#ejderha - 1 08.11.2020 #fantastik - 2 23.12.2020 #macera - 5 13.05.2021 Ejderhalar, şamanlar, insanlar, büyücüler, elfler, şekil-değiştirenler ve avcılar... Asırlarca var olmaya devam ettiler, var olmaya da devam edecekler. Ancak doğanın kanunu bellidir; güçlü olan hayatta kalır. Bu ihtişamlı varlıklardan geriye sadece insanlar, ejderhalar, büyücüler ve elfler kaldı. Peki böyle güçlü bir hayatta kalma savaşının döndüğü dünyada bir ejderha, bir insanı sevebilir mi? Bir insan, bir ejderhanın sevgisine karşılık verebilir mi? Alwyne Bodenolf, Thiodan krallığındaki gelmiş geçmiş en güçlü ejderha; belki de var olan en güçlü ateş ejderhası. Henüz genç bir ejderha olmasına rağmen sahip olduğu savaş öfkesi ve gücü ile ejderhaların varlığının bilindiği tüm topraklara sadece isminin anılmasıyla bile korku salan bir ejderha. Thaleia Gamorvan, dokuz yaşından beri yeni ailesi olarak kabul ettiği ejderhalar tarafından büyütülen ve eğitilen bir insan. Bu vahşi yaratıkların arasında hayatta kalabilmesi için güçlü ve acımasız olması gerektiğinin farkında. Ejderhalar arasında hayatta kalabilmek için Ejderkatili unvanını henüz on dört yaşındayken kazanan bu insan, her daim savaşmaya hazır bir savaşçı olarak yetiştirildi. Alwyne, birçok sırra ve sonu gelmeyen güçlere sahip; Thaleia, damarlarında akan kanın getirmiş olduklarına sahip tek kişi. Sahip oldukları kana susamışlık dışında ortak noktaları olmayan bu iki varlık en sonunda tek bir gaye için bir araya gelecekler; hayatta kalmak ve ailelerini her ne pahasına olursa olsun korumak. Ejderhanın Notları serisinin ilk kitabıdır. Yayınlanma tarihi: 24/05/2020

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."