Mavi gözlü bir dev, Yeşil gözlü ruhu güzel katil bir kadın. "Bir hikaye başlıyor; okursan ölürsün. Ölürsen, ölürüm." Kor adam, yanık bir hanın mahzeninden, gül tenli Dolunay'a sesleniyor. Kadın duymuyor, adam gülüyor. Gülüşleri kadının dikenlerine batıyor. Dolunay, karanlığın göğsünde, siyaha karışıyor. Hayır! Hayır! Bedenine dokunan yabancı eller, ölü yanının portresini çiziyor. Kadın bedenine dokunan ellerde ölüyor, adam ailesinin gözleri önünde katledilişini izliyor. Kor bir gecede, ruhlar yıldızlarla savaşırken, kadın ruhunu bulduğu adamın önünde dizleri üstüne çöküyor. Adam önünde diz çöken kadının yollarına seriliyor. Boğulduğu okyanusa aşık olmuş, kuyruğundan yanan omurgasına kadar acıya boyanmış bir kız. Kemiklerinde cehennemi kaynatmış, intikam ateşi ile yanmış değil, ateş olup intikamla yanan ve çocukluğunun külleriyle doğan bir adam. Çehresinde büyüttüğü soğuk; karanlık ve dipsiz bir kuyu kadar tehlikeli. Kalbi, cenneten bir dünya gibi. Ölümün Düşler Sahnesi cehennemin zehrini kusuyor. Bu zehir adamın avuç içlerine akıyor. Avuçlarında şifanın doğurduğu varlık, siyaha karışıyor. "Ruhumun koğuşlarında bir gardiyan dolanıyor, o gardiyan hücre, hücre seni sorguluyor. Unutursa fısılda ona; sorgulanan katil, benim kalbimin altın kafesinde yüreğimi on ikiden vuruyor."

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

Her insan bir yalancıdır. Her insan bir yabancı... Bize öğretileni yapar, bir yalanı yaşarız hayat boyu. Vakti geldiğinde ise yalan hayatlarımıza yabancılaşırız. İsteyerek ya da zorunda kalarak... Biz zorunda bırakıldık ve her şey o gün başladı. Hayatlarımıza yalan o gün bulaştı. Ya da biz öyle sanıyorduk. Biz kim miyiz? Bizler yabancıyız. Belki biraz da yalancı...

"Yıldızlı gecelerde en parlak yıldız benim, yıldız yoksa bil ki karanlık benim." Bir okyanus mudur insanı boğan yoksa bir avuç düşünce mi karanlığında boğar? Hayatı kayıplarla doluydu, saçları up uzundu kısa yaşamının aksine. Hayatına tutsaktı fakat umutları vardı, özgür olmak isterdi, o kadın. Gözlerini kapamıştı hayata, iğne ve iplikle kanata kanata göz kapaklarını dikmişti, gerçekleri görmemek adına. Bırakın pembe masallar diğerlerinin olsun, biz acı dolu roman sayfalarına sahibiz zaten.

Birkaç ay ömrün kaldığını öğrendikten sonra bir yapılacaklar listesi hazırlasan, o listede neler yer alırdı? On beş metreden denize atlamak? Kuzey ışıklarını görmek? Jensen Ackles'a sarılmak? Ya da kim yer alırdı? Hep uzaktan izlediğin, konuşmaya cesaret edemediğin o adamı listene ekler miydin mesela? Göz alıcılığı ve çok sayıda uydusu olması sebebiyle 'Jüpiter' lakabını taktığın adamı? Merla ekledi. Ve şimdi ölmeden önce o listeyi tamamlaması gerekiyor. ღ ღ ღ Gözlerimi kapatıp sadece dokunuşunu hissetmeye çalıştım. O anda yer yüzünde benden, ondan ve sandal ağacı kokulu bu evden başka hiçbir yer ve hiç kimse yoktu. Elini göğsümün üzerine koyduğunda, ona ait olanın çaresiz çırpınışı, hissettiğim her şeyi kelimelere ihtiyaç duymadan anlattı. Acıklı ama umut dolu bir müzik gibi. O bana dokunduğunda vücudumun zırhtan değil, etten ve kemikten oluştuğunu hatırlıyordum. Soğuk. Bir gerçek. Öleceğim ve bu çok da uzun bir zaman sonra değil. Sıcak. Atan bir kalp. Daha önce yaşadığımı hiç bu kadar derinden hissetmemiştim. Siyah Kuş. Zavallı, küçük. Adımı söylediğinde hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.