"Birbirimize en yakın olduğumuz an, Gün doğumu." Baran ARSLANOĞLU: Bir şehre sahiplik yapan gözü kara,delikanlı bir adam. Mardin'in en büyük aşiretinin başı, Baran Ağa'sı. Roza KARACAN: İstanbul'da doğup büyümüş azimli,çalışkan bir kadın. İstanbul'un en büyük hastahanesinin güzide kalp cerrahı,doktor Roza'sı. 🍁 Planladıkları bir hayat onları bir araya getiremezdi. Getirse bile onlar istemezdi. Baran evleniyordu. Sevdiği kadın ile mutlu bir yuva kurmaya hazırlanıyordu. Roza doktorluk hayatında yeni bir o kadarda iddialıydı ve büyük kariyer hedefleri vardı. Bir de kendisini canından çok seven sevgilisi. Fakat hayat biz planlar yaparken başımıza gelenlerden ibaretti. Kendi irademiz ile kurduğumuz hiçbir plan kaderimizin önüne geçemezdi. Ve Kader; Onları bir araya getirmeye kararlıydı. Hem de çok kötü şartlar altında. Roza,Baran ile tanışacaktı, ona sevdiği kadının ölüm haberini vermek için. Baran,Roza'nın peşini bırakmayacaktı. Sevdiği kadının ölümüne sebep olduğu için. Fakat yine habersizlerdi. Onlar ölümün pençesinde dolaşırken, kader son kozunu oynayacaktı. Ve yapılan hiçbir plana dahil olmayan,ortaya ateş gibi düşen bir evliliğe kurban gideceklerdi. •Yayımlanma tarihi : 31/08/2018

Gamzelerinin müptelasıyım!!! Birbirini sevmeyen iki grup daha sonra düşmanlıktan doğan aşklar. Kitap tarfımca yazılmış olmakla birlikte iznim olmadan kopyalanamaz veya paylaşılmaz! Pişman olmayacaksın:) Kapak tasarımı:sssadecesenveben

♥ Mizah #3 Ada elinde onu her fırsatta terlikle kovalayan bir anneye, yanına yaklaşan her erkeği geri püskürten hödükümsü bir abiye, onu çok seven bir babaya sahiptir. Çikolatalarını bebeklerim deyip seven, çikolatalı sütlerine aşkla bağlı, çiğ köfte hastası, iç sesi bir türlü susmayan bir kızdır. Yeni gittiği okulunda karşılaştığı bir grup değişik hayatının dengelerini alt üst edecektir. Tüm hakları saklıdır. Wattpad'da bu isimle yayınlanan ilk ve tek kurgudur. Argo ve küfür içerir. Yayınlanma Tarihi: 23.02.2018

Kolejdeki Serseri'nin devam kitabıdır. Ada, Ateş ve değişiklerin hikâyesi gidenler ve gelenleriyle buradan, yarım bıraktığımız yerden devam ediyor. ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Hiç olmadığım kadar ihtiyacım var sana. Kokuna, sesine, gülüşüne, bakışına, sana ihtiyacım var sevgilim. "Lütfen gel." **** Kapak missisbb'ye aitdir. 💙 Tüm hakları saklıdır. Argo ve küfür içerir.

Mafya kitabı

Lisenin son senesi.... Allah'ım şu son yılımı kazasız belasız atlatayım lütfen,amin. Asrın'la birlikteliğimizin 2.yılı.... Nazar değmesin,amin. Araya kaşar girmesin,amin. Çok mutluyuz... Huzurumuzu bozmaya çalışan pezevenklere kapak olsun. Tabi bizim mutluluğumuz hiç uzun sürer mi? Tabi ki de koca bir HAYIR! Lisemin son senesin de Kuzey den bile daha psikopat biriyle tanışacağımı nereden bilebilirdim ki? Ve bu kişinin gerçekten kaçık olacağını? Hiç birini bilemezdim. Çünkü yazarın o çatlak kafasın dan neler geçtiğini kimse tahmin edemiyor. Artık ne içiyorsa kafası güzel. Evet yeni sezonumuza hoş geldiniz. Daha doğrusu akıllanmayan yazarın "size rahat yok" sezonuna... Ulan niye hep bütün belalar beni buluyor? Ne günah işledim ben? Eeee......tamam bunu söylemedim var sayın.

My life my rules. (Benim hayatım, benim kurallarım.) ____________________________ 'Bu yeni yılda bana bir hediye vermeni istiyorum' dedi fısıltıyla. 'Neymiş o?' Sırıttı. '7,6,5,4,3,2..' Tam 'bir' denildiğinde dudaklarımın üstündeki sıcaklıkla donup kaldım. LAN DUDAKLARI OHA DUDAKLARI EVET DUDAKLARI BENİM DUDAKLARIMIN . . . . . OHA DUDAKLARI BENİM DUDAKLARIMIN ÜSTÜN DE.. #### "Abi ojemi gördün mü?" "Ben sürüyorum bir dakika kurusun rütuş yapıp vereceğim. Manyak mısın lan sen? Ne biliyim ben senin ojeni?" #### "İnşallah sevdiğin kız travesti çıkar." "Tövbe de kafir." #### "Neden mesajlarıma cevap vermiyorsun?" "Cevaplanmayan mesaj yoktur. Umursanmayan insan vardır." ********************************** ➰KÜFÜR İÇERİR➰

