Δεν ξέρω τι γράφω. Εγώ τα λέω σκέψεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ (από μένα). Και ούτε πρόκειται. Απλά θέλω μόνο αυτό. Να γράφω. Ποίηση(?) /Rant/Ημερολόγιο σκέψεων/ Δεν έχω φίλους/Απλά βγάζω μερικές φορές τα νεύρα μου/ Θα το εκτιμούσα πολύ αν μοιραζόσασταν τις δικές σας σκέψεις αναφορικά με τις ανείπωτες δικές μου ❤️

https://www.youtube.com/watch?v=h5J30Y2vdyA&feature=youtu.be Αφού λοιπόν άρχισε η μάσκα του να μετακινείται , ξαφνικά , σε διάρκεια μερικών δευτερολέπτων τα χέρια μου , συγκεκριμένα οι καρποί των χεριών μου , ήταν εγκλωβισμένοι στα δικά του μεγάλα χέρια . Το χαμόγελο που είχε σχηματιστεί πριν λίγο στα χείλη μου , είχε πλέον χαθεί και την θέση του είχε πάρει την εξής σοκαρισμένη έκφραση . Ελάχιστα ανοιχτό το στόμα μου και τα μάτια μου γουρλωμένα από την έκπληξη και τον φόβο . Είμαι σίγουρη πως επιπλέον τα μάγουλα μου είχαν πάρει μια ελαφρά ανοιχτή απόχρωση κόκκινου χρώματος . Τον κοίταζα τρομαγμένη μέχρι το κόκκαλο . Τα μάτια του στο σκοτάδι , μια βαθιά απόχρωση του πρασίνου , εκείνο που θύμιζε δάσος . Μαγευτικά μα ο τρόπος που με κοιτάζανε με έκαναν να τρέμω από τον φόβο που ένιωθα αυτήν την στιγμή .Οι καρποί τον χεριών μου είχαν αρχίσει να πονάνε και σίγουρα πως είχαν αρχίσει να μελανιάζουν . Αυτό άλλωστε ήταν αυτό που με επανέφερε στην πραγματικότητα . " Με πονάς ! " του φώναξα , κουνώντας

Η Καμέλια, είναι μια μετρημένη κοπέλα, αριστούχα μαθήτρια και έχει τα πάντα προγραμματισμένα στην ζωή της. Όλα αλλάζουν όταν γνωρίζει τον αναρχικό Άλεξ, σε μια πορεία όπου της σώζει την ζωή. Τι θα γίνει όταν οι δύο διαφορετικοί κόσμοι τους, θα θελήσουν να ενωθούν; ''Μην φοβάσαι, θα σε προστατέψω. Ξέρεις ότι πάντα το κάνω'', λέει ενώ είμαι ξαπλωμένη στην αγκαλιά του, έχοντας το κεφάλι μου επάνω στο στήθος του. ''Σε εμπιστεύομαι'', του λέω και μετακινώ το σώμα μου, προς τα πάνω, για να φτάσω τα χείλη του και να τον φιλήσω.