" Saplantı ne kadar güçlü olursa olsun, nefret onu yenecek kadar keskin olabilirdi. " Harut Vjkoslav, sesi elinden alınmış, geçmişi kanla yazılmış bir adam. Moskova'nın yeraltı dünyasında sessizliğiyle hüküm süren, bakışlarıyla öldüren bir lider. Misra Vučić, annesinin katilini sevmekle, nefret etmek arasında kalmış bir kadın. Takıntı, ölümcül bir oyuna dönüşür. Harut, sevdiği kadını cehenneme zincirlerken, Misra ruhunu kurtarmak için şeytanla pazarlık yapmaya hazırdır.

"Ben seni sadece sevmiyorum, sana ait kalbimle yaşıyorum..." O, gözlerinin denizinde boğulmak isterken Ben her gece onun sesi gelmeyen mesaj kutusunu izledim. Ben kalbimi anlatamadım, O da beni hiç görmedi. Kardeşinin arkasındaki gölgede büyüdüm. Yıllarca adını sessizce içime fısıldadım. Ve bir gün... Görmez sandığım adam bir mesajla kaderime adım attı. Ama bu oyun... Gerçekle yalan arasında bir ipte yürümekti. Düştüğümde tutar mıydı beni? 📍 Bu bir aşk hikâyesi değil sadece. Bu, sevilmeden seven bir kalbin kendine açtığı savaştı. Aşk Kadehi doldu, Şimdi ya içeceğiz... Ya da taşıp, her şeyi yakacağız.

Sanki insanların ayakları altında ezilen, her adımda biraz daha değersizleşen bir araziydim. Kara topraklarım susuzluktan, en çok da değersizlikten çatlamıştı; ne bir yeşerme ümidi ne de uğruna uğraşılacak bir verim kalmıştı. Herkes ezip geçmiş, kimsenin ayak basmayacağı bir çöle dönmüştüm adeta. Ta ki bir gün, avuçlarında masumiyetin safiyetine sahip izlerle küçük bir erkek çocuğu gelene dek. Hiç tereddüt etmedi, avuçlarında gizlediği beyaz nilüfer tohumunu kurumuş kara topraklarımda sakladı. Yıllardır çektiğim su hasreti, küçücük bir erkek çocuğunun küçücük elleriyle bana emanet ettiği o umutla son bulmuştu. O umut bana o gece yağmuru getirdi. O umut beni o gece bataklığa dönüştürdü

mafya kurgusu güclü kadın karakter

fantastik korku tarzında bir kitap umarım seversiniz

"Bembeyaz bir odaya kapadılar beni... Suçum neydi bilmeden, cezamın içine gömüldüm. Duvarlar sessizdi, babam gibi. Ben o gün çocukluğumu içerde bıraktım."

Tüm acımasızlığıyla dünyaya korku salmış bir kadın, O, mafyanın korkulan simalarından Arven Kara. Aynı zamanda çeteyi çökertmek için mafyanın içine sızmış, devlet için çalışan bir polisti. Cinayetlerini bir sanat eseri gibi özenle işleyen bir seri katil, kendisine verilen görevleri sorgulamadan yapan bir paralı asker. Arşivin tozlu raflarında kapanmış ve kaderine terk edilmiş bir dosya yeni bir cinayetin işlenmesiyle tekrar açılır. Ama bu cinayet aslında tüm bilinen yanlışların doğru, tüm doğruların ise yanlış olduğunu gösterir. Ne karanlıktı ne de tam aydınlık, ne iyiydi ne tam anlamıyla kötü. İyi ve kötünün savaşı değildi, bu gri kodların hayatta kalma mücadelesiydi.

"Ela..." dedi. Gözlerim gözlerini buldu. "Nasıl anlamadın?" diye sordu. "Neyi?" diye sordum. "Seni sevdiğimi." dedi. Tüm bedenimin kaskatı kesildiğini hissettim. "Hadi gözlerimdeki enkazı göremedin... Ama sana sarılmamdan da mı anlamadın?" Tüm benliğim bir şaşkınlığa esir oldu. "Ben kokunu duymadan gün geçirmezken, nasıl inandın seni sevmediğime?" Dilim tutuldu...

Yaşıyorduk, işkence çekiyorduk, idam ediliyorduk, köle gibi çalıştırılıyorduk, susuyorduk, çığlık atıyorduk ama hepsinin sonunda sesli ya da sessiz bir savaş veriyorduk çünkü seviyorduk. Şaşırtıcıydı, sevgi bazen bir savaş meydanının ortasında size uğruyordu. O an iki yolum vardı. Ya sevecektim, ya ölecektim. Sevmeyi seçtim. Onu sevmek de ölümü daima nefes gibi ensende hissetmekti. "En büyük savaşların ortasında kurak topraklardan bile bazen çiçek açar, bombalar etki etmez, kökleri sımsıkı tutunur. Bir bakarsın renkler canlanır, güzel kokar her yer. Sen bu çiçeksin diyemem, biz bu çiçeği temsil ediyoruz diyebilirim. Özgürlüğümüze." Bu kitapta geçen kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünü olup her ayrıntısıyla kurgudan ibarettir.

Bu benim hikayemdi. Masum ama bir o kadar masum olmayanların hikayesi