'Ben en çok akşam güneşini severim Mem. Sarının en masum, turuncunun en tutkulu, kırmızının en şefkatli hali demek çünkü. Ben akşam güneşinin alacasına meftunum. Sen bu aciz yüreğimin akşam güneşisin Mem.' ☀️☀️☀️ Hızlandım. Bir insan kaçtığı bir yere ne kadar hızlı gidebilirse o kadar hızlı gidiyordum. Koştum. Ardımdaki sesler yaklaştı. Geçmişime yaklaştım. Gidebileceğim ilk yere ulaştım. Demir kapılı konağın önünde durduğumda elimdeki bıçağın kabzasını vurdum. Nefes nefeseydim. Soğuk yakıyordu. Boğazımı yakıyordu. Tenimi yakıyordu. O soğuk yakıyordu ama ben donuyordum. Titriyordum baştan aşağı. Elimdeki kanlı bıçakla vurdum kapıya tekrar tekrar. Ayak sesleri bana yaklaşıyordu. "Mem!" diye bağırdım yıllar sonra. Adı dilimden dökülünce içim dalgalandı. Sesim titredi. "Mem, aç kapıyı!" Gözlerim buğulandı. Adım sesleri kulağımda yankılanıyordu şimdi. Kalbim, göğüs kafesimden taşıyordu. Kirpiklerim bile titredi. O zelzelede birkaç damla döküldü soğuğun kuruttuğu yanaklarıma. "Aç kapıyı, Mem! Aç ne olursun, aç!" Adım sesleri durdu arkamda. Bulmuşlardı beni. Yakalanmıştım işte. Memet kapıyı açmamıştı. Kapıyı ilk ben kapatmıştım bize. Ama bu gece her şeye rağmen bana açamaz mısın Mem? Göz kapaklarım kapandı. Kucağımdaki valizin içinde oğlum ağlıyordu. Elimdeki bıçağın bulandığı kan şimdi kuruyacaktı. Son kez kaldırıp vurdum kapıya. İçimle titredi sesim. Ağladım. "Mem... Duymuyor musun? Sesimi duymuyor musun? Aç kapıyı! Aç kapıyı Mem." ☀️☀️☀️ 'Senden sonra en çok akşam güneşinden nefret ettim Zühre. Sarının en güçsüz, turuncunun en yalancı, kırmızının en zalim hali demekti artık. Ben bir akşam güneşinin alacasında zincire vurdum sevdamı. Sen yüreğime kazınm

Kalbinde büyüttüğü adamı karşılıksız sevmeye daha ne kadar dayanabilecekti ? 21.08.2019

Çiçek serisi 1 Zengin , güçlü ancak bir o kadar da sert ve soğuk bir adam . Adeta çelikten bir duvar. Hayatında yeniliklere , aşka ve kadınlara asla yer olmayan Ateş. Naif , yaşadıkları sebebiyle sevgiden mahrum , Hayatı buğulu gözlerle bakan , yalnızlığı ile boğuşan Hikaye . Kalbini aşka , sevgiye , en önemlisi de yaşamaya kapatmış bir adam ve kendi işkence dolu dünyasından bir anda alınarak evlendirilen genç bir kadın ... Bu hikaye Uçurumun Orkidesi ile Hercaisinin destanı ... Adam sevmeyi ,kadın ise sevilmeyi öğrenecekti. Başlangıç Tarihi : 10/08/2021 Bitiş Tarihi : 30/05/2022 Wattpad haricinde başka platformda yayınlanmayacaktır . ( Sadece Wattpade özel ... ) KİTAPTA BİR KAÇ MANTIK HATASI VARDIR !! EN KISA SÜRE DE KALDIRILMADAN DÜZENLENECEKTİR ... YAŞ FARKI VARDIR ! BUNA GÖRE OKUYUNUZ !!!! 04/07/2021 acımasız #1 13/10/2021 acımasız #1 15/10/2021 nefret #1 16/10/2021 nefret #1 22/10/2021 insan #1 13/02/2022 insan #1 15/05/2022 zorakievlilik #1 Gölge @golgehayaller kitap kapağı için çok teşekkürler. KİTABIN BÜTÜN TELİF HAKLARI BANA AİTTİR. HERHANGİ BİR (Ç)ALMA DURUMU KARŞISINDA GEREKLİ İŞLEMLER YAPILACAKTIR.

