"Kimsin sen?" titreyen sadece sesim değildi artık bedenimde aynı şekilde titriyordu. Karşımda ki adam gözlerimin içine bakarken ben korkuyla ona adım bile atamıyordum. "Açıklayacağım ama şimdi değil." demesiyle kaşlarımı kaldırıp göğsünden ittim. Hareket dahi etmezken bana üzgünlükle baktı. Acıyordu bana! "Ne demek şimdi değil ya? Ne zaman?" ne zaman söyleyecekti bana? "Senin için, bizim için bunu şimdi. yapamam Aleda. Anla beni lütfen." yalvarır gibi çıkan sesiyle gözlerimi kapatıp açtım. O beni anlamıyordu! "Sakın bir daha bana yaklaşmayın hocam!" bağırarak oradan uzaklaştım. Bağıran bedenim değil ruhumdu. Hiç bir şeyi hatırlamayan beynimdi. Her şeyi hisseden kalbimdi. Karşımda ki adam benim hocamdı. Öğretmenimdi. Sahi gerçekten kimdi o?

İlk karşılaşmamız mı? O günü sonsuza dek hatırlayacağım. Bana bakan o öfkeli gözlerini, sert yüz hatlarını ve arsızca burun deliklerimden içeriye sızan ter ve barut kokusu... Suriyenin bilmem hangi köyünde, güneş altında alev alev parlayan o mavi harelerini ve ciğerlerime tek bir boş yer kalmayana kadar arsızca dolan kokusunu o andan sonra hep aradım. Aramaya da devam ediyorum. Bu benim hayatımın başladığı günün ve devamının hikayesi. Bu aslında benim, Dilruba'nın değil, hayatımın başlangıcı olan o adamın hikayesi, Selçuk'un hikayesi. Çünkü ben, hiçbir zaman hayatımın başrol oyuncusu olmayı başaramadım ama o adamı, hayatımın başrolü yapmayı başardım.

Vâye: Nasip, kısmet. ••••• Ben Defne. 25 yaşında bir Psikoloji mezunuyum. Liseden sonra 1 sene üniversiteye hazırlandığım ve üniversitede de 1 sene alttan derslerimi veremediğim için bu yaşımda KPSS'ye hazırlanıyordum. Babam Ankaralı olduğu için ve babamın işlerinden dolayı Ankara'da oturuyorduk ama ben hem sınava daha iyi hazırlanacağımı düşündüğümden hem de biraz dinlenmek istediğimden dolayı anneannemin yanına Ordu'ya, küçük köyümüze gelmiştim. Dedem vefat ettiğinden beri kuzenim Ayça anneannemle birlikte burada yaşıyordu. Ayça liseden sonra üniversiteye gitmemişti ve evde nakış yapıp internet üzerinden satıyordu, oldukça tanınıyordu. Köyümüzde uzun süredir tek yaşayan yaşlı bir teyze vardı. Emine Teyze çocuklarından hiç hayır görememişti ve öldükten sonra evinin askeriyeye bağışlanması için bir vasiyet bırakmıştı. Emine Teyze birkaç ay önce vefat etmişti ve ev de askeriyeye bağışlanmıştı. Emine Teyze'nin vefatından bir süre sonra o eski ev restore edilmişti. Bugün de askeri bir manga köye, eğitime geliyordu. Muhtarın söylediğine göre bu manga teğmenlerden ve onları eğitecek bir üsteğmenden oluşuyordu. ••••• Final: 27.10.2020 🌸

"Benden seni özgür bırakıp gitmeni isteyeceksin ama bu mümkün değil" "Neden? Polise ihbar etmeyeceğim benden ne istiyorsun!" "Seni bırakamam bu zamana kadar işlerimde bir pürüz çıktığında hemen hallederdim. Ama ben kararımı sana bir şans vermekte kıldım." "Bana şans verip vermemeniz umurumda bile değil burdan hemen gitmek istiyorum neden zorluy.." "Kapa çeneni! beni anlamıyor musun sen! sana şans verdiğimi söyledim. Vermeseydim şuan yaşıyor olmazdın!" 'Bu adam ne diyordu böyle ne şansı ne istiyordu benden' "Benden ne istiyorsun ki şans verdin!" Oturduğu koltuktan kalkıp karşıma geçerken masasına yaslanıp, kollarını göğsünde bağladı. "Şu andan itibaren özgürlüğünü elinden almış bulunmaktayım. 'Ne diyordu bu herif' Yaslandığı yerden kalkıp aramızda az bir mesafe bıraktı öyle ki nefeslerimiz birbirine karışacak kadar. "Ölene kadar benim emrim altında senin için bir hapishane görevini üstlenen evimde Ben Ali Altınsoy'un yanında Benim bir tutsağım olarak yaşayacaksın!" Cover by: ig:@wattpadkapaktasarim💅

