"Beni neden dinlemiyorsun?" gözümden bir damla yaşın yavaşça yanağımı ıslattığını hissettim. Bacaklarım zangır zangır titrerken onun içindeki saf öfke gözlerinden okunabiliyordu. "Sen insanlara neler yaşattığının, bana neler yaşattığının farkında mısın? Sen nelere sebep olduğunu hâlâ göremiyor musun?" bana bağırmamasını diledim, bana sarılmasını... Her şeyden önemlisi, bana inanmasını istedim... Oysa artık beni görmeye bile tahammül edemiyordu. Bana inanmıyordu. Ona daha neler olduğunu bile anlatamamıştım. Bana inanması bir kenara, o beni dinlemiyordu bile. "Ağlıyor musun bir de?" dedi, alaycı bir tonlamayla. Hayır, olmaz. Ben ağlayamazdım. Ben o gün, insanlığımdan büyük bir parça söküp atmıştım. Bir daha o kadar güçsüz düşersem, bu çekilen acıların hepsi boşa gider. "Sen onları öldürdün! Katilsin sen."

16 Mayıs 2021 güncellemesi: Bölüm yorumlarında fazlasıyla spoiler olabilir, eğer hoşlanmıyor ve keyif alarak okumak istiyorsanız yorumlara bakmayın. Bütün Sokak Nöbetçileri'nin gözleri benim üzerimdeydi, benim gözlerim ise onun turkuaz rengi gözlerinden ayrılmıyordu. Hepimiz yine bir amaç uğruna toplanmıştık. "Sokak çocuklarını her gördüğünüzde saçlarını okşayın," dediğimde gözlerim onun kumral saçlarına kaydı, alnına bir tutam saç düşmüştü ve her zamanki gibi dağınık, özensizdi. "Onları sevin, gülümseyin. Bir gün o çocukların büyüyeceğini ve karşınıza çıkacağını unutmayın." Hafifçe tebessüm ettiğimde canım hiç olmadığı kadar fazla yanıyordu. "Büyüdüm, büyüdün, büyüdük." Ona doğru bir adım attım ve başımı kaldırıp "Keşke hiç büyümeseydik," diye fısıldadım. "Keşke büyümeseydin. Keşke o sokaklara ait kalsaydık." Öfkeli değil, bıkkındı. Ruhsuz değil, tepkisizdi. Yalnız değil, kimsesizdi. "İçimi sokaklara çevirmenin bir yolu var mı?" diye sorduğunda sesinde ilk defa başkaldırı yoktu, vazgeçiş vardı. "Kendimi değil ama seni o sokaklarda yaşatıp gizlemek istiyorum."