| thewattys2020-Fantastik Kategorisi Kazananı🏆 | Bilinmezlik hep korkutur. Tüm canlılar gibi, insan da çevresindekilere hâkim olma arzusunu bir meşale gibi taşır içinde. Bilinmezlikten korkup, kendini bilmeden yaşayan varlıklarla dolu evrende, birbirinden kaçışa ''yaşam'' derler. Belki de bu yüzdendir bazı canlılara her şeyi bilme kapasitesinin verilmemesi ve bazılarının diğerlerinden bihaber yaşatılması... Aynı gezegende çok ufak farklılıklarla yıkıcı güç unsurlarını ellerinde bulundurur bazı ırklar. Ortaya çıkmaz, rahatsızlık vermez ama güce boyun eğdirirler.

[ Wattys2020 Hayran Kurgu Kazananı ] ✯ "Gitmeme izin ver," diye fısıldadı güçlükle göz yaşları içerisindeki bedene, onu, elini bırakması için ikna etmeye çalışıyordu. "İyi olacağız, sorun yok." ✯ "Seni korumak için ne gerekirse gereksin, yapacağım, prensesim. Ben, sen olmadan ışığımı, umudumu kaybederim." ⭑ "Benim küçük Astrea'm," diyerek gülümsedi beyazlar içindeki kadına. "Çok, çok güzelsin." ⭑ Elindeki kırmızı gülleri koklarken, göz yaşlarını akıttı sessizce. Denizin kıyısında, ayın yükselmekte olduğu gecenin güzelliği eşliğinde, ayakları altındaki kumu hissederken, derince nefes alarak, gülleri denizin uçsuz bucaksız sularına bıraktı. Ufak bedenini kumların üzerine teslim ederken, başını önüne eğerek hıçkırdı, "Özür dilerim." Ayın bembeyaz ve temiz ışığı etrafını sararken, başını kaldırıp derince nefes aldı. Tekrar hıçkırmaya başlarken, denizin, dalgaların, rüzgarın ve ay ışığının onu sarmaladığını hissetti. "Eğer ölürsem, lütfen ağlama," diye fısıldadı kumsaldaki tüm tanelere. "Sadece gökyüzüne bak ve 'hoşça kal' de." Teselli cümleleri her daim işe yarar mıydı birinin yokluğunu örtebilmek için? En son söylenmiş güzel sözler, akıllarda nasıl bir iz bırakırdı?