16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Ellerini tutarsam...yaşadığım semti, evimin adresini unuturum. Sarılırsam sana, kendimi unuturum. Eğer öpersem dudaklarını, seni unuturum. Bana olan bakışlarını, adımı seslenişini, gülüşünü... Ben kendimi unutmaya razıyım da, seni unutmaya hazır değilim. O yüzden, dokunma bana. |25.03.18 ◆ @bayangiraffe'nin kitaplığı ◆

Ben, bir palyaçoyum. Sanırım biraz anormalim, ne içim gülüyor, ne dışım. Bir de, insanları öldürüyorum. Bana huzur veren insan kanı değil, öldürdüğüm kişilerin yakınlarının çektiği acı. Uyuşturucu gibi. Bağımlılık yapıyor ve ben tedavi olmak istemiyorum. Hadi ama, beni bulamazsınız. Çünkü ben hiç kimseyim. Fakat sen genç kız, etrafına iyi bak. Ben, oradayım. Hemen yanı başında. Arkanda, sağında, solunda. Ensende hissettiğin ürpertici soğukluğun nedeni benim. Nefesimi üflüyorum. Çabuk ol, beni bulmalısın. Ben, hiç kimse değilim. Her şeyim. ◆ @bayangiraffe'nin kitaplığı ◆