"Ki ben artık herşeyini kaybetmiş bir kızdım. Her bir yanım kimsesizdi. Ailem gitmişti benim. Ve bizi ayıran ölümdü. Ölümün çaresi yoktu ki." Liya bir gün dayısıyla kavga eder ve tek sığınağı olan mezarlığa,ailesinin yanına gider. Oradan ayrılırken bir şehit mezarı görür. Abisinin de asker olmak istediğini hatırlar ve gözleri dolar. Elinde kalan çiçekleri o mezara bırakır. O sırada ise yüzbaşı ve tüm tim onu izlemektedir. "Bu kız kim ve neden kardeşimin mezarının üstüne çiçek bırakıyor."der Yüzbaşı. Yüzbaşının hiç akrabası yoktur. Kıza baktığında birşeyler anımasamaya çalışır fakat olmaz. Birkaç yıl önce işkenceye uğradığı için hafıza kaybı yaşamaktadır. Liya ve Yüzbaşının geçmişi bir tarafta dururken gelişen tatsız bir olay onları tanıştırır. Hoşgeldiniz benim biricik dünyama. Dünyamıza...

☁️ +İnsanın kaderi alnında yazıyormuş. Senin alnında yara var, ben sende yara mıyım Vural? -Hayır Nazenin, insanların kaderi avuçlarında yazıyor. Benim avuçlarımda da senin yüzün var.

Herkes birgün ruh eşiyle karşılaşır ve aşina olduğun ruhu tanırsın... Leylifer, baş döndürücü güzelliğe sahip nasuhlar köyünün güzel kızı... Ali Tahir, Rize'nin köklü ailelerinden Poyrazların zengin sert kalbi buz tutmuş, deli ama cesur oğlu... +18 cinsellik ve şiddet söylemleri vardır. Küfür ve argo kelimeler yer alır okuyucularımızın dikkatine..!

"Uşağum kimdur?" diye sordu yaşlı kadın beni gözleriyle göstererek. Sanırım Turhan'ın söylediği kişiydi. Nenesiydi. Turhan ilk bana baktı sonra nenesine. "Karım." dedi bir an da. O an her şey benim için durdu. Turhan rahat bir tavırla bana baktı. Gözlerine baktım. Gözlerime baktı. Sonra bir ses duydum. "Karın mi?" diye bir ses yükseldi. Ama benim gözlerim kahve gözlerden ayrılmadı.

"Tahsin amca kim bu herif?" diye sordum. Kara gözleri avına odaklanmış bir aslan gibi keskince benim ürkek yeşillerime odaklıydı. "Behzat Kıvançlı'nın büyük oğlu Halil İbrahim Kıvançlı." dedi sesinde bariz bir gerginlik vardı. Benim tanımadığım bu adam etrafımdaki herkesi fazlasıyla germiş durumdaydı. "Onlar Karadenizli değiller mi? Ne işi varmış bu topraklarda?" diye sordum. Gözlerimi zar zor kopardım kara gözlerinden. Göz göze geldik Tahsin amcayla, "Onun olanı almaya gelmiş babandan, öyle diyorlar..." Anlamaz bir şekilde kaşlarımı çattım, "Onun olan ne varmış burada acaba? Bizim topraklarımızda hükmü geçmez onun!" dedim çirkefçe. "Benim hükmümün geçmeyeceği bir toprak yoktur küçük hanım." Arkamdan duyduğum sesle irkildim, bu kalın ve sert ses Halil İbrahim denen adama ait olamazdı değil mi? Tahsin amcanın gözlerinden dehşet geçti, arkamdaki adamın önünde hemen ellerini birleştirip başını eğdi ne oldu bilmiyorum ama sessizce yanımızdan sadece birkaç adım ayrılıp bizi baş başa bıraktı ama hala köşede tetikteydi. Cesaretimi toplayarak döndüm ona. Yakın mesafeden gördüm kara gözlerini şimdi daha bir karanlık bakıyordu. "Topraklarınızda gözüm yok. Ben benim olanı almaya geldim." dedi karanlık çıkan ses tonuyla. Yutkundum, sesimin titrememesine özen göstererek, "Senin olan neymiş?" diye sordum. O an gözlerinin parladığına yemin edebilirdim. "Aze, Aze diye bir kadın. Bey kızı Aze derlermiş buralarda ona." Gözlerim istemsiz irileşti, buzlu suyun içine düşmüş gibi titredim. Aze kızdım ben. Yüreği yiğit, gözleri güleç Aze kızdım... Bey kızı Aze derlerdi bana. *** BU KİTAPTA GEÇEN OLAYLAR VE KİŞİLER TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR. GERÇEK KİŞİ VE KURUMLARLA ALAKASI YOKTUR. Kapak fotoğrafı değiştirilecektir.

