Bazen Sonbahar gibidir hayat. Yorgun, solgun ve de hüzün doludur. Bazen tüm dünyayı yutacak kadar kalbinde koca bir boşluk gibidir. Bazen de içine hiç sığdıramadığın eskitilmiş, yıpratılmış kendinden çalınmış anıların gibidir yada sahte yüzlerin içinde yaşanan bir oyun gibidir. Tattığın yalnızlık gibidir, daha da ötesi bazen kuru bir yaprak gibi insanı gönülden gönüle savuran bir yel gibidir, bizim sana karşı koymamız ne mümkün! Yarım kalmış bir hikaye bu....zamana teslim ettiğim BEN gibi, aklımı başımdan alıp giden SEN gibi. ÖLMEK sadece bir eylemdi ! Geride kalmak ise yarım kalmış bir hikayeye son noktayı koyabilmek için kan revan olabilmekti. Geride kalmak.... özlem dolu bir uykunun diplerinde yada zaman denilen dizelerde kaybolup hasret çekebilmekti. Çektiğin acıyı gizleyebilmekti. Geride kalmak.....gidenlerin ardından vedalaşabilmekti yada her sonda yeniden başlangıcı bulabilmekti. Kısacası geride kalmak karanlığın içinde tek başına yolunu bulabilmekti. Şimdi ise vakit ikinci el cümlelerin itiraf vaktiydi. Geçmişin kabuk tutmuş yaralarını yolup yeniden kanatabilme vaktiydi. Sebepsiz sevgilerin, şartsız teslimiyetlerin her şeye rağmen düşlerinin peşinden koşup her defasında dizleri kan revan içinde kalanları dinleme vaktiydi. Şimdi zaman Dipsiz kuyularda yusuf olabilme vaktiydi. US⭐️LANMAZ

DÜZENLENDİ! "Basat..." diye inlerken ellerimi tam başının olduğu noktada tişörtümün üzerine koydum. Başını kalbimin üzerine koyduğunda altında kıpırdandım. Karnımdan garipten sesler gelmeye başlamıştı. Bedenim çöküyordu sanki. Tüm uzuvlarım uyuşurken kalbim isyan ediyor, bunu kaldıramadığını bağırıyordu. Sanki Basat'ı itmek ister gibi, hızlı hızlı çarpıyor, göğüs kafesimi delme pahasına yukarı doğru sertçe vuruyordu. Beynim ise düşünmeyi bırakmış, sıcak başın keyfini çıkartmaya başlamıştı. "Basat..." diye mırıldandım tekrar. İki gözümden birden iri taneler yuvarlandı, kulaklarımı sıyırıp yastığa döküldüler. Bir öpücük daha indi kalbim üzerine. Hıçkırdım. "Şşş..." Sıcak nefesi tenimi kavurdu. Başını tişörtümün yakasından çıkarttığında tişörtüm göğsüme kadar açılmıştı zaten. Yüzü yüzümün hizasına geldi, eli önce gözlerimdeki yaşları nazikçe sildi, sonra saçlarım arasına daldı. "Özür dilerim." diye mırıldandı. Şimdi ikimizin kalbinin atışları birbirine karışmıştı sanki. Sol tarafımda kendi kalbimin çarpıntıları, sağ tarafımda göğsüme baskı yapan onun kalp atışları... Ağzımı açtığımda lafları ağzıma tıktı. "Çok, çok özür dilerim." Burnunu burnumun yanına, alnını alnıma yaslayıp gözlerini gözlerime dikti. Titreyen dudakları çok ufaktan dudaklarıma temas edince gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı. Onu durdurmak istedim ama konuşamadım. Kendini kasa kasa, dünyanın en güzel bahçesine doğru çekti beni. Şimdi dudaklarımdan biri dudakları arasındaydı. Kısa sürdü ama mükemmeldi. Çekti dudaklarını, gözlerini araladı. Usulca fısıldadı. "Yeniden benim kibritim ol. Bir daha asla sönmene izin vermeyeceğim. Söz veriyorum, Barış."