0530 *** ****: Valla çok güzel kızmışsın. Lara'm: İyi de ben kızmadım ki. TAMAMLANDI

"Bela yağmur gibi gökten yağarsa Başını ona tutmaktır, adı aşk..." . . . 🪶❤️‍🔥 Kapak tasarım; @Publiisherr

Aşk onlar için farklıydı ... Birbirinden çok farklı görünen ama bir o kadar da birbirine çok benzeyen iki hayat . Esra Miray Aksoy ve Azad Yılmaz ın hayatı .. Aşk bu iki genç için sadece birbirlerine sevmekten çok daha farklıydı ...imkansızdi ,acımasızdı, tutkuluydu ... Bir tarafta modern ,kültürlü bir ailede yetişip büyüyen genç bir kız , Diğer tarafta ise TÖRE içinde , kan içinde, acımasızlık içinde yetişen genç bir oğlan ... Ve kesişen hayatlar .. Gururunu , hayatı boyunca her zaman her seyin üzerinde tutan Esra Miray, "Kendime çizdiğim yoldan asla sapmam" diyen Azad aga ... Ve bu iki gencin hayatlarını değiştirecek muhteşem bir AŞK ... Bakalım bu iki genç bu MUHTEŞEM AŞKIN hakkinı ne kadar verecekler ...

Mardin'de Polis olan güçlü bir kadın ve Mardin'in en güçlü ağası. Bir gece birlikte olursa ve ortaya masum bir bebek çıkarsa ne olur ?

Sessiz olmaktan uzak bir kız... Fazla çaresiz bir genç adam... Onları bir araya ne getirebilir? Kader mi? Yoksa tesadüfler mi? Hayır,onları bir araya getiren adamın çaresizliğiydi...

TAMAMLANDI. İLTİCA: sığınma |1954| |+18| ||• Lalezar-Baray Barayın büyük kaza sonucu bacağının sakatlanması ile içine kapanması, annesinin zoru ile genç kızımızla evlenmesini konu alır. ||• *Kitabın tüm hakları bana aittir, çalıntı veya kopyalanması durumunda yasal işlem başlatılacaktır."

Erkek egemenliğinin hakim olduğu topraklarda , bir yaşam uğruna feda edilen, hayallerine ve umutlarına zalimce balta vurulan gencecik, masum bir kızın hikayesi.. & Ait olduğu topraklardan acımasızca söküldüğünde küçücük bir tomurcuktu. Susuz bırakılmış ve günden güne solmaya yüz tutmuştu narin yaprakları. Gece, üzerini örten bir kefendi. Gün ışığı ise acımasız bir zebani... Acılarının günün birinde ona baharı getireceğini bilmeden hoyratça harcıyordu gözyaşlarını. Her gün ve her gece... Aldığı her soluk nefret kokuyordu. Öfke ve hayal kırıklığı kol geziyordu damarlarında. Bu topraklarda daha niceleri solup gitmişti onun gibi biliyordu. Birileri nefes almaya devam edebilsin diye kaç masum göz göre göre nefessiz bırakılmıştı. İlk değildi. Son da olmayacaktı. Bu toprakların yazgısı böyleydi. Umudu ve inancı günden güne törpüleniyordu. O ele avuca sığmaz haşarı kalbinin, her gün biraz daha karanlığa gömüldüğünü hissediyordu. Öylesine umutsuzdu ki; içine hapsolduğu karanlığı kabullenmeye ve kendini kaderin ellerine bırakmaya hazırdı. İçi, fırtınalı bir sonbahar gibiydi. Solgun, hırçın, dağınık ve soğuk... Mucizelere inanmazdı. Ancak doğmasını istemediği bir günün sabahında mucizesi onu buldu. O gün zifiri karanlığına minicik bir ışık huzmesi ilişti. Öylesine muhtaçtı ki; öyle yalnız ve yaralı... Hiç düşünmeden gördüğü o ufacık, cılız ışığın gölgesine sığındı. O ışığın uğrunda sürüklendi, parçalara bölündü, tükendi. Ama yine de pes, etmedi. Yaradan'ın ona armağan ettiği umuda sıkıca tutundu. Yorgun ruhu umut vadeden o küçücük ışığın ruhuna koca bir ilmek attı ve onu kalbinin en derinine ilikledi. O andan sonra umut dolu yanı karamsar yanına el salladı. Ve güneş, tüm sıcaklığı ile soğuk yalnızlığının üzerine doğup, karanlığını ışığa boğdu. *