Ona hiç sarılamamıştım mesela. Hiç elini tutamamıştım. Hiç öpememiştim. Hiç koklayamamıştım. Hiç sevdiğimi söyleyememiştim. Hiç dokunamamıştım. Hiç beraber uyuyamamıştık. Hiç saçlarıyla oynayamamıştım. Hiç dizlerine yatamamıştım. Hiç özlediğimi söyleyememiştim. Hiç, hiç bu kadar değersiz hissetmediğimi anlatamamıştım. Bu kadar hiçin arasında, her şeyim olmayı nasıl beceriyordu? Çünkü bir gülüşü yetiyordu bana. Sayılı sayıda görsem de, yetiyordu. Kıvrılan dudakları hiçliğe meydan okuyup, her şey hâlâ benim elimde, diyordu adeta. 'İstersem bütün hiçliği, çivileri ile beraber tabanından söküp, yerine istediklerimi dikebilirim. Hiçi hep, zerreyi zirve yapabilirim. Her şey hâlâ benim elimde.' Umut var, sadece biraz naza çekiyor kendini. Tutarsam bırakmayacağımı, benim onu dibine kadar harcayacağımı ve ortalığın tozunu attıracağımızı biliyor. Hâliyle gelmiyor. Çünkü küçücük bir umut ile bütün dünyayı karşıma alacağımı bilen herkes gibi, o da korkması gerektiğini biliyor.

05*********: Ben bir ayyaşım, sekiz çizer ayaklarım 05*********: Özlemişim sarhoşluğunu bu semtin sokaklarını 05*********: Gecenin 1'i, aptalın biri 05*********: Kalbinin dışında bekliyor içeri girmeyi

*YENİDEN YAZILIYOR* 0598***: Anlamam nedenini üzmüşler bebeğimi... Ömer: Efendim? 0598***: Yok bir şey. 0598***: Ömer bugünü not al, yaşamaya ve müzik dinlemeye bugünden sonra başlayacaksın. 0598***: Çünkü seni öyle bir sevicem ki, bana değilse bile sana olan sevgime aşık olacaksın. Ömer: Öylesine sevgilerle işim olmaz. 0598***: Ölesiye severiz biz de kurt bakışlım derde bak. şiir #1 ( 12.03.2023 ) aşacısı #1 ( 12.03.2023 ) watty #2 ( 12.03.2023 ) pinhani #1 ( 12.03.2023 )

GECE SERİSİ'NİN İLK KİTABIDIR! (TAMAMLANDI) (DÜZENLENİYOR!) Ayla sanki kafasına çivi çakıyorlarmış gibi ağrıyan başını zorla kaldırdı ve Alara'nın solmuş bedenine bakmaya başladı. Dolgun yanakları kemiklerine yapışmıştı, biçimli dudakları morarmaya başlamıştı. Eski güçlü duruşu yoktu. Sanki karşısındaki Karanlığın en korkulanı Gece değilde yeni doğmuş savunmasız bir bebekti. Bir kaç tane makine ötmeye başlarken genç kız ayaklanıp "Doktor!" diye acıyla çığlık atmaya başladı. Doktor ve peşinde hemşireler odaya doluştular. Büyük camın perdesini çektiler. Ayla içinden kocaman bir 'siktir' çektikten sonra o büyük camın yanındaki duvara sırtını dayadı ve hıçkırıkları arasında aşağıya doğru kaymaya başladı. En son yerde oturur pozisyona geldiğinde dizlerini kendisine çekip sarıldı. Neydi bu acı? Kalbini sanki biri kavramıştı ve sıkıyordu. Nedendi bu? Niye hep ailesini kaybediyordu? Göz yaşları yanaklarından usul usul iniyordu. Biliyordu işte gidiyordu Alara, gidiyordu kardeşi, gidiyordu ailesi.... en acısı da bunu anne ve babasına nasıl söyleyeceğiydi. Bu aklına gelince acı bir çığlık koptu Ayla'nın ağzından. ilk yayımlanma tarihi 1 Kasım 2015 21 Mayıs 2017 - Genç Kurgu içinde #785 23 Mayıs 2017 - Genç Kurgu içinde #736 3 Temmuz 2017 - Genç Kurgu içinde #894 21 Kasım 2017 - Genç Kurgu içinde #364 15 Ocak 2018 - Genç Kurgu içinde #768

0537 *** ** **= Ne demiş Kaan Boşnak 0537 *** ** **= Bilmem kime gücendin hadi gel anlat bana 0537 *** ** **= Değişmem gülüşünü tüm dünya benim olsa da 0537 *** ** **= Her kim ki seni üzüp üstüne ağlatırsa 0537 *** ** **= Bir damla su vermem çöllerde kavrulsa da

Hocan o senin sakın unutma !!! Neydi o benim sadece hocamdı . Evet ... evet sadece hocam "Aylin iyimisin ?" 'İyiyim kocam ' Ne dedim lan bennn !!! kocam nedir hepsi şu salak iç sesin suçu 😫 Öğrencisine aşık olan bir adam ve hiç bir şeyin farkında olmayan genç kız . Acısıyla , tatlısıyla bazen bol kahkahalı bazen hönkür hönkür ağlamalı bir hikaye sizleri bekliyor. © Tüm hakları saklıdır. Hikayem tamamen bir hayal ürünüdür umarım beğenirsiniz:) Kitab bana aittir çalmak söz konusu bile olamaz bu diğer yazdığım kitaplar içinde geçerli yoksa yasal işlemleri başlatırım ! (2017.04.18)