Saat 01:28'di. Ona ilk mesajı attığımda... İnsanların alkole ya da tütüne bağımlı olduklarını sanırdım hep. Anlamsız bir sayı dizesinin de tiryakisi olunabileceğini hiç düşünmemiştim. Ta ki yelkovan ve akrep arasındaki yirmi sekiz dakikalık bir zaman dilimine saplanıp kalana kadar. Macera#1 < Kitap Texting olarak başlayıp daha sonra normal hikaye formatına geçiş yapmıştır. Bu nedenle texting kısımları kısadır.>

Bedenim küçük ve zayıftı. Ancak korunması gereken kişi ben değildim. Benim dışımdaki herkesti. Varlığım tanrıya bir hakaretti. Bedenim günahların en büyüğünü yaşatıyordu bana. Cehenneme gidecektim. Ölmeliydim. Hiç var olmamam gerekiyordu. Ben dünya üzerindeki hem en güzel hem de en kötü şeydim. Yine de yaşama iç güdülerim beni kaçmaya mecbur kılmıştı. Beni öldüreceklerdi. Ben bunu hak ediyordum. Benim için ölüm dışında bir şey düşünülemezdi. Varlığım tanrıya şirk koşmaktı. Peki, öyleyse tanrı beni neden yaratmıştı? Koştum. Vücudumu parçalamak istercesine hızlı yağan yağmura, saat gecenin bir yarısı olmasına rağmen koştum. Uykumda beni öldürmeye çalışan anne ve babamın arkamdan seslenişine rağmen... ''Mara!'' Cover by Wbrunette

İpek'in okula gitmek için büyük bir nedeni vardı: Yusuf. İlk gördüğü anda ona aşık olmuştu. ~ Beni nasıl buldun? Ben bile kendimi bulamazken? Bir inanışa göre insanlar dört ayak, dört el ve iki kafayla doğarmış ve sonra birbirlerinden ayrılırlarmış. Aşık olduğun kişi de işte senin diğer yarınmış. Benim diğer yarım yok. İşte ben kendimi bulamadım. Olmadı işte. Bir anda her şey boş gelmeye başladı. Benim bütün hayatım onun üzerine kuruluymuş da ben fark etmemişim. Kapak için @deliysem_sananeqw 'ye çok teşekkürler. 💕

🇹🇷💕 Ben Sevda Yılmaz. Doktor Sevda Yılmaz. Bu zamana kadar yılmayıp, pes etmeyip doktor oldum. Nice hayatlar kurtardım. Nice canlar iyileştirdim. Karşıma çıkan her insanın yarasına merhem oldum. Ben mahallenin süper ablası Sevda'yım. Her çocuğa yardım eden, düştüğünde yarasına yara bandı yapıştırandım. Oyunlarını kurar, çocukları bir araya toplayandım. Aralarında küslük olmasına engel olandım. Ben küçük Gökhan'ın aşkıyım. Yetimhane köşelerine bir başına iken karşısına çıkan annesiyim. Öz annesi gibi olmasa da ona annelip edip anne hasretini giderenim. Ben Hayat'ın Sevda'sıyım. Annesinin cenazesinde ona ağlayacak bir omuz oldum. Yıllardır aradığı dostuyum. Ben Prenses Sevda'yım. Abimin biricik prensesiyim. Babamın yokluğunda abime beceremesemde babalık yapanım. Ben annemin güzeller güzeli minik kuzusuyum. Babam yokken ona kol kanat gerip ona yaren olanım. Ben aslında hiçkimseyim. Ben kimsenin hayatında hiçbir zaman 'iyiki varsın' ı olamadım. Ben bu hayata gelen en gereksiz ve boş kişiyim. Bu hayatta yaşamak için hiçbir nedeni olmayan, günlerini sadece zaman geçsin diye geçiren ve elini değdirdiği her şeyi solduran, öldüren bir hiçim. Ben kendi hikayesinin bile kahramanı olamayan birisiyim. Evet ben aslında Hiçkimseyim.

Hayatım boyunca özgür bir şekilde yaşamanın anlamını bulmaya çalıştım. Hissederek yaşamayı, hissederek sevmeyi aradım. Hissedebildiğim tek duygu ise ruhsuzluk oldu. Kendimi bilmeden bir insanı sevmeyi istemedim. Ruhumun eksikliğini gidermeden, tamamlamadan kendim gibi olmak istemedim, olamadım. Gözlerimden yaş bile dökülmüyordu artık; alışmıştım, hissizliğe, mutsuzluğa ve çaresizliğe. Farklı olmak istiyordum, farklılaşmayı yaşamak istiyordum. Tüm insanlığa benzemekten korkuyordum. "Neden böyle oldu herşey? Sen nasıl oldun böyle?" dedi üzülürcesine. Güçlükle tek şunları söyleyebildim: "Ruhumla sevdim."

Ben Dünya. Kendi hayal diyarımda okuduğum kitaplar ve tanıdığım bir elin on parmağını geçmeyecek sayıdaki insanlarla yaşayıp gidiyordum. Kahverengi bir çift gözde takılı kaldığım o gün, işte tam o anda gözlerimiz birbirine ilk kez tutunduğunda, bizim hikayemiz bir Fikret Kızılok şarkısında başladı... Ve bir daha hiçbir şey eskisi gibi olmadı.

Erdem, bir gece gelen telefonla yetimhanenin yolunu tutmak zorunda kalmıştı. Aslında telefon ona bile değildi! Arayan kişi babasını talep etmiş, iş gezisinde olduğu için de bu durumla bizzat kendisi ilgilenmek durumunda kalmıştı. "Evet gece gece neden buradayım, artık anlatır mısınız? " Babasının işlerini merak etmesede bu durum onu epey şüphelendiriyordu! Özellikle gecenin bir vakti hiç bilmediği bir yetimhane yurdunda olması ...Beyin denen karmaşık yapı, şimdiden en kötü senaryoyu hazırlayarak önüne koymuştu! Olabilir miydi? "Efendim yurdumuzda kalan bir akrabanız az önce yuttan kaçtı!" "Ne tür bir akrabalıktan bahsediyorsunuz?" Gerilmişti ancak alacağı bilgiye de büyük ihtiyaç duyuyordu. "Şey efendim bu bilgiyi sizinle paylaşmam doğru olmaz" Derin bir nefes alarak "Sadece onu bulmak için sizden yardım rica edebilirim."