+18 bölümler vardır rahatsız olacak olan okumasın

Kızın soluyor anne, su vereni yok. Kızının gün ışığına ihtiyacı var baba, karanlıktan çekip alan yok... 《》《》《》《》《》《》《》《》 Ormanın içinden gelen acılı çığlık sesleriyle ellerimi cebimden çıkararak korku dolu bakışlarla şoföre döndüm. Gözlerime dikkatle bakan herhangi bir şahıs, rahatlıkla mavi harelerimdeki endişeyi, rahatsızlığı fark ederdi. "Durun, inmek istiyorum," dedim aniden. Bu cümleler mantığım tarafından değil, tamamen duygularım tarafından dökülmüştü dilimden. Zaten ne zaman mantığımı devreye sokmuştum ki? Şoför, kısılı, çekik gözlerini yoldan çekerek çok kısa bir an göz göze gelmemizi sağladı. "Kızım, buralar bu vakitte tehlikelidir. Allah korusun başına bir iş gelir," diye konuştu. Etrafıma kısa bir bakış attım. Benden başka kimse umursamıyordu. Duyduğuma emindim. Bir kaç yıl önce olsa, psikolojik olduğunu düşünür, geçerdim. Fakat bu farklıydı... "Size durun dedim. İşimi zorlaştırmayın. Benim kararlarıma karışmayın, lütfen," dedim daha yüksek çıkan bir ses tonuyla. Evet, birilerinin fikirlerimi önemsememesine sinir olurdum. Şoför derin bir nefes alıp otobüsü durdurdu. Kararımı değiştirmemek amacıyla parayı ödeyip hızlıca indim. Bir kaç dakika otobüsün düz, asfalt yolda gözden kaybolmasını izledim. Güneşin veda etmesine saatler, belki de dakikalar kalmıştı. Bakışlarımı zifiri ormanlık alana çevirdim. Garipti. Çok garip. Gündüz gözüktüğünden epeyce farklı... ... Her şey burada başlamıştı işte. Benim hayatım... Olması gereken, gerekmeyen her şey bu gün patlak vermişti dünyamda. ... Maceramıza, macerama katılmak ister misiniz? Gerisini merak ediyorsanız okuya bilir siniz ❤

ASIM KARASOY Arabanın diğer ucunda oturan kız, yağmurun altında benimle o garip bakışmayı paylaşan kızla aynı kişi. Aynı keskin yüz hatları, neredeyse huysuzluk olarak tanımlanabilecek bir ifadeyi süsleyen hafifçe pembeye boyalı kalın dudaklar, bu mesafeden ne renk oldukları inkar edilemeyecek kadar belirgin olan yeşil gözler. Yüzünde dünyanın en durgun ifadesi. Lakin boş değil, sadece sessizliğin tamamladığı bir sakinlik. Yahut tenezzül etmeme. Bu kadar kısa süre içinde daha fazlasını tahlil etme fırsatı bulamadan arabadan inmek zorunda kalıyorum. Bir kere daha aynı kız, engel olunamaz bir süratle benden uzaklaşırken bu sefer ilkinde olduğundan daha çok canım sıkılıyor. EFLÂL ÇAĞAN Kaç zamandır dönüp dolaşıp yağmurun altındaki o ana varıyorum. Bütün o koşuşturmacanın arasında aniden fark ettiğim adamın hayali gözlerimin önüne çiziliyor. Sıradan bir günün ilginç bir tesadüfle bölündüğü o zaman aralığında sessiz ve eski bir kaide gibi her şeyin ve herkesin ortasında dikiliyor oluşundan daha çok, yüzündeki ve hatta teninden etrafına yaydığı o umursamaz havanın beni ele geçirdiği gerçeğinden bir türlü kurtulamıyorum. Sanki bütün dünya dönüyordu da Asım için o an kendi dünyası duruvermişti. Ne var ki bu acıklı ve dramatik bir benzetme değildi; içimdeki kopamayan fırtınanın acizliğinde bir hareketsizlikti onunkisi. Belki benim kadar aciz değildi, elbette değildi, lakin durgunluğunda bulduğum tanıdıklık hissi oraya çakılıp kalmamı sağlamıştı. YOKLUĞUNDAKİ SEN - ÇAĞANLAR 2

Özgür olmak. Hissetmek. Keşfetmek. Tüm yaptıklarımın tek sebebiydi bu üç madde. Her şeyin tek sebebi. Özgür olmak istiyordum. Hissetmek istiyordum ve kendimi keşfetmek istiyordum. Kendi içimde ben bile yabancıysam benliğime nasıl Hissedecek, Özgür olacak ve Keşfedecektim. Bu yüzden bu yola çıktım. Özgür olmak, Hissetmek ve keşfetmek için...

Ben istemez miydim, evde örgümü örüp kahvemi içmek? Hastahanelerin acil servislerinde polislere anlatmak zorunda kaldığım yalan hikayeler yerine , çocuklarıma masal anlatmak Olmadı...O beni kovaladıkça, ben yollarda delilik sınırında......Ben Peri, Tanışalım mı?...