Kalbim... ONU CALABILECEK BIR ERKEK VAR MIYDI ?

//KİTAP YENİLENME AŞAMASINDADIR. BÖLÜMLERİN YENİLENME DURUMLARINA GÖRE KURGUDA BAZI GEÇİCİ MANTIKSIZLIKLAR OLABİLİR// Yıl 2064 ve dünya 3. Dünya Savaşı'na doğru sürükleniyor. Bütün ülkeler silahlanırken Alexis Black ülkesini ve bir çok ülkeyi kurtarabilecek bir güce sahip olduğunu öğrendiğinde ne yapacak dersiniz? Tüm hakları saklıdır ©

-yorumlarda spoiler olabilir- "Sevmezler Öğretmen Hanım. Burada öğretmenleri sevmezler. Acımadan öldürürler seni, Aybüke Öğretmen'i Necmettin Öğretmen'i şehit ettikleri gibi seni de şehit ederler. Acımazlar, gözlerini bile kırpmazlar. Hiç mi acımıyorsun canına? Daha dün vuruldun, daha dün yandı canın!" "O zaman sen de acımıyorsun Komutan canına." dedim titreyen sesimle. Kaşları çatıldı. Benden bu çıkışı beklemediği kesindi. "Benim görevim bu." dedi dümdüz bir sesle. "Benim görevim de bu. " dedim duruşumu daha da dikleştirerek. "Görevini yapacak daha güvenli yerler bulmalısın kendine." Alaycı bir gülüş kondurdum yüzüme. "Buradayım komutan. Burada kalacağım. Alınacak karar senin fikrin doğrultusunda olsun ya da olmasın ben burada kalacağım. Gerekirse o çocuklara tek tek evde eğitim vereceğim ama başaracağım. Ne sen ne de bir başkası buna engel olamayacak!" - Vatana sevdalı kadınların ve adamların hikayesi... 2 yıldır atama bekleyen genç bir öğretmen. Doğu'dan başka yerde görev yapmak istemeyen genç bir asker. İkisi de inatçı, ikisi de vatana aşık. Birisi özgür ruhlu diğeri tutsak. Ya birbirlerine de aşık olurlarsa? Dengeler değişir miydi? Aşka yenilen düşmana da yenilir miydi? Aşka yenilen ölür müydü? Aşka yenilen mutlu olur muydu? Ağlar mıydı, üzülür müydü? Yoksa aşka yenilen sadece aşık mı olurdu? Bu kurgunun gerçek kurum ve kuruluşlarla hiçbir ilgisi yoktur.

Lanet topuklular yüzünden hiç olmamam gereken yerdeydim. Eymen Korel'in kolları arasında..... Benim uzun zamandır başaramadığımı bu topluluklu ayakkabılar başarabilir miydi? Platonik bir aşkın pençesinde kıvranırken Eymen Korel tarafından fark edilmem benim miladım olacaktı. Her şeyden habersiz başladığım bu aşk oyununda ters giden, hesaba katmadığım, Eymen'e konduramadığım birçok durum, hayat süzgeçinden geçirildi. ''Dilerim birini gerçekten seversin ve benim yaşadıklarımı bire bir yaşarsın. Sevgisini istediğin kişiden umarım karşılık alamazsın. Tadımlık bir aşk olarak yarım kalırsın.'' dediğimde bu cümlenin ağırlığı altında ezildim. Onun sonunu kötü yazmıştım ve en az benim kadar canının yanmasını istemiştim. Bilmiyordum onunla başladığım bu oyunun sonunun bizi nereye götüreceğini. Anlık öfkemle konuştuğum sözlerin onun da vicdanını sızlattığına emindim. Benim aşkımın yarım kalmışlığının acısını ondan çıkartıyordum ve zehirli dilimle çıkartmaya da devam edecektim....... Bu hayatta her şeye sahip bir adam. Yaralanışının üzerine yaşamının, tepetaklak olmasıyla olan değişimi ve uzun zamandır onu seven genç kızın bu aşkın imkânsızlığına kendini inandırmıştı. Onların aşk hayatına şahit olmaya ne dersiniz? YAYIMLANMA TARİHİ: 02.11.2020 FİNAL TARİHİ: 08.01.2021 Bu hikayeyi wattpad dışında başka bir uygulamada okuyorsanız bilgim dışındadır.Orijinali değildir. Çalıntı durumunda yasal işlem başlatılacaktır. Tüm hakları bana aittir. - wtt2014

