Soğuk bir kadının, yasak bir gecede attığı ilk adım... Ve o adımın ömür boyu sürecek bir aşka dönüşeceğini asla tahmin etmediği bir genç kız... Bir antrenör... Bir yıldız... Buz üstünde ve pistte başarıyla örülmüş hayatlar, gizli bir gecede birbirine dolanır. Ve o geceden sonra artık hiçbir şey eskisi gibi olmaz. Eteri geçmişinden kaçıyordu... Zhenya ise ona koşuyordu. Biri unutmaya çalıştıkça, diğeri hatırlamak için can veriyordu. Aşk? Belki. Belki de sadece tutkulu bir yıkım... Soğuk eller, sıcak tenler, yakıcı bakışlar... Kimse bilmeden başlayan bir hikâye, buzun üstünde yavaş yavaş eriyor.

Cloe güzel, çıkarcı ve çok iyi bir öğrencidir. Sorun şu ki Profesör Tár ona istediği notu vermemiştir ve bu konuda bir şeyler yapmayı planlamaktadır. Ancak kendisinden çok daha deneyimli bir kadını baştan çıkarmak ve manipüle etmeye çalışmak Cloe'nin düşündüğü kadar iyi bir fikir olmayabilir...

Metro istasyonunda başlayan tanışlık sizi nereye kadar götürebilir? * *telefon zil sesi... "Efendim." "Her neredeysen çabuk gel, yarım saate başlıyoruz." Hande, hiçbir şey söylemeden telefonu kapattı ve montunun cebine geri koydu. İçindeki nefesi bıkkınlıkla dışarı üfledi. Ağzından çıkan nefes soğuk havada buhar olup kaybolduğu gibi uzaklaşan kızın silueti de çok geçmeden görünmez hale geldi. Hande, arkasına dönüp üçer beşer indiği merdivenlerden tekrar geriye metroya inerken bir sonraki günün karşılaşmasında neler yaşayacaklarının heyecanıyla gülümsüyordu... Önemli Uyarı☝️ Homofobikler için uygun içerik değildir! Hikaye tamamen hayran kurgudur ve kullanılan karakterlerin hayatıyla ilgili hiçbir gerçeklik içermez.

Anne olmak dünyanın en güzel duygusu. Hele bir de genç bir anneyseniz onunla beraber büyüyorsunuz. Tüm öncelikleriniz değişiyor, eskiden umursamaz gördüğünüz her şey gözünüzde bir anda anlam kazanmaya başlıyor. Daha öncesinde olduğunuzdan daha iyi bir insan olmaya çalışıyorsunuz, hayat gözünüzde daha da renkleniyor. Tüm bunlar çok güzel ancak bazen her şey bu kadar mükemmel giderken alıştığınız yeni harika dünyanız birden bire tepetaklak olabiliyor. Tüm renkler gözünüzde canlılığını yitirip siyaha dönüşebiliyor, hayalleriniz yavaş yavaş azalan umudunuzla birlikte tükeniyor. Biliyorum, bu aralar fazla umutsuzum ancak elimde değil korkuyorum. Doktor daha bu sabah bana onun daha fazla tutunamayacağını ve tedaviye yanıt vermediğini açıkladı. Ne kadar üzgün olduğumu anlatacak kelimelerim yok. Kapana kısıldım. Kanserli bir çocuğun annesiyseniz ve bu durumda eliniz kolunuz bağlıysa en kötüsünü düşünmeye başlıyorsunuz. Zamanım kısıtlı acilen çocuğumun diğer ebeveynini bulmak zorundayım. Hayatımın ileriki dönemlerinde yoluma çıkıp çocuğum üzerinde hak talebinde bulunmasın diye tüm işlem evraklarını yok ettim. Kayıtları sildirip farklı bir şehre taşındım. O zamanlar hayatımın aşkı olduğunu düşündüğüm bir kadınla birlikteliğim olduğundan ve bir aile olabileceğimizi hayal ettiğimden dolayı izimi kaybettirmek için her yolu denedim. Ancak şimdi kanserli bir çocuğa sahip yalnız bir anneyim ve üstelik donörümüzün de nerede olduğunu bilmiyorum. Aleyhimize olan geri sayım başlamış durumda. Umarım şans bizden yana olur...