Ben Okyanus, büyük bir Yangın'dan çıkmayı başarmış ama Kül'e dönmüş bir İstihbarat Ajanı. Karanlık ve fırtınalı bir Okyanus, Kıdemli Üsteğmen Okyanus Kaya... Okyanus, içine çektiği herşeyi hırçın dalgaları ile boğardı. Mahvolurdu ama kendini kaybetmezdi. Ben Okyanus'tum, öyleyse neden kendi kendimi boğuyordum? Okyanus'un, yıllar boyunca kendini korumak için zorlukla inşa ettiği duvarları onu yeni bulan gerçek ailesi yıkmayı başarabilecek miydi? Okyanus'ta boğulacak mıdır? Yangın'da Kül'e mi dönüşecektir? Yoksa komutanının orman gözlerinde kaybolacak mıdır? Nefret ettiği gökyüzünü tekrar sevmeye başladığında her şeyin üstesinden gelmeyi öğrenebilecek miydi? Peki ya, Kızıl ailesi? Aile sırları, Okyanus'un bilinmeyen geçmişi... Alabora Timi ve Kızıl Timi neden birlikte görev almaya başladı? Çözülmesi gereken askeri bir sır vardı ama herşey de küçük bir kızda saklıydı... Okyanus mu? Kül mü? Yoksa her ihtimalde de Okyanus'un Kül'ü müydü? "Kıdemli Üsteğmen Okyanus Kaya, Şanlıurfa. Emret, komutanım!" "Yüzbaşı Deniz Akif Alabora, Şanlıurfa. Emret, komutanım!"

Ayça, kimseyle paylaşmadığı, kendinden bile saklayıp hatırlamamaya çalıştığı anları "Nasıl olsa bir daha karşılaşmayacağız." düşüncesiyle şans eseri tanıştığı Çağan'a anlatır. Ancak bilmediği bir şey vardır ki karşılaşmaları o günle sınırlı kalmayacaktır. ... "İlk karşılaşmamızda aklımı, ikinci karşılaşmamızda kalbimi doldurdun... Şimdi bakıyorum da sadece aklım ve kalbim değil, bütün benliğim seninle dolu. Ve ben bu durumdan hiç olmadığım kadar memnunum." ... Tür: Genç Kurgu-Romantik 170725 | @gbader

Bilinmeyen numara: Seviyorum seni. Bilinmeyen numara: Deliler gibi. Bilinmeyen numara: Geçer diye bekledim. Bilinmeyen Numara: Geçmiyor. Sana olan sevgim gün geçtikçe artıyor. Bilinmeyen Numara: Elimden hiçbir şey gelmiyor. Bilinmeyen Numara: Bembeyaz saçlarını, küçük ela gözlerini her gördüğümde aklım bulanıyor. Bilinmeyen Numara: Sevsene beni, Ayda.

Joker. Çoğu oyunda kullanılmaz, kullanıldığı oyunlarda en önemli kart haline gelirdi. 4 sembolden hiçbirini taşımayan tek karttı. Sırlara doluydu. Kimileri kaos derdi, kimileri denge. Kimileri özgürlük derdi, kimileri bağımsızlık. Oyuna göre rolü değişirdi. Oyuna göre karar verilirdi sembolüne, anlamına. Çok yönlüydü. Her karta dönüşebilirdi. Bilinmezdi. Önem verilmezdi, ta ki oyun değişene kadar. Kartın üzerinde Vera Eren yazıyordu.

Liva Arsal, bir gece ansızın hiç tanımadığı bir adam tarafından evinde saldırıya uğrar. O gece ve sonrasında her uykuya dalışında bilmediği bir yerde ve gizemli bir adamın yanında uyanmaya başlayan Liva, hayatını bir tehdit haline getiren celladından kurtulmanın yollarını aramaya başlar. Bu yolda farkında olmadan annesinin geçmişinde sebep olduğu ihanetlerin de bedelini öderken annesinin ve sevdiği adamın hiç tanımadığı yönleriyle de karşı karşıya kalır. ‎ ‎Kendisinden saklanan gerçekler ve adım adım peşinde kol gezen ölümün soğuk parmak uçlarını ensesinde hissettiği her an kendini celladının karşısında bulması ona yalnızca cevapların kapısını aralamakla kalmaz, yeni yaşantısının azap tohumlarını da kalbinde filizlendirecektir. ‎

"ASEL!!" Hırsla arkamı dönüp karan'a bağırmaya başladım. "Buyur fırtına komutan!!" Yanıma gelip bedenimi duvarla arasına sıkıştırdı. "o it herifin bir daha yarasına pansuman yapmayacaksın. Anladın mı?" Çıldıracağım! "Bu benim görevim karan. Tabiki de ona pansuman yapacağım." Hırsla arkamda ki duvara yumruğunu geçirip konuştu. "Pansuman felan yok! Yoksa" Lafını bitimesine izin vermeden sözünü kestim. "Yoksa ne! Fırtına komutan ne!" Gözleri dudaklarıma inerken konuştu. "Yoksa seni çok pis öperim doktor."

