Tanrıça Serisi-1, devamı Buzdan Cehennem'de. Avcı ve element kullanıcıları olmak üzere ikiye ayrılıyorduk. Ben ikisine de dahil olamıyordum çünkü avcıların aksine bir element kullanabiliyordum ; Ruh. Element kullanıcılarına dahil olamayacak kadar hızlı ve çeviktim. Ben bir Tanrıça Çocuğuydum hatta bundan da fazlasıydım. Hades'in ihaneti sonucu yıkılan tahtına ben geçmiştim , ben Son Tanrıçaydım. Titanlar ve onlarla birlikte olan tanrılara karşı , Olimpos'u son nefesime kadar koruyacaktım. Sevdiğim kişilerin yaşamaları için ; ya ölecektim ya da öldürecektim. Fantastik'te #4

Yasemin kendi hayal dünyasında ve o pırıltılı hayatında mutluydu. Yankı ise reddettiği gerçek hayatının dışında, o küçük deniz kasabasında huzurluydu. Biri Güneydi biri Kuzey... Biri gündü biri gece... Birinin hayalleri toz pembeydi geleceği için; Biri o alay dolu parıltılarının olduğu bakışlarının altında simsiyah bir geçmiş ve belirsiz bir gelecek saklıyordu. Ve işte beklenmeyen gelmişti... AŞK... Hemde ilk görüşte... Pembe siyaha aşık oldu ve ikisini de o simsiyah geleceğe mahkum etti... Peki sonrasında güneş doğar mıydı? Bir Kasabalı ile bir Şehirli'nin masalı... *** "BEN SANA BÜYÜĞÜM KASABALI, SENİN YÜREĞİNE SIĞMAM!" dedi kadın alayla. Adam gülümsedi ve bir adım yaklaştı ona, "BENİM YÜREĞİMİN BÜYÜKLÜĞÜNÜ NEREDEN BİLİYORSUN, GİRİP GÖRMEDİN Kİ!" KASABALI sizlerle...

Sevgili İngiliz Beyefendisi, daha adınızı bile bilmiyorum lakin özrümü kabul edin. Başta size karşı bu duyguları beslediğim, sonra da sizden bunu hep gizleyeceğim için...

Bir adam tanıdım. Önce kalbimde hissettim nefesini. Sonra ondan öğrendim hassas kalplerin de dünyadaki cehennemden kıl payı sıyrılabileceğini. Bir gece ansızın hayatıma giren bu adamın önceden de hayatımın uzak bir köşesinde yer aldığını bilmiyordum. Kalan bütün hayatımın tam merkezine yerleşeceğini de bilmiyordum. Hayatım gözlerimin önünde şekillenecek ve ben mantığımın büyük bir kısmını arka plana alarak yaşananların sadece seyircisi olacaktım, bu yaşıma dek birçok kez yaptığım gibi. Yaşananları seyrederken ve hayat akışımın yönlendirilişinde kendimin yanında o adamın da yer almasına izin verirken mantığım hep benimle miydi? Hayır. Korkuyor muydum? Evet. Pişman olacak mıydım? Bilmiyorum. Bilemiyorum. Belki evet, diyor hislerim, belki de hayır. Bekle ve izle. Ya da geriye dön kaç.