O güzel kanatlar onurlu omuzlarına öyle yakışıyordu ki nefesim kesilmişti, yaşıyordum ama. Ölüyor gibi olmuştum, can çekişen ruhumu hissetmiştim ama can çekişen ruhumda aynı anda çiçekler açmıştı. Sadece ona baktığımda görebiliyordum zira onu göremediğimde kör gibi hissediyordum. Onun eşsiz görüntüsü hafızamda öyle bir yer edinmişti ki her şey silinmişti. Hiçbir şey hatırlamıyordum. Bu görüntüler zihnimi ele geçirmişti. Yüz hatları zihnimi öyle ele geçirmişti ki düşünemez olmuştum. Bir cezanın bu kadar çekici olması mümkün değildi. Uğruna canımı hiç düşünmeden verebileceğim bir sesi vardı. Onu duyduğum ilk an bütün melodilerin anlamsız olduğunu hissetmiştim. Duyduğum tüm şarkıların, tüm şiirlerin, tüm sözlerin. Onu duyduğum ilk an her şeyin anlamsız olduğunu fark etmiştim. Konuştuğunda güller açardı kulaklarımda, baktığında yanacaktı gözlerim, tattığında dudaklarım dudaklarını ölecektim. Ve hissettiğimde onu kalbimde zangır zangır titretecekti beni biliyorum. Ölecektim ben senin aşkınla ama biliyordum ki mezarım kalbin olacaktı Ackerman. Bana verilen ceza sensen eğer severek çekerim ben cezamı, canım yandığında ilacım sen olursun. Geceleri ayım, gündüzleri güneşim olan adama. Levi Ackerman'a. ☽︎☽︎ Levi Ackerman fanfic. 31.10.20

depresyondan cikinca yazicam

Öncelikle, bu kitap rp hesabımdan bağımsızdır. Aklımda bir senaryo var aslında ama ilerleyiş hakkında pek emin değilim. Yazım yanlışları olabilir, böyle şeyleri kafaya takmam. Ama gözünüze çok batarsa bana söyleyin. Böylece yanlışımı düzeltirim. Şimdiden teşekkürler<3

oku oku iyi gelir aslanım

Bir kaç saniye... Sadece bir kaç saniye benim bildiğim bütün hayatımı elimden alıp farklı bir hayat vermişti. Neydi bunun anlamı? Herkes aynıydı... kimse değişmemişti. Ama... Aynı zamanda o kadar farklı kişilerdi ki onları tanımıyormuş gibi hissediyordum. Erwin... Mike... Nanaba? Yaşıyorlar... Petra? Oluo, Eld, Gunther...? Nasıl olur...? Neler oluyordu böyle? Nasıl bir paralel evrendeydim. Eren, Mikasa, Armin, Jean, Connie, Sasha ve.... Yanlarındaki çilli çocuk... Marco? Ölmemiş miydi ya o? Ya ordakiler... Onlar... Kalbimin atışı hızlandı. Gözlerimin dolduğunu hissettim. Mantığı yoktu. Anlamlı gelmiyordu! Adımlarımı onlara çevirdim. Ağlıyordum. -Lütfen... lütfen gerçek olduğunuzu söyleyin. Bana döndüler. Üçüde gülümsüyorlardı. -Lütfen... birisi... yaşadığım 17 yıllık acının boşa olmadığını söylesin. Sesim yükseldi. Artık bağırıyordum. -LEVİ, İSABEL, FARLAN!!