"kızıl saçların beni bir ateş gibi yakıp kavururken nasıl senden vazgeçebilirim ki ! tamam artık korkmak yok kabul ediyorum her zerreni her zerrem ile birleştirmek ,seni kendimden bir parça yapmak istiyorum. çünkü sana körkütük aşığım !" duyduklarım karşısında ne yapacağımı bilmeden sadece toprak rengi gözlerindeki gizli bataklığa doğru çekiliyordum. yavaşça bana yaklaşan dudaklarına karşı koyamıyordum mesela, hasbel kader ki ben o bataklığa çoktan batmıştım ve her çırpınışım beni daha da dibe çekiyordu . Kendimi ona bırakmaktan başka çarem kalmamıştı.dudaklarımın üzerinde hissettiğim dudaklarına ne kadar direnmeye çalişsamda ona karşılık vererek kaybetmeyi çoktan kabullenmiştim ve biz şu an çılgınlar gibi öpüşüyorduk .kalçalarıma inen elleri daha fazlasını istediğini çok açık belli ediyordu ve ben karşı koymuyordum...

Dünyaya pek de şanslı olarak geldiğim söylenemezdi . Hayat hiç de adil olmadığını küçük yaşta beni kimsesiz bırakarak kanıtlamıştı . ama bir şekilde yaşamalıydı ya insan sanırım o yüzdendir ki ufak bir pencere açıldı birden hayatıma bende o küçücük ışığa sarıldım . Sonuçta zaman akıp gidiyor kimseyi de beklemiyordu . Tam hayatımı düzene soktuğumu düşündüğüm Gün o girdi hayatıma güneş gibiydi aynı ve bir zamanlar ufacık bir ışık ile yaşayan ben şimdi o güneşin yörüngesi etrafında savrulup duruyordum ama asla pişman olmuyordum nasıl olurda bir insan katilinden memnun kalabilirdi ki ,ben ise katilime sırılsıklam aşık olmuştum .