Minho ile Han hep sevgiyle birbirine tutunmaya çalışan birbirlerini deli gibi seven iki gencti fakat yaşadikları zaman onlarin aşkına hicbir zaman izin vermedi onları aralarına kabul etmedi ötekileştirdi sadece birbirini seven iki kişiye böyle bisey yapmak ne kadar doğruydu ? Minho artık sadece birbirlerini sevdikleri icin zorbalanan Han'ı görmeye dayanamamaya başladı buna bir son vermeye karar verdi . Han eve vardığında bir mektup buldu; Han sevgilim Reenkarnasyona inanir mısın? İnanmasan bile bana inanir misin sevgilim bir daha seni bulacağım bir daha seni seveceğim... Han yolda Minho'nun evine koşarak mektupu okumaya çalışıyordu fakat karşıdan karşıya geçerken pek de dikkat etmemişti ona bir arabanin çarpmasiyla orada kanlar içinde yatarken hala Minho için ağliyordu o gün ikiside bu hayata gözlerini kapamıştı... Bu ikili yıllar sonra tekrar hayata gozlerini açtılar farklı aile, farklı isim ,farklı zamanlar ve birbirlerinin isimlerini dahi hatırlamayan geçmiş hayatlarına dair hiç bir fikri bile olmayan iki kişi birbirini gerçekten bulabilecekler miydiler? Hyunjin ( Minho ) Felix'i (Han)gercekten bulabilecek miydi ?

Başlamadan önce: Parmaklarından doğru kelimelerin dökülmesi için yağmur duası misali çaba sarf etmene gerek olmadığının farkındayım. Kelimeleri doğru seçmenin merkezinin 'benliğin' olduğunun da... Kendimi on üzerinden sınıflandırmayacak kadar çok iyi hissediyorum. İnsanlara pozitif gücün büyüsünün farkına varmalarına yardımcı olmayı başardığımda büyük bir eksiğin farkında değildim: Kendimin... Kendi türettiğimiz bir kavram olan zamanın nasıl harikalar yaratacağına şahit oldum; hiçbir şey eskisi gibi değil artık, eskisinden çok daha iyi... Bu güç beni subjektif bir mucit yaptı ve "yapbozu" keşfettim. Tek farkı sınırları olmaması :) Yapbozun halısı benliğin ve benliğinin dostunla olan sinerjisi halıyı sonsuza kadar genişletecek güçte. Özgürsün, yapacağın bu yapbozu bozmak, yani sınırsızlığı sınırlandırmak da senin elinde, sınırsızlığa doğru koşmak da... Sınırları olmayan bir seriye merhaba :)