İki dudağının arasında bir şarkı mırıldanıyor, mırıldandığı şarkı karanlık geceye karışıyordu. Sanki mırıldanmalar Şeytanın dudaklarından dökülüp benim içime işliyordu. Kulaklarımda çınlıyordu her bir kelime. Ölümü yakından hissediyordum. Mırıldanmalar artıp yerini net sözcüklere bıraktığında üzerimdeki ölüm örtüsünün üzerine o kelimeler yazıldı. "Beni uyandırdın, beni boğuyorsun Ve ben dudaklarına hızlı bir veda öpücüğü bıraktım " Ben Şeytanı uyandırmıştım. Ölümümü kendi ellerimle hazırlamıştım. Onu boğuyor muydum bilmiyorum ama kendimi boğduğum bir gerçekti. İçimdeki dünya, renklerini siyaha teslim etmiş, gökkuşağı yerini fırtınaya bırakmıştı. Karanlık, kalın duvarın arkasındaki dünyanın bariyerini geçmişti. Siyah beyazı, kötülük iyiliği, karanlık aydınlığı ve ateş suyu öpmüştü o gece. Dudaklarıma bıraktığı zehir beni yakıp kül etmişti. Ancak bir daha küllerimden doğamayacaktım. Şeytanın gücü içimdeki son umut kırıntılarını da almış, iki parmağının arasında ezerek etrafa saçmıştı ve ben artık onları toplayamazdım. Son kez çığlık atmayı denedi içimdeki kız çocuğu. Son kez acısını duyurmak istedi dış dünyaya ama yapacak gücü kendinde bulamadı ve o gece yine her zaman olduğu gibi Şeytana sığındı.

yine karanlık, ama intikam kokan bir sabah... Neden mi karanlık? çünkü yeraltında ışık olmaz da ondan... peki neden mi intikam kokuyor? çünkü yıllarca alınmasını beklediğim intikamımın gerçekleşmesi, bügün ki güç gösterisine bağlı. "Ben Hadesten olma, persphoneden doğma, Karanlıklar Tanrıçası ve yeraltı prensesi Nora. Ailemin huzurunu bozan ve abimin ölümünden sorumlu olan herkese, bedelini en ağır şekilde ödeteceğime kanım üstüne yemin ederim!" İşte her şey, o gün ettiğim kan yeminimle başladı... "Hikaye kapağı: SALAİ DESİGN Alıntı yapılamaz!! Tüm telif hakları şahsıma aittir... Herhangi bir çalıntı dahilinde gereği yapılacaktır...

Fantastik #16 (20/05/2020) Bilim Kurgu #4 (29/09/2020) Önce aydınlık tüyü kanatlar sırtını buldu, sonra ise acının hançerleri kalbini... Sahi ya gerçekler ne kadar acı olabilirdi ki? Direndi. "Yapamam.", dedi. Sonuç olarak iyiliği benimseyerek büyümüştü ve bu öldükten sonra da böyle olmalıydı. Ölmüştü fakat asıl hayatına giriş yapmıştı. İşte asıl zorluk bununla başlıyordu. "Ben kötü değilim, olamam!" diyordu. O bir savaşçıydı ve savaşçılar direnirdi. Fakat ya hepsi tamamıyla boşuna verilen bir uğraşsa? Ya kalbinde ana rahmine düştüğü ilk andan itibaren leke bırakan bir karanlık varsa? O neydi? O kimdi? O ne yapacaktı? O şeytanın kızıydı ve yapacaklarını yalnızca Tanrı bilirdi... . . . "İçimde cehennemin ölümcül ateşini hissediyordum ve bunu dindiremiyordum, bu ateş yalnızca daha da büyüyordu." (Başlama tarihi: 02/03/2020)