Ölüm için çırpınan balık bir yol keşfetti. O yolda hafızasını kaybetti, yolunu şaşırdı. karşısına bambaşka bir dünya çıktı. Ölüme çıktığını sandığı patika yolda yolunu şaşırdı. Bir kadının acılı çığlıkları kulağına ulaştığında yerde yatıyordu. kulakları sesten sağır olana kadar kadını aradı. kadını bulduğunda artık sağırdı. kadınsa dilsiz... Cesarete sormuşlar neden bu kadar umursamazsın? Cesaretin aklına esaret altında kaldığı günler gelmiş, iç çekmiş. İç çekişinde bile yaşanmışlıkların cesareti varmış...

hayatımızda mevsimler gibi; "çiçekler açar , güneş merhaba der... solar çiçekler, güneş kapatır gözlerini..." Hayat bir umut bıraktı avuçlarının arasına, sonra o umut umudunu kaybetti. Gün geçtikçe soldu. bir zamandan sonra suyunu vermediler, bir zamandan sonra güneşte küstü ona. yapayalnız kaldı. O umut gün geçtikçe umudunu yitirdi ve en sonunda umudun adı umutsuzluk oldu. Bu yüzden ona umutsuz derler umudunu kaybetmiş umuttur o. Bir zamanlar bir avucun içinde olan umut, şimdi kurumuş bir toprakta etrafının kapandığı bir yerde ölmeyi bekliyor...

Kendimi bir yere ait hiç hissetmedim, hissetmekte istemedim. İlk defa birisine ait hissettim, hep yanında olayım istedim. Hep yanımda olsun istedim. Ama dünyada her istek olmuyordu. Elimi tuttu, gülümsedim. Güneşimiz olmadı, Hep karanlıkta kaldık. İlk defa Güneşi hissettim, ama altında gölgemiz olmadı. Güneşin altında gölgemiz yoksa güneşin ne anlamı vardı ki ? Ben yoktum. Güneş bile varlığımı kabul etmemişken bir daha kimseden beklemedim bu hissi.

benliğimizi gerçekler ve yalanlarla aldattık. Bunu sen ve ben yaptık. söylediğin yalanlar ruhumu delip geçti. senin de ruhunu parçaladı. Söylediğin yalanlara inanarak kendimi aldattım. Söylediğim yalanlar senin ruhunu deşti , kalbini parçaladı. Söylediğim yalanlara inandın ve kendini aldattın. Film gibi bir hayatta acılara yer yok dedin, inandım. Sonra sana acı çektiğimi söyledim. Bu sefer de bana biz acıların ta kendisiyiz dedin. Acı, kenidini acıtır mıydı?Yoksa yine mi yalan söyledin?

hayatımızdaki tek gerçek hiçbir şeyin gerçek olmadığıydı.Sadece birer ihtimaldik. Senin nefes alıyor olman yaşadığını mı gösterirdi? Beni buna inandıramazsın, ellerimi tutan ellerin gercekmi diye kendimi çimdiklemeyeceğim. Çünkü bu sadece canımı yakar. senin bana bakan gözlerinin sahte olmasının canımı yakması kadar yakmaz ama. Bu kalbimde ki feryatların sesi olabilir mi? bence olamaz çünkü kalbim ses çıkarmıyor. Dudakların, ah o arasında türlü katranların ilmek ilmek saklandığı ve seni her öptüğümde nefesimin kesildiği dudakların. Panzehiri yine senin gözlerinde sakladığın, dudaklarının arasındaki zehir. Bileklerinde ki yaraların sebebi ben miyim. Ah, yanılıyorsun sen kendi beyninde beni öldürüp, yaratıyorsun ve ben buna mani olamıyorum. Narin parmaklarının yüzümde bıraktığı hissi sadece ben hissedebiliyorum. Ben yaşamıyorum sevgilim, sen ölüsün. Nefesin yüzüme her değdiğinde kafam geriye kaçıyor ve yastığım uzerindeki keskin bıçak daha çok deşiyor damarlarımı. Sen bunu görmüyorsun ya da görmezden geliyorsun. Sana kızamıyorum çünkü varlığın yok, varlığım yok. sen bunu anlayana kadar aşık oluyorum ve sen bunu anlayınca gidiyorsun. Sana bir elveda bile diyemiyorum. Çünkü yoksun. İçimde kalmasın diye içimden ediyorum vedamı, sen bunu hissetmiyorsun bile...