''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?'' --- Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı. Karantinanın akşamında ise kendini okulun karanlık koridorlarında bir kız öğrencinin cesedinin başında buldu. Üstelik yalnız değil, onlar da yanında... Mahşerin üç atlısı. Bu, sadece bedenleri değil ruhları da karantinaya alınan dört kişinin hikayesi. Bu onların özgürlüklerine ulaşmak için yaşadıkları esaretin hikayesi. Bu, birbirlerinin her şeyi haline gelen, birbirlerine gökyüzündeki son yıldız yanıp kül oluncaya kadar birlikte olacaklarına söz veren dört arkadaşın hikayesi. Bu mahşerin dört atlısının hikayesi. Şimdi, bizimle misiniz? "Bizim bedenlerimizi karantinaya almadılar. Ruhlarımızı karantinaya aldılar. Bizim ruhlarımız tanıştığımızdan beri karantina altında. Ne çıkabiliyoruz bu karantinadan, ne de birbirimizden ayrılabiliyoruz. Ruhlarımızı birlikte bir karantina altına aldılar, ve bizim bundan sonraki tek savaşımız bu karantinadan kurtulmak. Kurtulduğumuzda bile birlikte olacağız, ama özgür olacağız. Savaş bitti, ve biz sağ kaldık. Savaş bitti, ve biz hala ayaktayız."

Elzem Akay'ın sıradan ama güzel bir hayatı vardı. En iyi okullarda okumuş, en güzel oyuncaklara ve kıyafetlere sahip olmuştu. En değerli mücevherler daima onun boynunu süslemiştir. Lüks içinde yaşarken hayatta istediği her şeye kolayca sahip olmuştu. Üzerine titreyen iki abisi, onu hep güldüren kız kardeşi, iyi bir yengesi ve onu sürekli çıldırtan bir hizmetçisi varken hayat ona karşı fazlasıyla cömertti. Tüm bunları ne bozabilirdi ki? Bir gece korkunç bir ritüele kurban edildiğinde gözlerini bambaşka bir dünyada açar. Orta Çağın hiyerarşisinin içinde kalmışken eve dönmek hiç kolay değildi. Kendi dünyasında bir öğretmenken Ölümsüzlerin akademisinde bir hizmetçi olunca, sınıf farkının acımasız gerçekleriyle yüzleşir. Burası onun dünyası değildi, burası barbarların hüküm sürdüğü Araftı ve o, hayatta kalmak istiyorsa lüks alışkanlıklarından ödün vermeyi öğrenmeliydi. *** "Medeniyet yoksunu, vahşi barbar!" diye ona sesimi yükselttiğimde çatılan kaşları umurumda bile değildi. Tüm gün kuyudan su çeken o değildi. "Şu sivri dilin bir gün başına bela olacak." Sert bakışlarla beni uyardıktan sonra merdiveni işaret etti. "Kahyadan fırça yemek istemiyorsan işinin başına dön." "O kadın bir cadı." Ondan bahsederken bile tiksintiyle yüzümü buruşturdum. "Bence benden nefret ediyor." "Hayret." Kaşları alayla yukarı kalktı. "Oysaki çok sevilesi bir kadınsın." İğneleyici sesiyle ters ters ona baktım. "Sizde öyle Savcı Bey," dedim oyunbaz bir ifadeyle. "Sizi görenlerin yüzünde güller açıyor." "Bunu inanarak söylemiyorsun." "Tabii ki inanarak söylemiyorum." Gülerek bana ikinci kez merdiveni işaret etti. "İşinin başına dön aksi taktirde yarın seni sınıfıma almam. Bir hizmetçiye ders verdiğim için yeterince sorun yaşıyorum." Bu vahşiler kendi dünyamda ne kadar zengin ve asil olduğumu anlamak istemiyordu.

Dilsiz bir kızın kalbi tüm kötülükleri kendisine çekiyordu. Hiçbir kalp bu kadar değerli olmamıştır. Yeşil, Ötanazi Okulu'na sürgün edildiğinde o yıllarda henüz bir çocuktu. Öz babasının onu nasıl bir yere mahkûm ettiğini bile bilmiyordu. Ötanazi Okulu, Amerika Birleşik Devletleri'ne bağlı olan Alaska'da açılmış karanlık bir okuldu. Bildiğiniz tüm o okulları unutun çünkü Ötanazi Okulunda öğretmenler ders vermiyordu. Her biri kendi dalında uzman bilimcilerdi ve oradaki amaçları bir okul dolusu öğrencinin üzerinde deneyler yapmaktı. Öğrenciler ise sıradan öğrenciler değildi çünkü her biri idam cezası almış mahkûmlardı. Okul onları satın alarak kendi deneylerinde kullanan karanlık bir girdaptan farklı değildi. Bir kez içine girince çıkmak mümkün değildi. Yeşil tüm o tehlikeli mahkûmların içinde göğsünde değerli bir kalple yaşamak zorundaydı. Herkes onun kalbini isterken kurtların içine atılmış bir kuzudan farklı değildi. Kalbini isteyenlerden biri de öz babasıydı. Babasının onun kalbi için okula tehlikeli bir suikastçı göndermesiyle, belki de tüm ezberler bozulmaya başlamıştı. Avcı'da her zaman bu kadar acımasız değildi. Özellikle ateşten kızıl saçları olan ve bir katile gülümseyen hasta bir kadını tanıyana kadar. Şimdi karar verme sırası ondaydı. Avını öldürmeli mi, yoksa korumalı mı? Sayfalar üzerinde konuştuğu bu dilsiz kadınla tam olarak ne yapmalıydı? "Kadın kandan korkuyordu, adam ise kan kokuyordu. Şimdi sen söyle; böyle bir durumda kadın özleyebilir mi ölüm kokan bir adamı?" dedim. "Kadın aptaldı adam ise kadına kör. Şimdi sen cevap ver; her şeye, herkese ve özellikle küçük bir kadına kör olan bir adam bekleyebilir mi kadın tarafından özlenmeyi?" diyerek bana cevap verdi.