Mahalle hikayesi. Tamamlandı. "Gökçen," dedi içli içli. "yanıyorum görmüyor musun da." Sıcak nefesi eğildiği için dudaklarıma vurmaya devam ederken siyah olan gözlerinin yoğunluk ile daha da karardığının farkına vardım. Uzaklaşmam gerekiyordu, uzaklaşmak zorundaydım ama bir eli belimde dudakları bu kadar yakınımdayken kendimi kıskaca alınmış gibi hissediyordum. "Uiy," diye duyduğum sesle gözlerimi yumdum. Sanırım Gülcan teyzeye basılmıştık, umarım sadece Gülcan teyzeye basılmıştık.

Lapis Yayınları aracılığıyla kitap olmuştur ✨🧡🖤 ... Ceviz Ağacı Mahallesi'nin gölgesi bahar ayında yeryüzüne dokunurken içerisinde bulunan yaşantılar da birbirlerine dokundu. Sıcacık insanların sıcacık mahallesine ve oradan da evlerinin içine misafir olduğumda çok küçüktüm ama anımsıyorum, çocuksu mutluluğum o kadar gerçekti ki içim içime sığmıyordu. Sonra büyüdüm ve onlara dahil oldum, onlara karıştım ve Ceviz Ağacı Mahallesi'ndeki ağaçların şekline girdim. Aşk bir diken gibi tırmandığım ağaçların dallarından tenime doğru uzanıp bedenimi baştan sonra doğru keserken gözlerimdeki sıcak yaşları yeryüzüne davet ediyordum. Aşık olacak kadar büyümüş, aşka düşecek kadar sersemdim. Ama mutluydum, Ceviz Ağacı demek mutluluk demekti. Ceviz ağacı demek buralarda, tepesindeki çalıkuşu demekti. Ve ben... Kızıl Çalıkuşu'ydum. .... Onların aşkı dillendirilemeyen bir lanet gibi içlerinde dağlanırken mahalleye düşen yağmur damlalarına arkadaşlık etti. Sonra mahallenin açık pencerelerinin birinden usulca bir şarkı yükseldi ve Ceviz Ağacı'na yayıldı. "O gözler bana eskisinden yabancı, Gönlümdeki bu sevda hiç bitmeyen bir acı." ... Bu isimle yazılan ilk kurgudur. Kapak için birkadehsevgi-'ye teşekkürler. Tüm Hakları Saklıdır, kurgu tamamen yazara aittir ve çalıntı durumunda yasal işlem başlatılacaktır.

''Geç şu odaya yerleştir eşyalarını!'' Dedi. Sesi öyle sertti ki bir an ondan korktum. İnsanların yere göğe sığdıramadığı, o ünlü komutan bu mu diye düşündüm. Vatanı uğruna bunca fedakarlık yapan bir asker bana karşı nasıl bu kadar sert olabiliyordu? Halbuki bu evliliği onun kadar bende istememiştim. Ne olurdu sanki beni de vatanı gibi görse? Ne olurdu beni de vatanı kadar sevse? Asker eşiydim artık. Vatanı uğruna ölmeyi ödül sayan bir adama eş olmuştum. Bu ünlü komutan, benimle evlenerek çaresizliğime umut olmuş, beni ölümden kurtarmıştı. Ve yine bu sebepten bana mecburdu. !!!VATANIMSIN ADIYLA YAZILAN İLK KİTAPTIR!!!

PUKKA YAYINLARI ARACILIĞIYLA KİTAP OLMUŞTUR. 3 KİTAPLIK BİR SERİ OLUP, 1. KİTAP BURADA YAYINLANACAKTIR. Doğduğu ilk gün yetimhaneye bırakılan Rüzgar, hayatı boyunca bir şeylere ve birilerine bağlanmaktan kaçınan, soğuk bir tiptir. Aynı yetimhanede büyüdüğü yaramaz bir kız çocuğu dışında da bağ kurduğu kimse yoktur. Yaşı dolduğu için yetimhaneden ayrılmak zorunda kalan Rüzgar, her seferinde beraber kurtulmaya söz verdiği kız için geri döner. Yine rutin ziyaretlerinden birinde kızın ailesi tarafından yetimhaneden alındığını öğrenir ve bir daha ondan haber alamaz. Senelerini ondan bir iz bulmak için araştırarak geçirirken bir gün, gizemli bir numara doğum gününü kutlar. Çok geçmeden Rüzgar, bu numaranın yetimhanede beraber büyüdüğü kız olduğunu anlar ve kızın içinde bulunduğu zor durumu öğrendiğinde onu kurtarmak için anlaşmalı bir evlilik yapmayı teklif eder. İkisi, aynı soyadını paylaşan, evli ev arkadaşları olacaktır. "Seni seviyorum. Hep sevdim."

