Hayat her zaman istediğin gibi gitmez. Gün gelir aileni kaybedersin bir bakmışsın yeni bir ailen olmuş. Zeynep'in durumu da tam olarak buydu. Mutluydu , ailesi yanındaydı , sağlıkları yerindeydi , çok şükür bir şekilde geçinip gidiyorlardı. Ama işte hayat ya bir anda geldi ölüm , beklemeden onları alıp götürdü... Kendi başına ayakta durmak için çabaladı yine de. Ama bir gün çıkıp geldi 4 adam. Dedi ki biziz senin ailen... Kızın yeni düzeni bir cümle ile toz oldu ve rüzgara karıştı... (Ergence yazılmış bir hikayedir... Cringe bulacağınız sahneler olabilir. İlk yazdığım ve yayınlandığım bir hikaye olduğu için acemice yazılmış. Ben bile okurken arada cringe oluyorum jxnxksneskdn)

Annesi ve babası ile yaşayan kız bir gün abileri ile yaşamak isterse ne olur? Bu maceralı hayatında daha nelerle karşılaşacak? ⚠️Kaos severler için doğru yer⚠️ Not: Finalden sonra düzenlenecektir. ______________________________________________ (Tüm hakları saklıdır) Her hangi bir sahneden alıntı yapılamaz kopyalanmaz izin vermiyorum Başlama tarihi: 14 Ekim 2020 Bitiş tarihi: ? Kitap kapağı tasarımı: @deliyazarben

"Lütfen gitme" Göz yaşlarım akarken tekerlekli sandalye ile ona biraz yaklaştım "Özür dilerim.Oğuz abimi durdurmam gerekirdi yapamadım,kendimi kaldıramadım" Bana bakmıyordu fakat ağladığına yemin edebilirdim dönmedi bana yüzünü bakamadım o yaprak yeşili gözlerine son bir defa "Bu senin suçun değil hera.Bu benim kendi aptallığım,kendimle beraber senide sürekli aşağı çekmekten bıktım ve tükendim" Hıçkırdım,göz yaşlarım sanki onları tutan bir baraj varmış ve o baraj'ın yıkılmasıyla özgürlüğünü ilan eden su gibiydiler. "Sen beni asla kendinle aşağı çekmedin.Seni çeken bendim! Senin sorunları bir toz parçası gibiymiş gibi umurasamayıp kendi sorunlarımı bir dağ haline getirdim.Lakin dağ olan seninkiydi ve benimkinin yanında bir everest kalıyordu" dudaklarımı birbirine bastırdım "Lütfen gitme belki o dağı yıkabilecek kadar güçlü değilim ama elini tutarak seninle beraber ne kadar yüksek olursa olsun o dağ çıkacabilecek kadar güçlüyüm " °°° Hera Eslina Sadrazade... 4 abisi ve 1 ablası olan kanadalı bir türk. Yaz tatili için geldiği İstanbulda yazın sonunu iyi anılar ve yeni arkadaşlarla bitirmeyi umurken onu bekleyen ve onda kötü izler bırakacak olaylardan habersizdi Not; bu hikaye tamamen şahsıma aittir ve kendi kurgumdur

Ben abisi olan bir kızım... Ama işte bir iki tane de değil ki

•ARA VERİLDİ• En üst kata varmak üzereyken bana yetişmiş ve arkamdan kollarını bedenime sararak yüzüme bir bez kapatmıştı. Hızla dirseğimi karın boşluğuna geçirip elinden kurtuldum. Tekrar koşacakken diğerinin beni kolumdan çekmesiyle ikimiz de dengemizi kaybetmiş bir yere tutunamadan merdivenlerden yuvarlanmıştık. Eski yaralarım da açılmış üstüne yenileri eklenmişti. Yere yığıldığımızda kafamdan , kollarımdan akan kanların vücudumu kırmızıya boyadığını görebiliyordum. Kendimi karanlığa teslim ederken bir yandan da canımın açısıyla göz yaşlarım usul usul akıyordu gözlerimden. Tepki veremiyordum ama canım... Canım çok yanıyordu... Bir hiç uğruna , yalnız , kimsesiz , zavallı olarak ölmek canımı yakıyordu. Geçmeyen yaralarım ve yenileri canımı yakıyordu. Bir hiç olarak Dünya'ya gelip bir hiç olarak gitmek canımı yakıyordu. Arkamdan üzülecek , beni hatırlayacak kimsenin olmaması , hiç var olmamış gibi yok olmak canımı yakıyordu... ♡

