"Aklım almıyor," diye söylendi kendi kendine, beni aniden kavradığı elimden yeniden kendine çekti ve dudaklarını saçlarıma bastırdı. "Ben sana böyle his-," duraksadı. "İnsanlar nasıl seni yaralayabiliyorlar?" Konuşma engelli bir kız ve onun için işaret dili öğrenen bir adamın hikâyesi...

Hiç korunmak için ördüğün duvarları kendi ellerinle yıktın mı? Ben yıktım. Hiç görünmez olmak için girdiğin yorganı kendi ellerinle ateşe verdin mi? Ben verdim. Hiç kalbine saplanan hançeri acıdığını bildiğin halde, oraya daha da gömdün mü? Ben gömdüm. Ben kim miyim? Rahat beşiğinden alınıp kendi uçurumundan aşağı atılan; diğer çocuklar gibi oyun oynamak yerine mezar başında hiç görmediği annesiyle sohbet eden minik adam. Yaralarını merdiven olarak adlandıran, onlara basarak yükselen genç adam. Ben Onur Bera Akan. Hayatını mutluluğa adayan, yıllardır on bir yaşını tekrarlayan o çocuk. ____________________________________________ "Çok güzeller değil mi?" dedi. Başımı olumlu anlamda salladım, devam etti. "Sanki denize dinlenmek için iniyorlar. Sonra buharlaşıp tekrar gökyüzüne yükseliyorlar. Ya biz onların gökyüzüysek... Tepede olan onlar değilde bizsek. Dinlenmek için yeryüzüne değilde gökyüzüne çıkıyorsalar, bir ruhun bedeninden ayrılışı gibi." onu sessizce tekrarladım. "Bir ruhun bedeninden ayrılışı gibi..." Bir 'Kar Tanesi' yazarı Sude...

BU KİTAP BASILI ESER HALİNE GETİRİLDİĞİ İÇİN KALDIRILMIŞTIR. FİKİR SAHİBİ OLMAK İSTEYENLER İÇİN GİRİŞ BÖLÜMLERİNDEN BAZILARI BULUNMAKTADIR. KEYİFLİ OKUMALAR. * Lütfen bekleyin. Operatöre bağlanıyorsunuz. * * Kapak tasarım: @viranebirkalp

Kendi halinde futbolu takip eden ve okulunun futbol takımında amatör top oynayan, arkadaşlarıyla Playstation kafede zaman öldüren sıradan olduğuna kendini inandırmış bir kız ve Göztepe'nin forveti, hayatını futboluna adamış, yalnız bir futbolcunun hayatı nasıl bir noktada kesişebilirdi? Emir Berkan; kendisini ailesinden ve hayatından tamamen soyutlamış, en büyük tutkusu olan Beşiktaş'ına kavuşmak için çalışan bir futbolcuydu. Deniz ise sıradandı, sadeydi. Hayattan tek beklentisi Beşiktaş'ın maçlarına rahatça gidebilmekti. Kader; onları Göztepe Stadı'nın soyunma odasında, Deniz polislerden kaçarken bir araya getirecekti. Peki ya sonrası? ☆☆☆ *Emir Berkan karakterinin gerçekte Göztepe'de forma giyen Berkan Emir isimli futbolcuyla alakası yoktur. Tamamen hayal ürünüdür.* Hikayemize hoşgeldiniz❤

