Rodzina Hanny przyjeżdża na swoje ostatnie wspólne wakacje do Orzeszyna, trafiając w samo centrum ludobójstwa Polaków mieszkających na Wołyniu. [zakończone: sierpień 2018 r.] "Żadne słowa, żadne czyny nie przywrócą nam bliskich. Zadane nam straty są nieodwracalne. Nie oznacza to jednak, że mamy milczeć na temat naszej życiowej tragedii. Często słyszę, że Wołyniacy dyszą żądzą zemsty i rozsiewają nienawiść między narodami. Ale nam nie chodzi o zemstę. Nam chodzi o prawdę." **I miejsce w kategorii "Wiek XX" w konkursie prac historycznych "Archaiczna Klechda" organizowanym przez @Krolestwo_Wyobrazni.** ___________________ Uwaga: Późniejsze rozdziały zawierają opisy drastycznych scen opartych na faktach. Dużą pomocą i głównym źródłem informacji była dla mnie książka Anny Herbich "Dziewczyny z Wołynia", którą polecam przeczytać każdemu zainteresowanemu. Z niej pochodzi także cytat zawarty w opisie.

Zastanawialiście się kiedyś jak zmieniłoby się wasze życie, gdyby wybuchła wojna? Tamci ludzie nie mieli czasu na zastanawianie..Zostali postawieni przed faktem dokonanym. Każdy dzień mógł być ich ostatnim, nie wiedzieli kiedy ich istnienie dobiegnie końca. Często cudem unikali śmierci lub ryzykowali dla dobra innych, często obcych ludzi..Pewnie wracali wtedy do pięknych wspomnień sprzed wojny, z czasów kiedy mogli cieszyć się życiem..Irena jest młodą dziewczyną. Wojna staje jej na drodze. Na tajnych kompletach poznaje Tadeusza Zawadzkiego. Co z tego wyniknie?

Zakończona ✔✅ " -Zosieńko, ale czym ty się tak martwisz? Szkopy jeszcze nie chodzą. - Wyprzedziłam lekko Tadka i szłam powoli tyłem. -Ja? Ja się nie zamartwiam niczym! Czyste serce od stresu mam! Ale Alek! Aleksy to co innego! On z tego stresu powinien już bokserki zmienić! - Spojrzałam rozbawiona na Alka, a on tylko wytrzeszczył oczy. -Moja Zośko najdroższa. Ja się martwię, ale tylko o Polę. Przynajmniej nie na tyle, żeby ssać kciuka przez sen. - Zerknął wymownie na Zawadzkiego, a ten popadł w rumieńce. -Lecz najgorzej jest z Rudym. On moczy łóżko przez sen - szepnął mi Alek. -Ja to wszystko słyszę! - udzielił się Janek, który dreptał kilka kroków za nami. -A czego boi się nasza prześliczna Apolonia? - Szturchnął mnie Taduś, a Alek z zadrości objął mnie ramieniem. -Moja Apolonia. Nie wasza - mruknął pod nosem, ale zignorowałam jego wypowiedź. -Ja? Ja się boję wojny. Że przyjdzie, że wszystko stracę. Was, naród, rodzinę. Ale póki Polska nie zginęła, na razie mam serce spokojne. - Pobiegłam w stronę fontann. Nawet nie wiedziałam, jak bardzo się myliłam. " ~*~ Przepiękna okładka od @perfxhoran LittlePsychopath2104