"Neden olamayız peki?" Oturduğum bankta, ona biraz daha yaklaşmamla gözlerini okul bahçesinde gezdirmeye başladı. Benden etkileniyordu. Benden ben bile etkileniyorken onun benden etkilenmesi gayet normaldi. Gözleri okul bahçesinde dolaşmaya devam ediyordu. Gözlerinin bende olmadığından fırsat bilip elimi koluna koydum. Bu hareketimle vücudu kasıldı, ama kolumu itmemiş veya geri de çekilmemişti. Gözleri fıldır fıldır dolaşmaya devam ederken konuştu. "Çünkü... Düşmanız biz." Bu cevabı beni tatmin etmemişti. Elimi, yavaş yavaş kolunda gezdirmeye başlamam ile yerinde dikleşti ve boğazını temizledi. Ama yine geri çekilmemişti. "Sen benimle değil, kuzenimle düşmansın." Söylediklerim ile yutkundu, ve sessiz kaldı. Çünkü haklıydım. "Sessiz kaldığından yüz bulup, sana çıkma teklifi ediyorum. Benimle çıksana sen?" Söylediklerim ile kahveleri şaşkınlıkla açıldı ve kafasını bana çevirdi. Siktir. Teklifimden önce, kafamı ona doğru yaklaştırdığım için şuan ki pozisyonumuz ikimiz içinde hiç iyi değildi. Kafasını bana çevirmesiyle dudakları, dibinde olan benim sus çizgime değdi ve orada durmaya devam etti. Siktir, kocaman bir siktir! °6aralık2021

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.