Açıklama bulamadımke

Toprağın kokusunu ciğerlerime çektim. Ait olduğum yerden çok uzaktaydım, bu ev bana ait değildi. Yerine oturmayan bazı şeyler vardı. Ben Suçlu değilim, onlar Suçlu. Bu hayatı yaşamam benim Suçum değil. Bu hayata katlanmamda benim Suçum değil. Suç, Suçlu olan kişinindir. "Sen gelmesen de ben beklerim. Ne olacak sanki cebimden mi gidiyor, canımdan gidiyor." Böyle olmamalıydı. Biz, böyle bitmemeliydik.

"Acaba seni kıskanıyor olabilir mi?" dedi kafasını bana doğru eğerek. "O nasıl soru Emir? Küçüklük arkadaşım beni neden kıskansın? Neyimi kıskanabilir hem?" "Güzelliğini," dedi daha da yaklaşarak. "Ben güzel değilim ki," dedim her kızın yaptığı inkarı yaparak. Bir süre bekledi. Bu bekleme ne söyleyeceğini düşünmek için değildi, beni anlamıyordu. Ardından nefesini verdi. Yüzüme değen nefesi başımı döndürürken ağır ağır dudaklarını oynattı: "Kelebekler kendi kanatlarını göremezlermiş biliyor musun? Güzelliklerini fark edemezlermiş. Seni bazen kelebeğe benzetiyorum. Kendi güzelliğinin farkında değilsin. Ne kadar güzel olduğunun farkında değilsin."

Baştan aşağı siyah olan takım elbisesi ve ellerinde dövmeleri vardı. Beni görünce sırıttı ve oturduğu yerden kalkarak yanıma gelmeye başladı. Bana yaklaştıkca aramızdaki boy farkı kendini belli ediyordu. Yanıma gelerek dibimde durdu. Ağzımdaki bantı yavaşca çıkardı ve önüme düşen kahküllerimi düzeltti. Parmaklarını çeneme koydu ve yavaşca sıktı. Sonra boğuk ve kalın sesiyle konuştu. "Sonunda tanışabildik Alev Adin."