📍HİKAYE KAN, ARGO, ŞİDDET, CİNSELLİK VE BOL BOL SEKSUAL TENSİON İÇERİR! Asabiyeti ile tüm hastaneye kan kusturan, dünyanın en iyi cerrahlarının başında gelen Andre Reed. Ailesi 7 kuşaktır mafya doktoru olan, sivri dili ve kural tanımazlığı ile Andre'ye kök söktürecek yeni stajyer, Lenoir ailesinin en küçük varisi; Vivianne Lenoir. 🩺 "Tanrı'nın daha önce hiç neşter tuttuğuna şahit olmadım. Çünkü o, bizim aksimize bozuk olanı onaracak kadar yetenekli değil. Kırık olanı düzeltmek yerine, bizleri sırayla ölüme terk edip kendine yeni kuklalar yaratıyor. Ama sen Vivianne... Ne zaman eline sütür alsan, bana mucizelerin gerçek olabileceğini kanıtlıyorsun. Benim gibi bir günahkarı önünde secde etmeye zorluyorsun. Sana tapmak, beni inançlı bir adam haline getiriyor." ~Andre Reed.

Hassas içerik uyarısı ⚠️ (Düzenlenecektir.) Kitap içerisinde, 18 yaş ve altına uygun olmayan, kan, vahşet, cinsellik ve psikolojik öğe bakımından; aynı zamanda travmaya bağlı davranış bozukluklarının yer aldığı unsurlar bulunmaktadır. Lütfen buna göre başlangıcı yapınız. "Neye konuşacağımı veya neye susacağımı anlıyorsun fakat bunu bilmene rağmen sormadan duramıyorsun... Sürekli bir çaba içerisindesin." "Çabalamasam ve hatta psikoloğun olarak beni seçmeseydin şu an sana Çakır bile diyor olabilirdim. Kim bilir adının Efgan olduğunu ne zaman öğrenirdim?" dediğimde huzursuz olduğum konuda, sakinliğim ile yakınıyordum. Onun sakinliği beni de sakin kılıyordu fakat benim sakinliğim onu daha sakin biri haline getirmiyordu. Kuruyan alt dudağını ıslattı ve dudaklarını birbirine bastırıp, ıslaklığı üst dudağına bıraktı. Gözlerimin içine bakarak bunu yapıyordu. Düşünüyor muydu yoksa öylesine mi bana bakıp bakmadığını bilemezken, "Evlendiğimizde," dedi fısıltıyla. Bu kitapta geçen tüm karakterler ve olayların, gerçek kişi ve kurumlarla ilgisi yoktur. Tamamen hayal ürünüdür.

Hafızanı kaybedersen düşmanına âşık olabilir misin? Karaca Yıldırım, ailesini kaybettiği kazadan aylar sonra iyileştiğinde teyzesinin yanına taşınır. Hayatına devam etmek için üniversiteye kaydolup güzel sanatlar bölümüne gitmeye başlar. Başlangıçta her şey iyidir. Onu çok seven bir teyzesi, samimi arkadaşları ve başarılı olduğu bir üniversitesi vardır. Ta ki geçmişinden gelen gizemli bir çocuk işleri karıştırana dek. Şimdi, her şey değişmiştir. Karaca artık ne arkadaşlarına, ne teyzesine ne de çok iyi bildiği hayatına güvenemez hale gelir. Sırlarla dolu Aram Alevyan, ansızın çıkıp geldiğinde Kar'ın hayatı tepetaklak olur. Artık geçmişten anılarla günümüzdeki hayatı iç içe geçmiştir. Karaca Yıldırım, gerçekten de sandığı kişi mi? Tabloların altına fiyakalı bir imza atan ressam öğrenci mi yoksa gerçek çok daha karanlık bir mahzende henüz çocukluğuna kazınmış bir gölge mi? Peki ya Aram? O, Karaca'nın neyi? Düşmanı mı? Peki, neden düşman olduğunu hatırlamıyorsa... Ona âşık olabilir mi?