-WattpadRomanceTR "Romantizm ve Komedinin Ortak Durağı" adlı okuma listesinde!- *** Her şey bir ölümle başlamıştı ve bildiğim bir şey varsa yıkıcı ölümler bizi sarsmaya devam edecekti. Belki de atlatırım diye düşünürdüm her zaman. Unutmaya her çalışımda zaman ayaklarımdan tutup o güne getirirdi. Önce annemin beni terk ettiği günü izletir hemen sonra hayatımın en kötü gününe getirirdi. Babamın öldürüldüğü güne... Bununla savaşmaya her çalışımda başarısız olmuştum. Beni ayağına kaldırmaya çalışan herkesin yaşadıklarımdan haberi bile yoktu. Beni sadece ruhu gibi bedenininde ölmesini bekleyen adam anlayabilmişti. O Yağız'dı. O Savcım'dı. O her şeyimdi. "O, hakimin tokmağını eline alıp adaletsiz hayatımı varlığıyla süsleyen adamdı." O da benim gibi ölü bir ruhtan ibaretti bir zamanlar. Birbirimizin yaralarını iyileştirdiğimiz güne kadar ölü iki bedenden ibarettik. Hayat acımasızca bizi engellerle karşılaştırmaya devam etse de biz birbirimizin elini tutarak o engellerden atlamayı başarmıştık. Biz beraber bir, ayrı ayrı ise hiçtik. "Onsuz yaşamayı bırak, onun olmadığı cümlede bile yer almak istemiyorum." "O benim başlangıcım, sonum, her şeyim. Dünyanın bana yakıştırdığı tek güzel şey." &&&& Keyifli okumalar ❤

Kapı aralığından gözüne çarpan çıplak bedenle olduğu yere çakılı kaldı. Alkolün esir aldığı beyni ona oyun oynamıyorsa... Evet, kesinlikle çıplaktı! Yutkundu ve yanlış olduğunu bile bile onun kıvrımlı bedenini baştan aşağıya süzdü. Dişlerini sıktığının farkında dahi değildi. Uzun, ıslak saçları sırtından aşağıya doğru uzanmış, bembeyaz vücuduna tezat bir siyahlıkla göz alıcı görüntü sergilemişti. Kendine gelebilmek için yeniden yutkundu. Alkolden mi, yoksa görüntüden mi kaynaklı olduğunu bilmiyordu ama ağzının içindeki kuruluk had safhadaydı. Allah'ım, genç kız onu resmen çarpmıştı! O değil, artık arkadaş kalma hayalleride çöp olmuştu. Çehresi sertleşirken, emir dinlemeyen adımlarına komut vermeye çalıştı. Yok, gitmiyorlardı. Meselenin içine başka uzuvları da girmiş, işin rengi değişmişti. Birkaç metre uzağında ki genç kıza istese hemen ulaşabilir, sakladığı en derin hazinesinin içinde kaybolabilirdi. Fakat boşanmanın eşiğinde olduğu sahte karısı buna nasıl karşılık verirdi, işte orası muammaydı...

-TAMAMLANDI- "Oğlum, yürüyemiyor. Yani tekerlekli sandalyeye mahkum." Dedikten sonra tekrar gözlerime baktı. Şaşkınlık ile kedimin taşıma kabını düşürecek gibi olsam da son anda yakalayabilmiştim. Ne demek oğlum tekerlekli sandalyeye mahkum? "Ne? Nasıl yani, engelli mi? Bunu bana nasıl söylemezsiniz?" Bağırarak kurduğum cümlelerden sonra mahcup bir bakış gönderdi. Bu asla affedilir bir şey değildi. Ben onunla nasıl yaşayacaktım. Üstelik iki yıl boyunca? Şaka gibiydi. "Üzgünüm. Bunu kime söylesem anında vazgeçiyordu bende sana imza attıktan sonra söylemeye karar verdim. Ben şimdi gidiyorum. Evde iki çalışan kadın var sana yardımcı olacaklardır. Şoföre ihtiyacınızın olacağını sanmıyorum ama Kemal Bey burada olacak. Bu arada, sözleşmemizi ve maddelerini unutma lütfen." Dedikten sonra ileride onu bekleyen arabaya bindi ve gözden kayboldu. Şaşkınlık ve sinir ile elimdeki kafesi yere bıraktım ve boşta kalan elimi ağzıma kapatarak çığlık attım. Beni getiren şoför -adı Kemal'miş- bana deli görmüş gibi baksa da umurumda değildi. Resmen kandırılmıştım. • • • Yayımlanma tarihi: 31.07.2020 Not: Kemal Ali ve Lale hayal ürünüdür. Lütfen gerçek hayatta onlar gibi birilerini aramayınız. Aksi takdirde evde kalabilirsiniz. Wattpad'de 'Anlaşmalı Eş Aranıyor!' adı altında yayımlanan ilk kitaptır. Kitap kapağı için @sueinthemusicbox'a teşekkür ederim. Beğenerek okuyacağınızı düşünüyorum. #1 Yalan #1 Engelli #2 Romantizm #3 Evlilik #17 Gençkurgu #15 Gençkızedebiyatı #38 Aşk #20 Wattpad

