"Daha şimdiden yeşillerinden yaş akıtmışım." Hale, dudaklarını sıkıca birbirine bastırdığında onda tuttuğu gözlerini çekip bir an etrafında dolaştırdı ve yeniden baktığında az önce göz bebeklerinden geçen o hissi sakladı Cihan. "Hikayemi duydun." dedi, pürüzlü bir sesle. Kambur gibi duran sırtını dikleştirdi. "Sekiz yıl önceki o adam olmadığımı da gördün." Söyledikleriye titrek bir nefes verdi ikisi de. "Git Hale." Hale'nin tam göğsünün ortasında derin bir sızı meydana geldi. "İnsanlar susmayacak. Konuştukça seni yaralayacaklar. Sonra kaçmaktansa şimdi kaç, git Hale." Kara gözlerini son bir kez daha onun yeşil gözleriyle buluşturdu. Bu defa saklamayamadı hislerini. Silik bir şefkate sarılmış bir hüzün vardı. Yine de son sözleri, bakışlarında taşıdığından çok uzak, buz gibiydi. "Bu evlilikten vazgeç, git."

Hemdem; canciğer olmak, çok yakın dost, yoldaş olmak anlamına gelmektedir. Birlikte, manasındaki 'Hem' kelimesiyle, nefes, can, zaman manasındaki 'Dem' kelimesinden oluşmuştur. Hemdem olunan kişi ile aynı zamanda yaşamak, aynı nefesi almak, bir can olmak anlamına gelmektedir. *** Kurşunların arasında tanışacak, gerçeklerin peşine düşüp, sır perdelerini aralarken farkına bile varmadan birlikte bir yola çıkacaklar. Zaman usulca geçip gitse de onlar birbirlerinden gidemeyecekler. Çünkü gönülden gönüle yol aldıklarını, birbirlerine can, nefes olduklarını anlayacaklar.

❝Asker, ölür yada yaşar. Ama asla Aşık olmaz. Eğer Aşık olursa, Arkasında gözü yaşlı bir kadın veya bir adam bırakır...❞ • • • 🤍🌈

TAMAMLANDI ✅ Buburçakdeğil : Seni görmeyince güneş açıyor Buburçakdeğil : Çöl sıcağı gibi oluyor her yer kavruluyorum Buburçakdeğil : İnsanın bitkin düşüp ölesi geliyor Buburçakdeğil : Sonra mesai bitiyor Buburçakdeğil : Eve geldiğini görüyorum Buburçakdeğil : Yağmurda açan çiçekler gibi bir can geliyor bana yaaaa :) Buburçakdeğil : Naber kuşum Ayazkarvas : Karakolda bile bu kadar orijinal deli yok ya Ayazkarvas : Nasıl bir şeye çattım bilmiyorum ki

"Yan yana yürümeyelim diye dar yapılmıştı kaldırımlar. Ve yine yan yana yürümeyelim diye dar kafalıydı insanlar. Ve sırf dardı diye kafalar düşünmeyi bırakıp sevmeyi denedik. Sarılmak yakar bizi deyip aşkı hep uzaktan sevdik." - "Kaybettim ben!" Diye bağırdı acıyla. "Girdiğim her savaşı kazanan ben sana kaybettim! Aklımı kaybettim senin aşkından, kalbimi kaybettim bu yolda. Kendimi kaybettim ulan kendimi!" Bana doğru bir adım atınca ister istemez geriye doğru gittim. "Şimdi git dersen siktir olur giderim. Ama sana yemin olsun bu son olur Gökçen. Duydun mu? Şimdi gidersem bir daha asla gelmem." Sertçe yutkunup gözlerine baktım. "Git." Gözlerinde ki hayal kırıklığını gördüm. Gözbebeğinde ki ışık yavaşça söndü sanki. "Eyvallah." Dedi çaresizce ve arkasını döndü. Ömer Kartal hiç gelmediği birine gidiyorum demişti. Ve Şehreküstü hiç gelmemiş birinin gidişine şahit olmuştu.

Olacaklardan habersiz bir genç kız... Aylardır beklenen ekibin yeni üyesi... Kaderin oynadığı oyunlar hiç bu kadar acı vermemişti, attığı kahkahalar küçük bekçileri uyandırıyordu... Uyanmaması gereken bekçileri. Abisinden kaçmak istemişti, küçük bekçilerinin musallat olduğu abisinden, ama bilmediği bir savaşta bilmediği bir ekipin üyesi olacağını tahmin etmiyordu. Çünkü hiç kimse alışılmışın dışında hiçbir şeyi olanak olarak görmez ve beklemezdi. Beklenmedik bir anda hayatını alt üste çevirmiş ve kendisiyle bir kukla misali oynayıp bütün işleyen döngüyü bozmuş olan şey, tek başına bir saat miydi yoksa bunun öncesi de var mıydı? İşte o an her şey değişti. Sadece, küçücük bir sır ile. Bazen mutlu olmak için pek deşmemek gerekirdi hayatı... Bunu bilmek içinse ayık bir kafa. (Okumaya başlamadan önce "Duyuru" kısmını okuyunuz lütfen.)

Özel güçteki insanların birbirini bulduğu özel serüvenimize sizde katılmak ister misiniz?

