Sıkı yönetimin sert kurallarının uygulandığı bir zamanda, 1984 senesinin kasım ayında çıkmıştı karşıma. O yasakların ne olduğunu bile bilmeden girmişti hayatıma, ben ise zaten kuralların ehliydim. Bir kez bakmış ve bin kez yenilmiştim. Kapalı kapıların ardında, karanlığın içinde ve kimsenin bizi duyamayacağı yerlerde ne kadar yakınsak, kapılar açıldığında bir o kadar uzaktık birbirimizden. Peki bir ömür böyle geçer miydi?

Sehun, siyah severdi. Hayır, her şeyi siyah değildi. En azından saçları siyah değildi. Kısacası Sehun'du işte. Pek renk sevmezdi hayatında. Ta ki, o gelene kadar. Luhan, renkliydi. Evet, her şeyi renkliydi. Saçları bile. Kısacası Luhan'dı işte. Siyah ve beyazı renkten saymazdı. İstemezdi hayatında. Ta ki, ona gidene kadar. Şimdi klişelerle dolu bir okul düşünün. Ve o okulda iki tane de birbirine düşman grup düşünün. Ve bir de, iki farklı grupta, Luhan ve Sehun gibi iki zıt insan düşünün. Peki Luhan, içten içe deli gibi sevdiği Sehun'a açılacak kadar cesur mu? Hayır! Bu yanlış soru. Peki gökkuşağı, renklerinin arasına siyahı alabilecek kadar cesur mu? Hiç sanmıyorum.

"Kendimi bir renk olarak tanımlamamı istiyorlar. Şeffaf diyorum. Doğrusunu söylemek gerekirse herhangi bir renge sahip değilim. Gökkuşağının önüne geçersem, rengarenk olurum. Aynaya bakarsam eğer, karartılırım. Bu yüzden şeffafım ben. Kim olduğumu öğrenebilmen için, önce rengimi bulman gerekir."

Zamanların en iyisiydi, zamanların en kötüsüydü. Hem akıl çağıydı, hem cahillik. İnanç devriydi. İnandıkları şey ise dönemin yeni Kral'ı Luhan'dı. Galaksinin, Batı Samanyolu'nun bir ucunda, haritası bile çıkarılmamış ücra bir köşede gözlerden uzak, küçük sarı bir gezegen vardı. Kış hiç gelmez, yağmur hiç yağmaz ve bahar hiç dinmezdi. Velnor Krallığının kurt soyundan gelen canlıları, alfa bildikleri Luhan'a Tanrı'ya tapar gibi tapıyorlardı. Oysa Luhan bir Omegaydı ve küçük gezegeninin, küçük kasabasında yaşayan, kumaş tüccarlığı yapan yaşlı adamın alfa oğluna aşık olmuştu.

O'nun gözlerinin içine baktığımda gördüğüm tek şey, asık suratlı bir masal kahramanıydı ve dudaklarındaki tebessüm olabilmek için koşulsuz bir istek duyuyordum.

"Sen yağmurları sevdiğinde, ben gitmiş olacağım."

Peki ihanetle sarsılan bir aşk tekrardan filizlenebilir miydi? Hiç sanmıyorum.

"Bir ayın var." dedi sonunda konuştuğunda. Duruşunda sadece kendinden emin bir ifade yoktu. Duruşunda saf bir güç vardı. "Kendini kanıtlaman için tam bir ayın var ve hazırlan. Elemeler sadece senin için değil, herkes için cehennem olacak. Eğer bu bir ay içinde elenen 190 askerin içinde olmazsan, seni önümüzdeki beş yıl içinde Yüzbaşı Park Donghee gibi yapmam. Seni Yüzbaşı Park Luhan yaparım."

Luhan, tanınmış bir İnstagram fenomeniydi. Yüzbaşı Oh Sehun ile tanıştığında, hayatı hiç olmadığı kadar hareketlendi.

"Kimin, kimi öldürdüğünü bilemeyiz ancak birilerinin seni öldürmek istediğine eminiz." dedi ifadesiz suratıyla öylece gözlerimin içine bakarken. "Üzgünüm Luhan. Şahit olduğun cinayetin sorumlusunu bulana kadar, yürüdüğün yol'da sana eşlik etmek zorundayım." Dudaklarımı aralayıp onu reddetmek istediğimde, aksini istemeyen bir tonla ekledi. "Sen istesen de, istemesen de."