. Genç kadın kocasının güneşten yanmış omuzlarına değdirdi ellerini, kaşlarını çatarak kendine bakan adamdan çekiniyor ve hatta korkuyordu. Mizacı sertti, mizacı epey sertti. Feride, gerçekten sinirli mi yoksa sakin mi anlayamıyordu bazen. Evliliğin ilk günleri komşuya gideceğim bile diyememişti bu yüzden. Hâlâ daha çekinceleri vardı elbet; kocasının sınırlarını kestiremiyor, nerede duracağını bilemiyordu. "Gülüm," dedi Rıfat, gecenin sessizliği yırtılmasın diye sessizce konuşurken. Habersiz olduğu düşünceleri yıkmak ister gibi dudağının bir kenarı yukarıya kıvrıldı. Haylaz bir gülüş olduğunu sezdi Feride. Ama ne çare, saniyeler içinde yanağı dişlenmiş ve ince bir sızıyla baş başa kalmıştı. Kadınlığında artık hissedemediği el yüzünden morali kaybolmuştu. "Ya Rıfat. Acıdı ama." Küskünce konuşup gözlerini kaçırmıştı kocasından. Ey nazlı yar, diye geçirdi içinden adam. Koynuna beni alacak kadar kadın, küsüp gidecek kadar çocuksun. Elde avuçta nasıl durur nasıl tutulursun.

Gözleri benim mavi harelerime tutundu, "Neden, her cümlenin sonuna o kelimeyi getirmek zorundasın?" Kaşlarımı çatıp, "Neyi?" Tek nefeste, "Abiyi?"dedi. "Nasıl, anlamadım?" "Şöyle olsun Cem abi, böyle olur Cem abi, nasılsın Cem abi.Abi de abi. O kelimeyi kullanmayı kessen mi diyorum artık Eylül?" 🥀 'Klasik bir mahalle kurgusu.' Bu bebek benim ilk kalp ağrım...

Tek bölümlük, pazarınıza keyif versin diye eklenen, biraz erkek gözünden bakan bir hikaye.

Hikaye de yetişkin içerik bulunmaktadır! Bunu bilerek okumanızı tavsiye ederim. "Seni meşgul ediyorum bu saatte ama dün telefonum sende kalmış onu alabilir miyim?" dedim. Elini sağ ön cebine sokup çıkarttı ve bana uzattı. Telefonumu almak için elimi uzatınca geriye çekti. Kaşlarımı çatarak ona baktım. "Bugün o puşt aradı, açtım." dedi. "Neden?" dedim. "Canım istedi." dedi. "Canın istedi diye benim telefonumu açamazsın." dedim. Kaşlarını çattı ve bir adım yaklaştı. "Ama açmak istiyorum." dedi. Anlamazca yüzüne baktım. "Ne demek istiyorsun Arslan Abi?" dedim. Gözlerini kapatıp soluğunu bıraktı. Gözlerini açıp dişlerini sıkarak konuştu. "Bak işte bunu istemiyorum. Bana abi demeni istemiyorum. Senin için abi olmak istemiyorum." dedi. Benim için abi olmak istemiyor muydu? Şaşkınlıkla gözlerimi açıp kalbimin hızlanmasıyla ona baktım.

Gözümden akan birkaç damla yaşı da başparmağıyla sildi. "Yemin ederim, yaralarını teker teker yeni bir yara açmadan sararım Hazal. Bıkmadan, usanmadan sararım." dedi gözleri dolu doluyken. "Senden hiçbir karşılık beklemem. Bana sadece yaralarını sarmam için izin ver. O insanla aynı kandan olduğumu bile unutacaksın." Kapak için @sylviarts'a çok teşekkür ederim

"Yan yana yürümeyelim diye dar yapılmıştı kaldırımlar. Ve yine yan yana yürümeyelim diye dar kafalıydı insanlar. Ve sırf dardı diye kafalar düşünmeyi bırakıp sevmeyi denedik. Sarılmak yakar bizi deyip aşkı hep uzaktan sevdik." - "Kaybettim ben!" Diye bağırdı acıyla. "Girdiğim her savaşı kazanan ben sana kaybettim! Aklımı kaybettim senin aşkından, kalbimi kaybettim bu yolda. Kendimi kaybettim ulan kendimi!" Bana doğru bir adım atınca ister istemez geriye doğru gittim. "Şimdi git dersen siktir olur giderim. Ama sana yemin olsun bu son olur Gökçen. Duydun mu? Şimdi gidersem bir daha asla gelmem." Sertçe yutkunup gözlerine baktım. "Git." Gözlerinde ki hayal kırıklığını gördüm. Gözbebeğinde ki ışık yavaşça söndü sanki. "Eyvallah." Dedi çaresizce ve arkasını döndü. Ömer Kartal hiç gelmediği birine gidiyorum demişti. Ve Şehreküstü hiç gelmemiş birinin gidişine şahit olmuştu.