Büyük bir depremin yıkımı, ne kadar ağır olabilir? Getirileri, götürüleri ne kadar dağıtabilir? Enkazın altında kalanları nasıl kurtarırız? Ya o enkazın altında biz varsak? Ya da asıl enkaz biz olmuşsak? Belki de... Depremin ta kendisiyizdir. Ortada toplanması gereken 1 milyon lira, berbat hikayelerden çıkıp gelmiş beş kişi... Onlarca senaryo yazılarak yapılan onlarca soygun... Bu bir piyes, biz de bu piyesin oyuncuları; depremi yapmaya hazır beş farklı dünya. Daha ne kadar enkaz olabiliriz diye sınırları zorluyoruz belki de. Bir bina kaç kez yıkılabilir ki? Kaç kişinin canını alabilir? Bizim depremimizin adı: Zemin. Tüm senaryolar Zemin'de yazılır ve bizim senaryolarımızda hep iyiler kazanır. Bu deprem olacak, tüm piyesler sergilenecek ve enkaz altında kalanlar hep kötü adamlar olacak. Zemin'e ilk indiğimde "Neden Zemin?" Diye sormuştum. "Biz kralın emirlerine uymayı reddeden ve kralın karanlığa hapsettiği birkaç kişiyiz. Bu karanlıktan kaçmak yerine onu sahiplendik, 'Zemin' ismini verdik. Zemin'den aşağısı yok, düşebileceğimiz en dip burası. Burada bizim adaletimiz işliyor, bu karanlık bizim krallığımız." Demişti bana. Gerçekten bir adaletleri vardı, bir davaları vardı. Onların adaletinde yoksul kazanırdı, çocuk kazanırdı, masum hayvanlar kazanırdı. ve bir kuralları vardı: Kural 1: Adaletli çal. Başka kural yok. Burası bizim krallığımız.

Çizgi meselesini bilir misiniz? Hani dark side falan... Yoldan çıkmak, yer altına inmek... Doğru ile yanlış arasındaki o ince çizgiden bahsediyorum evet. Uzatmadan günün sorusuna gelelim öyleyse; bir şey kime göre iyi-neye göre kötüdür? Bir çoğumuz için bu sınırları yasalar çizer. İstersen uyma! Ama bazılarımız farklıdır. Gri bölgeler onlardan sorulur. Onlar ya kazanırlar ya da kaybederler. Yasanın gölgesindeki kişilerdir onlar; ajanlar. Anladığınızı farkettim. Evet malesef bizim karakterimiz de ajan. Bir kurşun gibi sıkı. Ve gittiği yönü hesaplayacak kadar yetenekli. Şimdi sorarsınız siz, kötü mü yoksa iyi mi? Ve huzurlarınızda, AKSİYON MÜHENDİSİ...

Gecenin karanlığına dalan bir otobüsün içinde, sadece evine gitmek istiyordu. Fakat hayat ona öyle bir oyun oynamıştı ki artık tek isteği hayatta kalabilmekti. Aslında fark etmesek bile bir numara hayatımızı yönlendirebilirdi. Fakat bu sefer bir numara hayattaki çizgini belirlemek için tam tepende duruyordu. 17 Numara... Bazen sırf 17 Numara olduğun için şanslısındır, bazen de sırf bu yüzden ölüsündür. Defne otobüse binerken birkaç saat sonra olacakları tahmin bile edemezdi. Katliamın içinden kurtulan tek numaranın sahibi olmak ona göre şans değildi. Çünkü bazılarına göre bu şans, onun katil olma yolundaki ilk adımıydı. Çünkü o, etrafındaki yedi katilden sonra gelen sekizinci katildi. *Şiddet, kan ve vahşet içermektedir. Başlangıç: 20 Mayıs 2017 Bitiş: 2 Aralık 2018 Kitap: 14 Nisan 2023 Aksiyon #1- 02.2020/10.2020 Korku #1- 04.2020 Gerilim #1- 04.2020 Gençkızedebiyatı #1- 11.2020 Gizem #1-12.2020/01.2021 Macera #1-01.2021

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Her şeyden vazgeçip gitmek kolaydır nasılsa. Ama marifet değil! Aşk; gitmekten vazgeçip sevmektir aslında.

2. KİTABIN YAZIMINA ŞİMDİLİK ARA VERDİM. TEKRAR BAŞLADIĞIMDA DUYURU YAPARIM. Bir gece vakti küçük bir bebek ormana bırakıldı. Ölsün diye götürüldüğü orman ona kıyamadı. Mavi gözleri safirler kadar parlak, Kızıl saçları alev alev yanacaktı. Eşsiz bir güzellikti onun ki, Kem gözlerden uzakta. Bir gece vakti kaybedildi varlığı, Ta ki aşk bulana dek kalbini... Astasya kızıl bir düştü, büyülü ormanda saklı...