Oysa ne çok ağlamıştım buraya geldiğim için, ne çok kızmıştım babama. " Bu bir tür sürgün! Benden kurtulmak mı istiyorsunuz" haykırışları ile nasıl da nefret kusmuştum. Fakat hayat böyle bir şey sanırım. Sürprizleri en umutsuz dolu anlarda koyuyordu insanın önüne. "Hadi aç da gör hediyeni" diye alay ediyordu o zavallı halimizle; sonra da utandırıyordu insanı akıttığı her damla yaştan..

Bir düş kocaman kanatlı, upuzun boylu, gök gözlü bir kuş getirdi penceremin önüne. Kartal dediler adına ama gülen gözlerinin kenarına sığınmış çocuğu görmüştüm ben; adı başka. Başka türlüydü, bütün sakladıklarının hem en içinde hem çok uzağındaydı ve ben onu koklamadan nasıl duracağımı bütün bir ömür düşünsem yine bulamayacağım... Bu defa finali göreceğiz 🦅

Çok fazla sır biriktirmiştim içimde. Bazı zamanlar güvendiğim renklere fısıldamak istemiştim onları fakat haykırmak varken neden fısıldayayım ki? Ortak edeceğim, herkes kıyısından köşesinden geçecek hikayelerimin, sustuklarıma herkesi şahit edeceğim. Dünya benim sırdaşım olacak, onlara sihirli bir yolla haykıracağım hikayelerimi.. O zaman haykırıyorum, sırdaş olalım mı?

İhtimaller diyarı halime gülerken, sen o bileğine ne güzel yakıştırdın düşlerimi...