Soğuktu. Teni kadar soğuktu bakışları. Ardındakileri gizleyen, kendine dair en ufak bir iz taşımayan koyu kahve gözler... Vurulmuştum. Kendi iyiliğim için ondan uzak durmamı istemişti. Ardından beni öperken tüm benliğimi ele geçirdiğini fark edememiş miydi? Ona bağlanmış, kendimi dudaklarının tadında, teninin soğuğunda kaybetmiştim. Gözlerinin kenarlarına işlemiş gölgelerini yok etmek istemiştim. Sustukça taşlaşan kalbini eritmek... Oysa derin sessizliği değil miydi beni ona çeken? "Yok Azra. Anlatacak bir şeyim yok. Gördüğün kadarım işte." Değildi. Çünkü bana ruhumu aydınlatan gülümsemesini bahşetmişti.