"Meydan senin Sürmeneli." Dediğime elini belime koyup beni kendisine çekti. Meydanı sahiden boş bulmuş olmalıydı. Yoksa beni kendine çekecek hali yoktu başka türlü. Düşündüklerimi anlamış, duymuş gibi konuştuğunda nefesim bir anlık tekledi. "O meydan benim de sen benim değilsin Hasret." Dediğinde yutkunamadım. Meydanlarım onundu. İnkar etmeyecektim bunu. Kendi ağzıma söylemiştim zaten. Neyine inkar edecektim ki? Ama takıldığım o değildi. Barut, Hasret demezdi bana. Deva'yı bile nadir derdi. Adımı söylemeyen, söylemekten kaçan kocam bana iki adımı da demişti. Hem Hasret demişti, hem Deva. "Meydandayım Barut Reis," Boştaki elimi yanağına koydum. "O meydanın tam ortasındayım." Diye devam ettiğimde güldü. Alayla değil. Acıyla. Ama kendineydi bu acı gülüş bana değildi. Sonra o da zehir akıttı. Benimki kadar gerçek bir zehir. "Yanımda değil Deva, karşımdasın." Güldüm. Zehrin yarattığı acı bir gülüştü bu. Hep acıydı zaten bize kalan gülüşler. Asla umutla dolu olmazdı, asla neşe yüklü olmazdı. Haramdı sanki. Bir kere mutlu olsa, dünya kötülüğe bulanacaktı adeta. O kadar haramdı işte bana mutluluk. Dudaklarımı dudaklarına yaklaştırdım. "Yanında olacak nedenim yokken," Dedim "Karşında duracak sebebim çok ondandır." HIRÇIN BİR KARADENİZ HİKAYESİ...

Yetişkin içerikli! KİTAP TAMAMEN HAYAL ÜRÜNÜDÜR.. " Çalınması, kopyalanması durumunda yasal işlem başlatılacaktır." Kitap ismim ve karakterlerin her bir detayı kendi şahsıma aittir!! 7 Nisan 2025 ilk yayınlama tarihi.

Anlaşmalı Evlilik Konulu Doğu Kurgusu!

(Uyarı: Kitap +18 yaş içindir!) Göksun, üç yıl önce üniversitesinde düzenlenen bir konferansta gördüğü genç akademisyen Miraç'a ilk görüşte âşık olur. Kalabalık salonun ortasında bir anlığına göz göze geldikleri o an, Göksun'un kalbine kazınır. Ama onun için ulaşılması imkânsız gibi görünen bu adamın hayatında bir yer edinmeye cesaret edemez. Sadece uzaktan sever, sessizce... Yıllarca içten içe büyüyen, adına bile alıştığı bir acıya dönüşür bu gizli aşk. Ta ki kader onları hiç beklemedikleri bir anda yeniden karşı karşıya getirene kadar... Şimdi Göksun'un kalbiyle yüzleşme, Miraç'ın ise yeni bir aşkla tanışma zamanı gelmiştir. Bundan sonra artık kaderlerini kendileri çizmek ister ama bilmiyorlar ki onların kaderi çoktan yazılmış, sonuna imzası atılmıştı. Çünkü bazı yollar tesadüfen kesişmez. Ve bazı hikâyeler... Yazılmadan önce çoktan yaşanmıştır...

•Efsunlu Bir Köy Rüzgarı• Yoğun yetişkin sahneler içermektedir. #anlaşmalıevlilik #zorakievlilik #bursaköyü #köykurgusu #smut