Aşıktı toprak gözlüsü. Güzel gözleri, aşık olduğu kişiyi görünce ışıl ışıl parlardı. Bakmaya, tutmaya kıyamadığı o erkeksi, güçlü, sıcak elleri başka bir kızın elini tutardı. Canı yanardı o zaman genç kızın. Canından bile çok sevdiği toprak gözlüsü, başka bir kızın elini tutarken, nasıl canı yanmasındı ki? Her şeyini bilirdi Aslı, O'nun. Neyi sever, neye kızar, çayına kaç şeker atar, kahvesini nasıl içer, en çok hangi kitabı sever, neyi ister ..hepsini bilirdi. Mehmet'in kendisinden bile daha yakındı Aslı, O'na. Bebeklikleri, çocuklukları, gençlikleri birdi onların. Kalpleri birdi. Ama Aslı, seviyordu işte çocukluk arkadaşını. Çok seviyordu hem de. İçi gidiyordu Mehmet'ine bakarken. Mehmet ona dostça sarılıp, öperken içi gidiyordu genç kızın. Titriyordu elleri, eriyordu kalbi. Öyle güzel bakardı ki Mehmet kendisine...toprak gözlerini öyle güzel gezdirirdi ki Aslı'nın üzerinde. Bir de tatlı tatlı gülümserdi ya hani! İşte Aslı, kaybederdi kendini. Mehmet'i onu sevse, onu görse, onu bilse, onu öpse, onun elini tutsa olmaz mıydı? Ne gerek vardı yabancı ellere? Onun için titreyen, onun tenine değecek olmanın heyecanıyla terleyen kendi elleri dururken, neden başka bir kızın elini tutardı ki Mehmet? Kalbi onun için delicesine çarparken, nasıl da fark etmezdi bunu genç adam? Peki ya Mehmet? Horoz ibiğini(Öyle derdi Aslı'sına Mehmet) paylaşabilir miydi kimseyle? Fark etmeden içine yerleşen o tarifi mümkün olmayan duygularla nasıl baş edebilirdi? --- Aslı ve Mehmet, Nefretten Gelen Aşk(NGA) hikayesindeki Elif ile Ali ve Kenan ile Hayal'in çocuklarıdır. Bu hikaye NGA'nın devam hikayesidir. NGA'daki Aslı ve Mehmet kısımlarını okumak için son bölüm ve özel bölümlere bakın. Hadi, başlayalım.

Tek bir sevgiyi bilen bir adamın Ve ona aşık olan kadının İlmek ilmek sabırla, sevgiyle örülen aşkı.

(Tamamlandı.) Papatya'm: Çağrı, Papatya'm: Müsait misin? Çağrı'm: Müsaitim, bebeğim. Çağrı: Ne oldu? Papatya'm: Uyuyamıyorum. Çağrı'm: Neden, Çağrı'm: Bir şey mi oldu? Papatya'm: Hayır, Papatya'm: Yani aslında evet. Papatya'm: Ben, Papatya'm: Seni çok özledim. Çiçekli Aşklar serisinin birinci kitabıdır. Serideki bütün kitaplardan bağımsız okunabilir.

(Tamamlandı.) 05****: Benim gibi bir kızın mesajları nasıl fark edilmez? 05****: Çok şey kaçırıyorsun, Cem Atay. 05****: Haberin olsun. 05****: Güzelim, 05****: Resim yeteneğim var, 05****: Allah vergisi dahiliğimden zaten bahsetmiyorum. 05****: Bir de, 05****: Biraz müneccimliğim de var. 05****: Mesela şu an görüyorum, 05****: Sen bana sarılıyorsun, 05****: Çocuklarımız da bana sarılıyor. 05****: Ne bekliyordun, 05****: Sana mı sarılacaklardı? 05****: Ben doğurdum onları. Papatya'nın Çağrı'sı kitabındaki Cem Atay'ın hikayesidir. Çiçekli Aşklar serisinin ikinci kitabıdır. Serideki bütün kitaplardan bağımsız okunabilir. Eminim hepiniz biliyorsunuzdur ama yine de söylemek istiyorum, bu kitapta yaşananlar ve kitaptaki karakterler tamamen hayal ürünü. Karakterlerin yerine koyduğum fotoğraflar da aklımda canlandırdığın görüntülere benzeyen ve kitaptaki hiçbir karakterle bir bağı olmayan insanlar, çoğu ünlüler zaten, eminim biliyorsunuzdur. Üzerine basarak söylüyorum, olay akışıyla vs. hiçbir alakaları yok. Sadece aklınızda karakterler daha iyi canlanabilsin diye koyduğum temsili fotoğraflar.

(Tamamlandı.) Mevsim: Anne, dayanamıyorum. Mevsim: Canım o kadar acıyor ki... Mevsim: Bu koca villada hapsolmuş gibiyim. Mevsim: Babam olacak adam yüzüme bile bakmıyor. Mevsim: Benim ondan nefret ettiğim gibi o da benden nefret ediyor, biliyorum. Mevsim: Herkes benden nefret ediyor. Mevsim: Bilmiyorlar ki ben onları kırdığım için kendimden daha çok nefret ediyorum. Mevsim: Herkes beni berbat biri olarak görüyor. Mevsim: Ben hayat dostumu bulacağım zamanları hayal ediyorum. Mevsim: Olmadığım biriymiş gibi görünmeye çalışırken olduğum kişiyi de kaybediyorum. Mevsim: Canım acıyor, anne. Mevsim: Hani küçükken düşmüştüm bir kere. Mevsim: Kolay kolay ağlamazdım ama o gün canım çok yanmıştı da ağlamıştım. Mevsim: Sen yanıma gelmiştin. Mevsim: Hiçbir kötülüğe sebep olmayan ellerinin arasına almıştın minik ellerimi. Mevsim: Üflemiştin avuç içlerime. Mevsim: Senden biraz daha ilgi görebilmek için belli etmemiştim ama sen üfler üflemez geçmişti acım. Mevsim: Şu anda sen yoksun yanımda. Mevsim: Ben üflesem Mevsim: Geçer mi acım, anne?