"Ah, devam et daha hızlı... Evet işte böyle... Ahhh..." Hemen yan odamda duyduğum inleme ve seks tınılarıydı bunlar... Ben burada yatakta oturmuş onların bedenlerinin birbirine çarpış seslerini ve zevk inlemelerini dinlerken onlar kendilerinden geçmiş bir şekilde zevkin doruklarına çıkıyorlardı. Ben kim miyim?... En yakın arkadaşıyla sevdiği adamın her gün gözlerinin önünde sevişmesini izleyen, zevkten deliye dönen seslerini dinleyen sırf sevdiğim adama yakın olmak için onu başka bir kadının, en yakın arkadaşının kollarına atan kişiyim... Adımın bir önemi var mı? "Sen bir harikasın... Devam et bebeğim..." Başımı dizlerimin üstüne yaslamış kulağımdaki kulaklıklar bile bu sesi bastırmıyorken içimdeki acıyı nasıl bastırabilirdim ki... Sahi zaten bunu ben istememiş miydim? Cinsel içerikli sahneler içerir... PASSİONE İtalyanca'da TUTKU anlamına gelir. 💫

Korkmuyordum, ne karanlıktan, ne gürleyen gök gürültüsünden, ne de bana zarar verebilecek bir insandan. Çünkü ben karanlıktım, ben gürleyen göktüm, ben zarar görmezdim, ben zarar verirdim. Ben bir katildim. Bu bir sıfat değildi, bu benim mesleğimdi. 🔥 Yayınlanma Tarihi: 12.04.2020 Bu kurguda geçen kişi, kurum ve olaylar tamamen hayal ürünüdür. Uyarı: Eğer kurguyu spoi almadan okumak istiyorsanız, yorumları okumamanızı tavsiye ediyorum.

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."