Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı... Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak... Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı. Hayatlarımıza yalan o gün bulaştı. Ya da biz öyle sanıyorduk. Biz kim miyiz? Bizler yabancıyız. Belki biraz da yalancı...

Bir kaç saniye... Sadece bir kaç saniye benim bildiğim bütün hayatımı elimden alıp farklı bir hayat vermişti. Neydi bunun anlamı? Herkes aynıydı... kimse değişmemişti. Ama... Aynı zamanda o kadar farklı kişilerdi ki onları tanımıyormuş gibi hissediyordum. Erwin... Mike... Nanaba? Yaşıyorlar... Petra? Oluo, Eld, Gunther...? Nasıl olur...? Neler oluyordu böyle? Nasıl bir paralel evrendeydim. Eren, Mikasa, Armin, Jean, Connie, Sasha ve.... Yanlarındaki çilli çocuk... Marco? Ölmemiş miydi ya o? Ya ordakiler... Onlar... Kalbimin atışı hızlandı. Gözlerimin dolduğunu hissettim. Mantığı yoktu. Anlamlı gelmiyordu! Adımlarımı onlara çevirdim. Ağlıyordum. -Lütfen... lütfen gerçek olduğunuzu söyleyin. Bana döndüler. Üçüde gülümsüyorlardı. -Lütfen... birisi... yaşadığım 17 yıllık acının boşa olmadığını söylesin. Sesim yükseldi. Artık bağırıyordum. -LEVİ, İSABEL, FARLAN!!

Tarihin tozlu sayfalarında yer alan, kalbimizde sonsuza dek kalacak olanlar...

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."