"Seni sevmiyorum" dedi. Bugüne kadar duyduğu en güzel sözdü... Kalbi deli gibi, doludizgin çarparken heyecanla nefes aldı. Kendi gözlerinin de söylediği, dilinden bağımsız o sözler döküldü. "Ben de" dedi, "ben de seni seviyorum." Genç adam siyah deri montunu istemsiz tutup gözlerini kısarak şaşkınlıkla baktı. Oysa bilmediği, kendinin görmediği, karşısındaki kızın görüp bildiği bir şey vardı. Dil başka göz başka konuşurdu. Kalpten dile aksederdi sözler, oradan gözlere. Kalpten gelen sözler tek çıkardı. Göze ayrı dile ayrı gitmezdi. Dil yalan söylese de gözler kalbin aynasıydı ve asla yalan söylemezdi. Şimdi sevdiği adamın söylediği gibi. Dili yalan söylüyordu ama bakışlarındaki sevdası kalbinin yansımasını gösteriyor sadece iki kelime söylüyordu. Seni Seviyorum... Canım arkadaşım Zehra'mın katkılarıyla!

Yapılan hataları kim öylesine sorgulamadan affedebilir ki? Biz birbirimizi affedemedik ama umarım çocuklarımız bizi affeder.

Bir sen,bir ben,bir de bizim bebeğimiz. / Tüm hakları saklıdır.

Babasının günahını masumluğuyla ödemek zorunda kalan bir genç kız. Ve o masumluğa hayran kalan bir genç adam. "Bazen, inattır bizi zor durumda bırakan. Hayatı doyasıya yaşamamıza engel olan inattır. Peki ya inadın üstesinden gelinirse?"