Küçük bir çocukken bir oyuncak bebeğim olsun isterdim. Geceleri ona sarılıp uyuyabilirdim. Saçlarını kesip boyayabilirdim, ona kıyafetler dikebilirdim. Gerçekten yaşamıyor olsa da benim en yakın arkadaşım olabilirdi. Ama benim hiç oyuncak bebeğim olamamıştı. Ben hiç bir zaman oyuncaklarla oynayamamıştım. Çünkü ben daha küçük bir çocukken elime oyuncaklar yerine silahlar verilmişti. Masallar dinlemeden büyümüştüm, kimse bana hayatın gerçeklerini anlatıp öğretmemişti. Bana öğrettikleri şey dövüş teknikleriydi. Kimse bana nasıl daha iyi bir insan olacağını öğretmemişti çünkü bana öğretmeye çalıştıkları şey nasıl daha iyi bir asker olacağımdı. Vaktimizi eğlenmeye harcamak yerine daha iyi bir ajan olmaya, daha iyi bir asker ve daha iyi bir suikastçı olmaya harcamalıydık. Daha iyi atış yapmak için uğraşmalıydık. Daha iyi nişan almalı daha iyi dövüşmeliydik. En iyisi olmak için her şeyden vazgeçip sadece çalışmalıydık. Hayal kurmak yasaktı. Sevmek yasaktı, bağlanmak, değer vermek yasaktı. Kimse kimseyle arkadaş olamazdı. Arkadaşlık duygusal bir bağdı ve bizim bir bağ kurmamız yasaktı. İzin verdikleri tek şey silahlarımızın en yakın arkadaşlarımız olmasıydı. • "Tatlı, pembe bir hikayemiz olmamıştı hiçbir zaman. Doğduğumuzdan beri karanlık bizi içine hapsetmişti ve ilginç olan ise biz artık aydınlığa çıkmak istemiyorduk. Karanlık bizim evimizdi. Biz artık burada yaşamayı öğrenmiştik. Bu bizim hikayemizdi. Canavar olmaya terk edilmiş küçük bir kızın ve vahşi olmaya zorlanmış minik bir kurdun başka bir hikayesi."

"Merhaba. Şimdi bu deli ne halt yiyor diyeceksiniz. Uzatmayacağım. Biyolojik olarak ailemsiniz. Ve bende Akut Lenfoblastik Lösemiyim. Bize ne gibi sorular aklınızdan geçiyorsa cevaplayayım. Allojenik nakil ile tedavi edilebiliyor. O yüzden iliğinize ihtiyaçım var." Not:Argo ve küfür içermektedir. Haberiniz ola!! Not2: Yazım hatası vardır. Başlangıç: 09.04.2021 Bitiş: 09.07.2021

Aradan geçen 16 yıl, bir ailenin hayatında nasıl bir yıkıma sahip olabilirdi? Piovere Aden Asil; gevşek ve eğlenceli adı altında kucakladığı çocukluğunu gerçek ailesinde bulabilecek miydi?

DÜZENLENECEK!! Mafya ailesinin tek kızı daha bebekken kaçırılıyor ve bir aileye veriliyor ama kıza bir süre sonra şiddet uygulamaya başlıyorlar. kız 18 yaşına geldiğinde öz ailesine kavuşuyor.