Kendi halimde Wattpad'de hikayemi yazıyordum. Ta ki fotoğraflarını kullandığım Amerikalı aktör, 'Ne hakla fotoğraflarımı izinsiz kullanıyorsun??' diye çemkirene kadar... Tüm hakları Alfa Yayın Grubu'na aittir. Başlangıç tarihi: 9 Nisan 2018

Az önce Eylül'ün tuttuğu boşta kalan elini yeşil kalın askeri kemerinin üzerine koyup lafa girdi. " Gel ben sana espriyi göstereyim."dedi. Elini kemerinin üzerinden çekip göğsünün üzerinde yazan yazıyı işaret etti. " Bak bakalım burada ne yazıyor?"dedi sesindeki alaycı tınıyla. " Arslan."dedi karşısındaki adam kısık çıkan sesiyle. Ardından Eylül'ün yaka kartını gösterdi Toprak parmak ucuyla. "Peki burada ne yazıyor." "Eylül Arslan." "Aynen öyle." dedi Toprak başını aşağı yukarı sallayarak. Ardından elini kaldırıp yüzüğünü gösterdi. " Bu."dedi sorgulayan sesiyle. " Yüzük." Eylül'ün elini tutup kaldırdı. " Bu."dedi tekrar. Aynı cevabı aldığında ellerini indirip birbirine kenetledi. Ve tekrar kaldırıp herkesin gözüne sokarcasına konuştu. " Birleştir bakalım ne çıkacak ortaya."dedi. Ardından masaya göz gezdirip karşısındaki adama dikti bakışlarını. Birkaç saniye cevap vermesini bekleyip adamın omzundaki elini sıktı. " Evlisiniz."dedi adam fısıltıdan farksız sesiyle. " Doğru cevap." dedi Toprak alayla. Adamın omzundaki elini çekip yüzünü Eylül'e çevirdi. Birkaç saniyeliğine yumuşayan bakışlarını tekrar buza çevirip masaya döndü. Birbirlerine kenetlenmiş ellerini gösterip: " Duyduğunuz gibi biz evliyiz. Daha öncesinde bilmiyordunuz çünkü bilmenize gerek yoktu. Şimdi öğrendiğinize göre herkese afiyet olsun." dedi. Masadan yükselen hayret nidalarını umursamazken masadaki yerine ilerledi. Eylül'ün elini bırakmadan yanındaki sandalyeyi çekip:" Geç güzelim." dedi. Yanlarındaki birkaç kişi duydukları ile küçük çaplı bir şok yaşarken onların gözü sadece birbirleri üzerinde idi.

Hayatın, sizi nelerle karşılaştıracağını bilemezsiniz. Şiddetli yağmurda, yer görevini üstlenirsiniz. Sadece ıslanır, zarar görürsünüz. Kaçamazsınız. 'Neden?' diye sorarsınız belki de. 'Neden bunlar hep benim başıma geliyor?' Ağlarsınız. Ve bunun sonucunda, rahatlarsınız. Yorulursunuz. Bazen, ölmek istersiniz. Her şeyden: kaçmak ve kurtulmak için. Sonra vazgeçersiniz. Önünüze, beklenmedik bir zamanda fırsatlar çıkar. Hayatınız değişir. Ve...mutluluk zamanı başlar. Siz, yeter ki sabredin. Göğüs germeyi bilin. ~~~