #1-01.2021

Bedenimizi değiştirdiler. Boyumuzu, saçımızı, göz ve ten rengimizi... Bizi mükemmelleştirdiklerini söylüyorlar. Ama onlar kim? Hiçbir şey bilmiyoruz. Geçmişimizi hatırlamıyoruz, eski hallerimizi bile. Hayatımızın geri kalanını etkileyecek bir oyunun içindeyiz. Burada güvende olduğumuzu söylüyorlar ama günden güne sayımız azalıyor. Aşk. Arkadaşlık. Ve ölüm. Buzdan Zihinler. "Ve buzdan zihinlerimiz yavaş yavaş erimeye başlıyor." Bilim Kurgu #1 22.07.2017 Model-credit: http://cathleentarawhiti.deviantart.com

BU KİTAP BASILI ESER HALİNE GETİRİLDİĞİ İÇİN KALDIRILMIŞTIR. FİKİR SAHİBİ OLMAK İSTEYENLER İÇİN GİRİŞ BÖLÜMLERİNDEN BAZILARI BULUNMAKTADIR. KEYİFLİ OKUMALAR. * Lütfen bekleyin. Operatöre bağlanıyorsunuz. * * Kapak tasarım: @viranebirkalp

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."