Aynadaki yansımama baktım. Terden saçlarım yüzüme yapışmıştı, Normalde beyaz olan yüzüm, bembeyaz kesilmişti. Her ne kadar güçlü olduğumu iddia etsem de zayıf duran yansımama daha fazla bakmadım. Musluğu açıp soğuk suyu yüzüme sertçe çarptım. Bir süre eğik bir şekilde yüzümden, saçımdan süzülen su damlacıklarının tezgahta son buluşunu bilinçsizce izledim. Bir damla iki damla üç, dört... İzlediğim nokta yavaş, yavaş bulanıklaşıyordu. Artık, tezgahı yada üzerine damlayan damlaları fark bile edemiyorum. Aklımdaki kahrolası sesler yine yükselmeye başladı. Kendimi heran yaşayabileceğim zihinsel patlamaya hazırlıyordum. "APTALSIN SEN, APTAL! " Zihnime dolan öfkeli ve nefret dolu, uğultular dolar gibi oldu. Sesleri kısabilecekmişim gibi şakaklarımı ovuşturdum. Tabiki bir yararı olmadı. Zihnimin, içerisinde ki sesler kim olduklarını bilmediğim bulanık yüzler gözümün önüne beliriyordu. "İŞE YARAMAZ, APTALIN TEKİSİN. HER ŞEY SENİN YÜZÜNDEN." Her şey kontrolum altında, endişelenecek bir şey yok! Bunlar gerçek değil... Bilincimi kaybetmemek için sürekli kendimi uyarıyordum ama zihnimdeki nefret ve kin dolu bağırışmaları susturmayı başaramıyordum. Sesler tekrardan yükselmeye başladığında başımı daha sert şekilde ovuşturdum. Dikili kaldığım aynanın karşısından ayrılıp yan tarafımdaki duvara doğru kendimi bıraktım, sırtım sert duvarla buluşup yavaşça aşağıya kaydı. Korkak, küçük bir kız çocuğundan farkım yoktu. Bu düşünce bende büyük bir kahkaha atma isteği oluşturmuştu. Boğazıma sert bir kahkaha emri gönderdim ama çıkan ses boğazımı yakan kuru öksürükten farksızdı. Başımı, dizlerime iyice yaslayıp gözümün önüne gelen karanlık siluetleri yok saymaya çalıştım,tanıyamadığım yüzler üstüme, üstüme geliyor iyice boğulup nefes almamı engel oluyorlar. "Siz gerçek değilsiniz!

Tanıtım bölümüne göz atınız...

•Yetişkin okurlar içindir• Kandan kıyafetlerimizi kuşanıp da, İçtiğimizde suyundan kehanetin, Biliriz hepimiz aslında, Ona ait bedenlerimiz. Apollon, Apollon. Gel de gör bizi, Kutsal bakirelerini. Al da götür bizi, Kutsal gelinlerini. Çıplak bedeni suyun içinden çıkarken biraz önce sunağa döktüğüm kanım ona doğru aktı. Önce damla damla sonra da bir nehir gibi hızla. Bedeni giderek görünür kılınırken kanımdan güç alıyor, yeniden hayat buluyor gibiydi. Güçlü bedeni tamamen görünür kılındığında dudaklarını araladı. "Konuş," dedi ölümsüz sesiyle. Sesi az önce damarlarımda akan kan kadar akışkan ve sıcaktı. "Bana sunduğun şey nedir?" Bu hikaye Kehanet Tanrısı Rae'ye adanmıştır. Not: Hikaye 18 yaş ve üstü okuyucular için uygundur. Cinsellik ve çıplaklık içerdiğinden bu uyarıyı yapmak durumundayım. 1. Kitap 05.11.2022 tarihinde tamamlanmıştır. 2. Kitap güncel olarak yayınlanmaktadır.

