Rüyaların Öyküsü🍁 (W.O.R.A) Dünya... Benim için ise Andromeda. Tarihin hiçe saydığı, zalimlerin krallığı altında ezilenlerin yaşam mücadelesi verdiği kara ışık. Sefalet adıyla hüküm süren dilencilerin zengin hayatlara direnişini boy gösteren köprü altı kan kuyusu. Yüzlerce, binlerce ve hatta milyonlarca insanı güç, şan, şöhret ve para uğruna dostluklardan uzaklaştırıp iç dünyası dışında gerçek bir savaşa yönelten zaman dilimi... Pekii neydi bu insanlığı kara deliğe sürükleyen zaman diliminin hikâyesi ? İnsanoğluna ne olmuştu ? Tarih neden böylesine çirkin hadiseleri yazmak zorunda kaldı ? Ve dünyamıza bu acıyı veren zalim varlıklar neler yaptılar ? İşte hikâyemiz tam da bu soruyla başlıyordu. Andromeda'nın yaşayan çiçeği... ✏ Dipnot: Okurken lütfen diğer bölümlere geçmeyin. Gizemli ve sürükleyici olması açısından keyfini daha iyi alırsınız. Hikâyemizde kahramanımız yer yer konuşuyor, olayları daha iyi hayal edebilmeniz için betimleyen bir anlatıcı da mevcut. Film tadında bir hikâye sizinle olsun. Sizleri seviyorum 🙏

"Oyunlarında kullanılıp atılan bir parça olmayacağız, kendi oyunlarında onları hükmeden parça olacağız." dedi Patron karar ve intikam dolu gözlerle. İşte o an anladım ki oyun daha yeni başlıyor. ~~ Bir genç kızın, babası ve arkadaşlarına yapılanların intikamını alma hikayesi. "İntikam peşine düşünüyorsan iki tane mezar kaz." Bir sözün doğruluğu ancak bu kadar can yakabilirdi.

Ölmüş biri ile aynı yüze sahip olsanız ne yapardınız? Ve o kişinin en yakın arkadaşları sizin şu anki arkadaşlarınız olsa? Onun yaşamını çalmış gibi görünmez miydiniz?

Birbiriyle sürekli rekabet içinde olan iki okul arasında 1 aylığına öğrenci değişimi olursa ne olur ? Değişen öğrenciler o okuldan birinde kalmak zorundaysa ve bu kura ile belirlenecekse ? Hele ki kalacağınız öğrenci karşı cinsten biri denk gelirse ?

Adel, hayatın yükünü taşıyamadığına karar verdiği bir günde, kendini bir uçurumun ucunda geride kalan her anısıyla vedalaşırken buldu. Gözleri daha fazla gözyaşlarını taşıyamazken kollarını iki yana açtı. Bir adım ilerledi ve rüzgâr saçlarını savurdu. Her şeyin bittiğini düşündü. Ona karşı sevgisini hiç gösterememiş annesinin tavırlarının, babasının yabancılığının, her gece başını yastığa yalnız koyuşlarının, soğuk odasının o kasvetli havasının... Her şeyin. Rüzgâr tekrar bedenine saldırırken bu sefer savrulan tek şey saçları olmadı, dengesini kaybederken kendini boşluğa bıraktı... Ve tam son anda beline dolanan ellerinin sahibiyle hayatı hiç olmadığı kadar değişti. O adam, ölüme meyilli bir kızı onu yaşatacak kadar çok sevdi. Yıkık bir ailenin, prenses ve kurbağa masalının, her an varlığını sonlandırmak isteyen bir kadınla onun için her şeyi göze alabilecek adamın gri hayatlarının deniz kokan hikâyesi... "Genelde küçük adımlar atan kadınımın bana koşarak gelmelerini sevdim ben." Bu kitap Epsilon Yayınevi ile 2016 yılında raflarda yerini aldı.

İki grup düşünün. Birbirlerinden nefret eden iki ünlü grup. Her zaman birbirlerine laf sokan, katıldıkları programlarda birbirlerini kötüleyen iki grup. Kim bilir belki bir gün bu nefretleri aşka dönüşür... One Direction vs. The Angels.

"Bırak beni!!" Kolumu birkez daha çekip gecenin karanlığında hızlı hızlı ilerlemeye başladım. Boş sokakta yankılanan topuklularımın sesi hiç olmadığı kadar sinir bozucu geliyordu. "Beni dinliyceksin!" Kolumu tekrar kurtarmaya çalıştım ama benden kat kat daha güçlü olduğunu hesaba katmamıştım. Beni kendine çevirdi. "Seni dinlemek istemiyorum aptal!!" "Dinlemek zorundasın sarışın!" Kurtaramayacağımı bile bile kolumu çekiştirmeye başladım. "Yüzkez söyledim bırak artık. Seni istemiyorum!" dedim hissettiklerimin tam aksine. Gözlerine bakmadığım için yalan söylediğimi anlayamazdı ama giderek güçsüzleşen sesim anlaması için başka bir açıklık veriyordu. "Bırak.." Benim aksime güçlü çıkan sesiyle "Bırakabiliceğimi mi sanıyorsun? Benim elimde mi bu?" diye bağırdı. "Seni bırakmayı denedim Mira. Seni üzdüğüm her an. Değiştiğimi farkettiğim her an. Ama başaramadım çünkü.." diyip elimden tuttu ve başına getirdi. "Ben buramla düşündüm." dedi sinirle. Gözlerimin tam içine bakıyordu. Avucunun içindeki elimi kalbine götürdü. "Ama sen buradasın." Göz yaşlarımı saklama savaşlarımda yenilirken hıçkırıklarım duyuluyordu. "Seni bırakmıycağım baş belası." Onu onaylamazcasına başımı salladım. Titrek çıkan sesimle "Senden nefret ediyorum!" dedim. Ama hiç bir şey kalbimin onunla attığı gerçeğini değiştirmiyordu. Yanaklarımdaki yaşları eliyle silerken gözlerimin tam içine baktı o denizi aratmayan mavi gözleriyle. "Bende senden nefret ediyorum." Öpüşünü dudağımda hissettiğim an karşılık vermeye başladım. Elimi yumuşaklığını ezberlediğim saçlarına daldırdım. Kolları güven verircesine belimi sardı. Öpüşü ise zaten, renkli dünyanın ta kendisiydi.