16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."

Kalpler, durgundu. Yürekler, suskundu. Nefesler ve nabızlar kesikti. Ruhlar sızım sızım sızlıyordu. Altısı da biliyordu ki, kaybettikleri değerler ve hisler bir daha geri gelmeyecekti. Altısı da, içinde taşıdıkları ölü çocukluklarla birlikte kaybolup gidecekti. Karanlığa hapsolacak, sonsuza dek izbe sokakların çocuğu olarak kalacaklardı. Kimsesizliklerini, o izbe sokaklar sırtlayacaktı. "Biz altı düşmanız" dedi, içlerinden biri. Bu, liderdi. Bir adım, omuzları dik bir şekilde öne çıkmıştı. "Biz altı çocuk ve çocukluğuz" altısı da bir an, ellerinde ki silahların varlığını tüm hücrelerinde hissettiler. "Biz altı geçmiş ve gelecek" teker teker hepsi birbirlerine baktı yine. Geçmiş de gelecek de birbirleriydi. "Geçmeyen yaralar ve geçmeyen izler taşıyoruz" yüzlerinde yaraları ve bedenlerinde ki izleri anımsadılar. "Amacımız, tüm çocukları ve çocuklukları yeşertmek. Tüm geçmiş ve gelecekleri iyileştirmek. Ve tüm yaraları sarıp, izleri yok edebilmek" "Biz altı kişiyiz" dedi, bir başkası. Bu, sonucuydu, sondu. Çenesi dik, omuzları düşüktü. "Hepimizin korkuları," çocukluklar çığlık çığlığa içlerinde dirildi. O çocukluklar korkuydu. "Acıları," içlerinde yükseldi çığlıklar, sızım sızım sızlattı. O çığlıkların sahiplerinin her biri bir acıydı. "Karanlık geçmişleri var." altısının da kulakları uğuldadı, inim inim inletti tüm hücrelerini. O çığlıklar, geçmemiş geçmişin ta kendisiydi. "Ölüm Koşucularıyız biz" ellerinde siyah eldivenlerin üzerinde ki kırmızı damgaya diktiler gözlerini. "Ortak noktamız; kırmızı ışıklar ve siren sesleri"

"Çocukluğumuz tohumumuzdur," diye fısıldadı Sırtlan'ın kül olan kalbi. "Tohumumuza kim su verdiyse o şekilde büyür ve yetişiriz." EMARE serisinin, birinci kitabı Sarmaşık, ikinci kitabı Pusula ve son kitabı Maske bu başlık altında toplanacaktır.

Her şey bir sayıyla başlayıp, bir sayıyla bitti... 994 sadece bir sayı değildi, bizim hayatımızdı... Hayatımız bir sayıyla karardı... "Bu hikaye bir sayıya tutunanların hikayesidir..." 30 Ekim 2019

Hamza Mahir GÜMÜŞPALA Tanıdığınızı söyleyemem, henüz.

Kuralların belli olduğu bir oyunda uyanık olan şartları da kendisine göre değiştirebilir. Tek başına zeki olmak, bunun yanında kurnazlıkla işini görene yeterli gelmeyeceği gibi özenle kurduğu tuzaktan kurtulmasını da sağlayamaz.

"Firuze var oldu, aşık oldu, bir oyun oynadı ve yedi dakika önce öldü."

"Benim topraklarımda ölmek için özel bir nedene gerek yok." Mihra Elnurova, Türkiye'nin güneyinde yer alan, ufak bir Türkmen ülkesi olan Karahan'da yaşamaktadır. Sıcacık bir ailede büyüyen Mihra, hayatın sert ve acımasız yüzüyle henüz tanışmamıştır. Ta ki ülkesinde baş gösteren iç savaşa kadar. Ülkenin çeşitli bölgelerinden ayaklanma, silahlanma haberleri gelirken hiçbir sorun olmadığına inanarak yaşayan genç kız, bir sabah bulundukları kasabaya ülkesini ve kendi topraklarını korumak için Türkiye'den askerlerin gönderildiğini öğrenir. Bu askerlerin arasında hayatının aşkının da olacağından bihaberdir. Yağmurlu bir günde şarkı söyleyip kendi kendine eğlenirken çitlerin arkasından kendini izleyen Türk askeri Yusuf Agâh Demiral'ı görünce Mihra'nın kalbi o zamana dek hiç atmadığı kadar kuvvetli atmaya başlar.

Pars, Atlas'ın önce ilk aşkı, sonra oyun arkadaşı oldu. Oynadıkları oyunun ipleri ayaklarına dolandı. Biri kaldı diğeri kaçtı. Çok zaman sonra kapı yeniden çaldı, postacı kapıya bir kaset bıraktı. Kasette Atlas'ın abisinin, Aras'ın katilinin sesi vardı. Atlas duyduğu sesin, Pars'ın peşine düştü. 🩸 "Pars..." dedim. "Seni öldüreceğim." "Lütfen..." dedi, gözlerini gözlerimden çekmeden. "Atlas, lütfen öldür beni."