"Ondan hoşlanıyor musun?" Kıskanç çıkan sesine ne tepki vereceğimi bilemiyordum. "Ona sarıldın." Kaşları çatıldı. "Hoşlanmasaydın sarılmazdın. Hoşlanıyorsun ki sarıldın." Burnundan nefesini sertçe verdi. "Bana bile sarılmadın." Ters ters baktı. "Bana niye sarılmıyorsun?" Kıskandığı kişi en yakın arkadaşıydı. Ve onun arkadaşı benim babamdı. Hiçbir şeyden haberi yoktu. Eflah kim olduğumu bilmeden beni seviyordu ama ben, onun kim olduğunu bile bile ona âşık olmuştum. Benim günahım daha büyüktü. Bir insanın başına en kötü ne gelebilirdi? Babam gözlerimin önünde öldürüldüğünde ve onu öldüren annem olduğunda en kötüsünü yaşadığıma çok emindim. Artık annem cezaevinde, babam ise mezardaydı. Bundan daha kötü ne olabilirdi ki? 25 yıl geçmişe gitmek? Bu kötünün de kötüsü olabilir miydi? Ölümcül bir kaza sonucu kendimi 1998 yılında bulduğumda o an için bunun bir felaket olduğunu düşündüm. Felaket bir durumdu çünkü bu zaman diliminde anne ve babamla aynı yaşlardaydım. Onların hayatına bir yabancı gibi girmek zorundaydım. Ama aslında felaket sandığım şey mucize de olabilirdi. Mucizevi bir durumdu çünkü bu zaman diliminde annem cezaevinde, babam da mezarda değildi. Onların evlenmesinin nedeni annemin bana hamile kalmasıydı. Ana rahmine düşmeme sadece üç ay kaldığını anladığımda ise kendi doğumumu engellemenin nasıl olacağını düşünmeye başladım. Annemi cezaevinden, babamı da ölümden kurtarmanın tek yolu bu olabilir miydi? Belki de olabilirdi. Planını uygulamak için babamın arkadaşı Eflah'ın evine bir dadı olarak işe girmekse hayatımda verdiğim en kötü karardı. Bunu ona anlatmanın bir yolu var mıydı? Buraya ait olmadığımı, öyle bir uğradığımı anlatmanın bir yolu olmalıydı. Doğru insanı yanlış zamanda bulmak birine verilen en büyük ceza olmalı.

Wattys 2023 Kazananı - En iyi Karakterler Ödülü İşaret parmaklarımız havaya kalktığında birbirimizi işaret ettik. "Sen!" dedik aynı anda. "Sen menžel'sin!" Odanın içinde bir perdenin açılma sesi duyuldu. Bu, yeni başlayan oyunumuzun ilk perdesinin sesiydi. Senaryolar yazıldı, oyuncular seçildi, ruhlar beden bulmak için şekil değiştirdi. İşte şimdi başlıyordu. Perde kapandığında gerçek yüzünü göster bana, Ya da oyna bir daha. Maskeler gerçeği yeniden saklandığında, İnan, hazırım bir daha kanmaya. "Hayat bir oyun. Bir planın yoksa onun parçası olursun." Sevgili seyirciler, oyunun başlamasına dakikalar yok. Uzun bir zamandır oyunun içindesiniz. ❝İyi seyirler!❞

••Tamamlandı. Henüz kitap olmadı. Seri, üç ana kitaptan oluşuyor ve 2026 yılında düzenlenmiş versiyonuyla raflarda olması planlanıyor. Wattpad'de bulunan bölümler düzenlenmemiş haline aittir. ❝Bir düş, bin ağıt.❞ Marin Alakan çok küçük yaşlardayken doğduğu topraklardan ayrılmak zorunda kalmıştır. Babası, kaderin sancılı ağlarının önüne geçmek için yıllarca kızının doğup büyüdüğü Mardin'e gelmesini yasaklar ve İstanbul'da herkesten gizli bir hayat sürmesini sağlar. Marin, abisinin yaptığı bir hata yüzünden kendini tekrardan doğduğu topraklarda bulduğunda ise artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır. Eski adıyla Karan Ağa olan kitaptır.

Şarkılar yalan söylüyormuş Baran, kimse kimseyi öldürmüyormuş sevdadan... Şayet öyle olsaydı, girmez miydim benim için kazdığın mezara? Düşmez miydim o dipsiz çukurlara, karanlık kör kuyulara... Şiirler de yalan söylüyormuş Baran, düşülmüyormuş öyle ha deyince... Yürekte yanan yangın, kül etmiyormuş hiçbir bedeni. Şimdi ışıkları söndürmeli, Seni yazan kalemi kırmalı, Ve kalbimin kapılarını kapatmalıyım... İçim çok kanıyor, Ama savaşmalıyım. Tek bir damla gözyaşıma hapsedeceğim seni Baran. Yutkunduğum an gözümden değil, Kalbimden düştüğün an olacak inan.