!!! +18 "Geçmişin bana ait," dedi ve kulağıma yaklaşarak fısıldadı. "İstesen de beni unutamazsın." Geçmiş can yakar. Yıllar sonra karşılaştığında bile. Fakat madalyonun iki yüzü vardır. Her şey çok güzel olabilirdi; onu tekrar görmeseydim. Henüz gençliğinin baharındayken, sevdiği adam tarafından acımasızca dünyası başına yıkılan Eylül'ün ölmekten başka hiçbir planı yoktu. Gözünü kapatıp teslim olduğu adam olan Vaha, onu bir başına ve yüzüstü bırakıp gitti. Yaşadıkları anların hepsinin acı bir hatıraya gömüldüğünü dehşetle izledikten sonra ardı ardına darbe aldı. Annesinden, babasından, ağabeyinden... Bir zamanlar deli gibi sevdiği Vaha, tüm hayatını ellerinden çalmıştı. Uykusunda gördüğü dur durak bilmeyen kabuslarla, uyandığında umutsuzluğun beslediği ruhunu huzura kavuşturmaya kararlıydı. Ta ki dünyanın en kibar ve anlayışlı adamı olan Özgür'le tanışana dek... Eylül, uzun yıllarının ardından onu unuttuğunu sanıp yeni hayatının taslağını çizdikten sonra Vaha ile tekrar karşılaşır ve fitilin ucu ateşlenir. Çaresiz, umutsuz ve bir o kadar da yasak aşkın pençesine girmemek için birbirlerini mahvetmek pahasına ikisi de mücadele eder. Eylül'ün doğru sandığı yanlışları tokat gibi yüzüne çarparken, gerçekler onu dipsiz bir kuyuya atar. Fakat yazgının kesin çizgisinden çıkmak ne kadar mümkün olabilirdi ki?

Fenrir. Kıyameti getiren o. Ceplerimde çakıllar, Yolumu keser, ayaklarıma takılırlar. Bağıma bülbül konar mıydı? Sendele artık, koşma. Ellerinde şefkat, bileğinde güç, Sıkıca sarılmışsın deli bozuk. Onun kanadının gölgesi şeytan, Su gibi yılları ondan çalan.

Son yirmi yedi saniye. Zaman gelmişti, kulaklıktaki ses son kez konuşacaktı. "Sonuna geldik, küçük hanım," Alacağı canları düşündükce duyduğu memnuniyet, gözlerini daha da büyütüyor, gülüşü dudaklarını aşmaya çalışıyordu. "Cana can!" Sesi sert, ancak bir o kadar da memnundu. "Kadına kadın!" Keskin nişancının parmağı yavaşça tetiğe baskı yapmaya başladı. "Kıza kız, Anıl!" Beş saniye... "İşini bitir!" "Onun gözleri, özgürlük bulduğum gökyüzü değil, boğulacağım denizdi. Ama artık boğulmaktan korkmuyordum, çünkü ben de onun yanmaktan korktuğu ateşe dönüşmüştüm." Bu kitapta bahsedilen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür; her ayrıntısı, sadece kurgusal bir dünya oluşturma amacını taşımaktadır.

Yanından geçip gideceğim sırada, "Gözlerin çok garip." Dediğini duydum. Sesinin tonusu hoştu. Fakat söylediği şeyler ile kaşlarımı çattım. Ona döndüğümde, "Ne gibi gariplik?" Dedim. Sesim biraz fazla sert çıkmıştı. Bunu istemeden yapmıştım ama kötü bir şey söyleyecekse de söylemesini istemedim. Umarım sert sesimi kaaleye alırdı. Ela gözlerini kıstı. "Güzel bir gariplik." Dedi. "Van kedisi gibi..." Diye eklediğinde, benim bir şey söylememi beklemeden arkasını döndü ve yürümeye başladı. Arkasından gözlerimi kırpıştırdım. Van kedisi gibi mi?