pabucumun bayboyu Ayşen: Ama senin gibi tiplerden hoşlanmam. Ayşen: Senin gibi tipler dediğim. Ayşen: Kötü çocuk gibi takılan. Ayşen: Zeki ve çalışkan erkekler daha çok ilgimi çekiyor. Ayşen: Ama şerefsizim sen de bir bok var. Ayşen: Ne olduğunu bilmiyorum. Ayşen: Beni sana çekiyor. Ayşen: Belki de auran yüzünden. Ayşen: Bu yüzden ben de dedim ki. Ayşen: Ben bu çocuğu adam ederim. Ayşen: Pabucumun badboyunu çok güzel adam ederim. |Dikkat bu kitap sizi ders çalıştırmak için gaza getirebilir...| -Yaşanmış olaylar ve hayal dünyamın birleşimidir- Başlangıç: 02.11.23 Bitiş: 18.02.24 #badboy 1. => 10.11.23 #lise 1. => 17.11.23 #anonim 1. => 17.11.23 #okul 1. => 20.11.23 #sevgi 1. => 22.11.23 #mizah 1. => 03.12.23 #texting 1. => 12.12.23 #arkadaşlık 1. => 14.12.23 #romantizm 1. => 24.12.23-20.03.24-15.06.24 #gençkurgu 5. => 23.03.24 #eğlence 1 => 28.04.24 #romantizim => 28.04.25

054*: Sen yakışıklı çocuk, 054*: hayatının geri kalanına 054*: benimle iskender yiyerek devam etmeye 054*: ne dersin? Kaya: Valla sen ısmarlıyorsan Kaya: Neden olmasın, derim şwkkaşjsjdj ___ *Lise #1 (16.11.2020) *Genç Kurgu #2 (01.12.2020) *Kısa #1 (10.12.2020) *Kısa Hikaye #1 (22.12.2020) *Instagram #1 (20.01.2021) *Mizah #3 (13.03.2021) *Bilinmeyen #1 (24.03.2021) *Okul #1 (28.03.2021) *Genç Kurgu #1 (31.03.2021) *Texting #1 (18.04.2021) 190220 •©©©•

••Tamamlandı. Seri üç kitapla final yapmıştır ve basılmıştır. ❝İnsan bir kutu kibrite benzer. Varolur, yanar ve söner.❞ Bu hayatta nasıl bir kibrit olacağına sen karar vereceksin. Yanacak mısın? Yakacak mısın? Yoksa öylece duracak mısın? Ben, benimle yanmanı, gerimizde kalan her şeyi yakmanı istiyorum. Çünkü uzun bir süredir yanlış kişilerle, yalnız hayattasın. Ait olduğun yere dönme vakti. Bil ki; seni almaya geliyorum, Balkan kızı. BİR KİBRİTLE YOK OLMAK

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Hazel McCall, 16 yaşında, ortalama bir öğrenci, başarılı bir dans grubu lideri ve takımda birinci sıraya seçilmek için çabalayan bir lakros oyuncusuydu. Abisinin en yakın arkadaşına aşık olmasının dışında hayatında herhangi bir heyecan yoktu. Ama bir gün... ~ "(...)Bakın, geç olduğunu biliyorum, ama bunu duymalısınız. Babamı 20 dakika önce gördüm. Merkez aradı. Beacon Departmanı'ndan memurları, hatta eyalet polisini getiriyorlar." "Niçin?" "İki koşucu ormanda bir ceset buldu." Stiles sarktığı çatı kirişinden ustalıkla aşağı atladığında Scott sordu, "Ölü ceset mi?" "Hayır, yaşar ceset. Evet, salak, ölü ceset." hızlıca korkuluklardan tırmanıp yanımıza ulaşıyor. "Öldürüldüler mi?" Scott sorduğunda tüylerimin diken diken olduğunu hissettim. İntihar etmiş olma ihtimali beni ne kadar üzse de cinayet olması daha da ürkütücüydü. "Kimse bilmiyor." Stiles ellerini beline koyduğunda yanıtladı, "Büyük ihtimalle 20'lerinde bir kızmış." "Dur, eğer cesedi buldularsa ne arıyorlar?" "En iyi tarafı bu." Stiles sesindeki gizleyemediği heyecan ile ikimize de gülümsüyor, "Sadece cesedin yarısını buldular." kızın başına gelen olaylar kafamda tekrar canlandığında korkmadan edemiyordum. Kendimi sakinleştirmek için yine kollarımı ovuşturdum. "Lütfen bana tahmin ettiğim şeyi yapacağımızı söyleme." gerginlikle ona bakıyorum. Bana gülümserken derin bir nefes alıyor. "Gidiyoruz." (...) ~ Teen Wolf Fanfiction İlk kitap Sezon 1 0-Teen Wolf Evreni !- Orijinal Teen Wolf serisine sahip değilim, sadece kendi yarattığım karakterler ve kendi yarattığım karakterlerin kurguda bulunan gidişatına sahibim. Bu seriden herhangi bir ticari kazanç elde etme amacım yoktur. Bu seri tamamen eğlence amaçlı yazılmıştır.-!

"Bir gülü sevdim bir seni sevdim." (Kapak Tasarımı: @missb ) ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Gecenin karanlığına dalan bir otobüsün içinde, sadece evine gitmek istiyordu. Fakat hayat ona öyle bir oyun oynamıştı ki artık tek isteği hayatta kalabilmekti. Aslında fark etmesek bile bir numara hayatımızı yönlendirebilirdi. Fakat bu sefer bir numara hayattaki çizgini belirlemek için tam tepende duruyordu. 17 Numara... Bazen sırf 17 Numara olduğun için şanslısındır, bazen de sırf bu yüzden ölüsündür. Defne otobüse binerken birkaç saat sonra olacakları tahmin bile edemezdi. Katliamın içinden kurtulan tek numaranın sahibi olmak ona göre şans değildi. Çünkü bazılarına göre bu şans, onun katil olma yolundaki ilk adımıydı. Çünkü o, etrafındaki yedi katilden sonra gelen sekizinci katildi. *Şiddet, kan ve vahşet içermektedir. Başlangıç: 20 Mayıs 2017 Bitiş: 2 Aralık 2018 Kitap: 14 Nisan 2023 Aksiyon #1- 02.2020/10.2020 Korku #1- 04.2020 Gerilim #1- 04.2020 Gençkızedebiyatı #1- 11.2020 Gizem #1-12.2020/01.2021 Macera #1-01.2021

"Yıllar sonra anneme kavuşmuş gibiyim Eylül." diyerek sardı beni abim. "Anne kokusu..." Saçlarımı koklayan abime karşılık beline sımsıkı sarıldım. Arkamda Ömer abimi hissettim. Saçlarıma öpücük bıraktı. "Kıskandım." diyerek Utku abim de kocaman açtı kollarını. Umut abim de aynı şekilde gelip sarıldığında, bu halimize güldüm ancak gülüşüm bile titriyordu. "Kardeşimi ezdiniz, çekilin." dedi Ömer abim. Beni ortadan çekti. Ayak ucumda kucağıma gelmeye çalışan oğlumun boyuna indim. Elimdeki hırkayı tereddüt etmeden sırtına geçirip kucağıma aldım. "Ömrüm boyunca saklayacağım bunu." ❃ "Yaralayacak sanacaksın, ama hep sen kazanacaksın. Üstlerine gitmeyi öğreteceğim." 03.11.2021 - 13.12.2021

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."