Saat 01:28'di. Ona ilk mesajı attığımda... İnsanların alkole ya da tütüne bağımlı olduklarını sanırdım hep. Anlamsız bir sayı dizesinin de tiryakisi olunabileceğini hiç düşünmemiştim. Ta ki yelkovan ve akrep arasındaki yirmi sekiz dakikalık bir zaman dilimine saplanıp kalana kadar. Macera#1 < Kitap Texting olarak başlayıp daha sonra normal hikaye formatına geçiş yapmıştır. Bu nedenle texting kısımları kısadır.>

Elinize, yazdığınız her şeyi gerçekleştirecek bir defter geçseydi, onu sevdiğiniz adama kavuşmak için kullanır mıydınız? Alin kullandı, peki adam gerçekleri öğrendiğinde sevgilisinden ayrılmasının ve hatta tüm hayatının değişmesinin hesabını nasıl soracak? "Hayat bazen yazdıklarınızdan ibarettir." Artık ikinci bir şansınızın olmadığı noktadasınız. Ne dersiniz, bir sayfa mucize daha ister misiniz? _ "Yalan söylüyorsun." Hafif yükselen sesi gür bir bağırışa dönüştü. "Bana yalan söyleme!" "Bağırmaya devam edeceksen git evimden Renat." "Gitmiyorum!" diye haykırarak duvara sabitlenmiş masanın üzerindeki her şeyi yerle bir etti, lila renkli cam vazo tuzla buz olurken kollarımı havaya kaldırıp irkilerek geriye çekildim. "Gerçeği öğrenmeden gitmeyeceğim." Hâlâ çıkarmadığı botlarıyla kırık camların üzerine basarak bana doğru iki adım attı. "Hoşuna gidiyor, değil mi?" Anlamaz gözlerle onu izlemeyi sürdürdüm. "Beni böyle görmek, bana bunu yapmak hoşuna mı gidiyor?" İçindeki sinirin dolup taştığı gözlerine bakamayarak yerdeki cam kırıklarına diktim bakışlarımı. Aniden çenemi tutup yüzüne bakmaya zorladı. "Konuş artık Alin..."

"Sana hiç söylemedim ama sana aşıktım. Bunu yüzüne karşı söyleyememek de benim ayıbım olsun." 070822 ☁️

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

"Bela yağmur gibi gökten yağarsa Başını ona tutmaktır, adı aşk..." . . . 🪶❤️‍🔥 Kapak tasarım; @Publiisherr

Geçmişten bir anı... Hep yaptıkları gibi ikisi hava kararınca evlerinin verandasına çıkmış yıldızları izliyorlardı. "Karanlıktan korkmuyor musun?" dedi ilk kez soruyormuş gibi. "Hayır, korkmuyorum." "Hiç mi?" "Hiç," "Ama ben korkuyorum..." "Neden korkuyorsun ki?" Yüzü her zamanki gibi Deren'e değil yukarıya, gökyüzüne dönüktü. "Çünkü filmlerde kötü şeyler hep karanlıkta ortaya çıkıyorlar. Canavarlar, hayaletler, katiller..." "Ama bunun adı karanlıktan korkmak değil ki, sen canavarlardan ve hayaletlerden korkuyorsun." "Ne fark eder ki?" "Canavar ve hayaletlerin ortaya çıkmayacaklarını bilsen korkacak mıydın yine de?" "Hayır," "Anladın mı? Bu kötülüklerden korkmak, karanlıktan değil."...

-Toprağı Kokan Menekşeler- "Asena Aytekin," kulağıma değen kalın erkek sesi kaybolan bilincimi; dudaklarından çıkan isimle geri getirdi. "Sen, benim adımı," devamını getiremedim çünkü kalın sesi nefesimi kesecek kadar yakınımda bedenime cehennemi yaşatıyordu. Sıcaklığı, göğsümden sırtıma doğru mermi gibi delip geçti. Dudaklarından dökülen gerçekliği sorgulayacak vakit dahi bulmadım. "Ben Baturalp Taşkıran, tanıştığımıza memnun oldum." Kulağımda çınlayan ismi ve bana her türlü illüzyonu yaşatan kokusuyla beraber saniyeler sonra karanlığa büründüm. Burası Titan, kendini sırtlan sananların aslanlara savaş açtığı o coğrafya ve burada yıllar önce bir ilk gerçekleşti: Titan coğrafyasında hüküm sürenlerin kralı, sırtlanlara karşı mağlup oldu. Onların tabiatını süsleyen menekşeler; bir daha bu topraklarda yeşeremedi. Son ana kadar. Bugün 23 Eylül, gecelerin gündüzden uzun olduğu tarih, bugün Sonbaharın geldiğini haber eden yağmur damlarının yer yüzüne düştüğü gün. Bugün Titan'da bir kehanetin ilk satırları yazıldı. Ve ben gerçek kimliğimle, Asena Aytekin olarak bugün bu kehanete şahit oldum. Yayınlanma tarihi: 18.07.2023

Hafızanı kaybedersen düşmanına âşık olabilir misin? Karaca Yıldırım, ailesini kaybettiği kazadan aylar sonra iyileştiğinde teyzesinin yanına taşınır. Hayatına devam etmek için üniversiteye kaydolup güzel sanatlar bölümüne gitmeye başlar. Başlangıçta her şey iyidir. Onu çok seven bir teyzesi, samimi arkadaşları ve başarılı olduğu bir üniversitesi vardır. Ta ki geçmişinden gelen gizemli bir çocuk işleri karıştırana dek. Şimdi, her şey değişmiştir. Karaca artık ne arkadaşlarına, ne teyzesine ne de çok iyi bildiği hayatına güvenemez hale gelir. Sırlarla dolu Aram Alevyan, ansızın çıkıp geldiğinde Kar'ın hayatı tepetaklak olur. Artık geçmişten anılarla günümüzdeki hayatı iç içe geçmiştir. Karaca Yıldırım, gerçekten de sandığı kişi mi? Tabloların altına fiyakalı bir imza atan ressam öğrenci mi yoksa gerçek çok daha karanlık bir mahzende henüz çocukluğuna kazınmış bir gölge mi? Peki ya Aram? O, Karaca'nın neyi? Düşmanı mı? Peki, neden düşman olduğunu hatırlamıyorsa... Ona âşık olabilir mi?

Bir varmış, bir yokmuş; oldukça bilinen rengi bembeyaz, meyveleri kocaman olan bir dut ağacının altında iki aşık otururlarmış. ... Bir varmış, bir yokmuş; dut ağacının o yoğun kıpkırmızı taneleri bir zamanlar kar kadar beyazmış. Rengi ise tuhaf ve oldukça üzücü bir şekilde değişmiş. Buna neden olan şey, iki gencecik aşığın ölümüymüş. 03.03.21 #robin 1. 21.04.21/ 05.09.22 #karadut 1.