Yalancı olmak için doğruları bilmek gerekir ama bizler doğru bildiğimiz sahtelerle bir oyun kurduk ve bu oyunun altında ezildik.Bizi ezenler ise asıl gerçeklerdi. Tepemizde kendi oyunumuzun temelsiz zemininde tepinip durdular. Bir an olsun umut gitmedi çünkü hiç bizim yanımıza uğramadı. umudumuz umutsuz kaldığında yapacağımız birşey kalmamıştı. Fırtına öncesi sessizlik bu muydu? Eğer buysa gerçekten korkunçmuş. Ama o bana bu seslerin fırtına öncesi sessizlik değilde bizim yarattığımız sessizliğin olduğuna öyle bir inandırdı ki kendi yokluğunda benim varlığımı yaşattı. Zihnimin tüm boşlukları zihinin dolularına sıkıştırıldı. Ve şimdi benim zihnimde bomboş hiçbir yer kalmadı. Beynimin içindeki fısıltıları duyabiliyor musun? eğer duyuyorsan söyle, söyle ki inanayım. Onların senin zihnindeki fısıltılar olduğuna...

O okyanusun ortasında kalmanın, ölümün gelmesini beklemenin ne demek olduğunu çok iyi biliyordu.O kendi gözyaşlarıyla yarattığı okyanusunda yalnız başına boğuluyordu. Okyanusunun yüzeyinde yüzen cesetler geçmişinde idam ettirdiği kimseler. Cesetlerin koyu kırmızı kirli kanları okynausunun maviliğine iz bırakıyordu. Ve o şunu biliyordu; lekeler zamanla geçerdi ama izler, izler geçmezdi. Belirsiz bir okyanusunda isimsiz gemisi batmadan önce çıkmıştı gemiden. Şimdi gündoğumu eşliğinde batan gemisini izlerken içindeki kin ve nefret tüm okyanusu kuruttu. O haritada yeri belirsiz, isimsiz gemisiyle birlikte tüm iyiliğini batırdı, kimsenin ruhu duymadı.

Bdenindeki uyuşukluk hiçbir zaman son bulmayacak gibiydi. Dudaklarının kırmızılığı ihanetle boyanan bir kırmızıydı. Karşısında kırmızı mürekkebe batırılıp çıkarılan bıçakla boyanan dudakları, ihanetin resmiydi. Aynı bıçakla yüzündeki gamzeleri daha çok oyan adam bundan zevk alırken kız sadece inliyordu. Acı çığlıkları adamın beyninde feryat ederken sağ kulağından girip sol kulağından çıkıyordu. Onları izleyen kadın ise bu durumu izlemekle yetiniyordu. İhanetin tablosunu çizen adam, ruhunu toprağın altında bırakmış gibiydi. .... Adımları birbirine dolanan kızın elinden tutan ihanet ormanın içinde kaybolurken bir an bile vazgeçmedi. Nefesleri tükenene kadar koştular. Kurdukları oyunu ellerine yüzlerine bulaştırmışlardı. Peslerindeki adım sesleri yok olurken, kız daha fazla dayanamadı ve ilk yere düşen o oldu. Cebindeki bıçak ihanet için hazır bir şekilde beklerken kızın ihanete boyanmış dudaklarından dökülen harfler kelimeleri kelimelerde cümleleri oluşturdu. 'izimi kaybet... izimi kaybettin... izimi kaybettim." bu cümleler kızın boynuna intihar ipi misali dolanırken ayaklarının altındaki taburenin üç bacağıda kırıktı.

beynindeki tüm anılar beyninin intiharıyla kendilerini astılar. Bedenindeki kan çekilirken, yüzündeki gülümseme hiçbir yere kaybolmadı. Ceset kokan ellerini alıp dudaklarına yaklaştırırken hissiz gözlerinden asılan yaşların, asıldığı ipler koptu ve bir iki tanesi buz gibi yanaklarından aşağıya doğru kaydı. Çenesinde biraz durduktan sonra yere düşmeden ceset kokan ellerin üzerinde, son duraklarında beklediler. Kadının dudakları son busesini ceset kokan ellere değerken güneş açtı, o damlalar buhar olup uçtu. Kadının ruhu adamın ruhunun yanına ilişti. Ellerini yanaklarına yaslayıp gözlerini yumdu. kalbinin atışları hızlandı. Beyninde ki anılar gözlerinin önüne serilirken dudaklarında bir gülümseme peydah oldu. Bu adama bu dünyada bahşettiği son gülümseme oldu....