"Eğer farklıysak..." Kelimeler boğazında düğümlenmiş, cümleyi tamamlayamamıştı. "Biz kardeşiz. Bundan en ufak bir şüphe duymuyorum." diyerek yatıştırdım onu. Sonra devam ettim: "Ama elbette tuhaf olan şeyler var. Mesela; genetik yapımız inanılmaz derecede mükemmel. Hücrelerimiz kendini çok hızlı yenileyebiliyor. Hasta olmuyoruz ve yaralarımız çok çabuk iyileşiyor. İnsanlar gibi değiliz yani..." Ne söylediğimin farkına varınca birdenbire irkildim ve son cümleyi kısık ve düşünceli bir ses tonuyla tekrar mırıldandım: "İnsanlar gibi değiliz!..." Tüm Hakları Saklıdır.

| Casus kadının iş adamına ihaneti.| Elleri yumruk halinde nefret kusan bakışlarla yüzüme baktı. "Bunu bana nasıl yaptın? Her şey bu kadar mı değersizdi senin için?" deyip o yumruğunu masaya vurdu. Kılım kıpırdamadığı halde onun yüzüne baktım. "Mecburdum," diye soğuk sesle mırıldandım. Yaptıklarım için beni asla ittiham edemezdi. Mecbur kalmasaydım eğer yapmazdım ki. "Bana ihanet etmeye mecbur değildin! Bu kadar kör biri olamazdın!" "Asıl kör olan sendin! Her seferinde seni uyarırken, her şeyi kulak ardı ettin. Sen beni günahlarımla başbaşa bırakırken, ben her gece senin için gözyaşı döktüm. Yaptıklarım için bin pişman olurken, yine de yapmaya devam ettim!" Bedenim tir tir titrerken ellerimle yarattığım eseri parçalara ayırıyordum. Bu işin dönüşü yoktu. O üzerime hırslı adımlarla gelip beni duvara ittiğinde gözlerine korkusuzca baktım. Oysa o, o kadar sinirliydi ki bir an önce buradan gitmek istiyordum. "Sen... Sen benim bu hayattaki en büyük yanlışımsın. Yanlış zamanda hayatıma giren ve hayatımı mahveden kadınsın," deyip hırsla dudaklarıma yapıştığında üzerimdeki ağırlığını itmek istedim. Onun gibi ben de bunları yaşamak istemiyordum fakat yapacak başka bir şeyim yoktu. Hırsla dudaklarımı dudaklarına bastırıp, tenimi talan ederken, göğsünden ittim. En sonunda nefes nefese benden ayrılırken gözlerimin içine bakıp, canını yaktığım gibi canımı yaktı. "Çünkü hayatlarımız mahvolduğunda bile bir öpücük kadar uzağımda olacaksın." • İhanetin en koyu tonu, onun gözleriydi. *Wattpad'de bu isimle yayınlanan ilk kurgudur. Kapak tasarımı- @cheaftrsx 29.02.2020

Kadın eline doladığı künyeyi adama doğru uzattı, "Bak! Bu isme iyi bak! Hatırladın mı?" Karşısındaki adam sadece ona bakıyor, sesini bile çıkaramıyordu. İpek ona yaklaşıp elini tuttuğunda diğer silah arkadaşları onun ne yapacağını anlayıp, mağaranın dışına doğru çıktılar. "Bu hayvanların da gece ulumalarından hiçbir şey duyulmuyor değil mi Ferman?" dedi Kerem karşısındaki dağlık alana bakarak. "Aynen komutanım aynen. Yanımdaki adamı zor duyuyorum inan ki." İpek o anlarda adamın elini tutup kırılana kadar kıvırınca, adam acıyla mağarayı inleterek bağırdı. "Mesela şimdi biri avazı çıktığı kadar bağırsın, duyamam yani. Bir de roketler, havanlar patladı kulağımın dibinde, Allah seni inandırsın bir çınlıyor ki kulağım anlatamam komutanım." "Aynen aynen. Bende bir şey duymuyorum." İpek bu sefer künyeyi adamın boğazına doladı, "Bu künyede ismi yazan adam, benim sevdiğim adamdı lan! O durdurduğun kalp, benimdi! Bende senin nefesini keseceğim!" "Yapma! Yalvarırım yapma!" "Yalvarma lan bana!" diye gürledi. "İşte sizinle aramızdaki fark bu! Eminim sen benim askerimi öldürürken o sana bir kere bile yalvarmamıştır. Eminim yüzüne tükürmüştür. Eminim ağzından bir tek 'Vatan Sağolsun' kelimeleri çıkmıştır ve sen pislik herif, askerimin her kanı bu vatana helal olsun, senin de yerin cehennemin dibi olsun!" diyerek elindeki sevdiği adamın isminin yazdığı künyeyle adamın nefesini kesti. "Bu vatana bin tane Doğan Kalamış feda olsun!" gözyaşını silerek elindeki künyeyi boynuna taktı ve mağaradan çıktığında ona bakan komutanına, "Doğan Kalamış'ı şehit eden pislik ölü olarak ele geçirildi komutanım," dedi. 'DİPSİZ KUYU' SİZLERLE...