Kırık Fırtına, bireyin adalet arayışını, baskı altındaki toplumların kırılganlığını ve karanlığa direnen insan ruhunu konu alıyor. Gücün yozlaştığı, hakikatin susturulduğu bir dünyada; umut ile umutsuzluğun, direniş ile teslimiyetin çarpışmasını anlatıyor. Her karakter, kendi iç fırtınasının izini sürerken, büyük bir yüzleşmeye doğru yol alıyor. Kırık bir düzenin içinde, kırılmayan bir inancın hikâyesi... Ve en sert fırtınanın bile geride bırakacağı sessizlik üzerine bir roman.

Kalpte İz - Kaderin Kırmızı İpi Serisi "Kalpte İz", çocuklukta başlayan, yıllar geçse de bitmeyen bir yolculuğun hikâyesidir. Efuli ve Alperen, aynı askerî lojmanda çocukluk arkadaşı olarak büyürler. Aralarındaki bağ, sadece zamanın değil, kaderin görünmez kırmızı ipiyle de örülmüştür. Ancak hayat, onları farklı yollara savurur. Çünkü bir gün Alperen'in babası, şehit düşer; bu acı kayıp, Alperen'in hayatını tamamen değiştirir. Ailesiyle birlikte memleketler olan Van'a dönerken, Efuli ise Bitlis'te kalmaya devam eder. Yıllar sonra yolları tekrar kesişir. Efuli, hayali olan polislik yerine sevgi görmediği ailesi yüzünden öğretmen olmuş, yaşadığı derin kırgınlıklarla sevgiye kapılarını kapatmıştır. Alperen ise babasının mirasını omuzlarında taşıyan, sert ve ketum bir Asker olmuştur fakat bir gün Efulinin babası ile amcası Sancak Timi adında bir tim kurar ve o timin başına Yüzbaşı Alperen Kağan Çankaya komutan olarak geçer "Kalpte İz", sadece bir aşk hikâyesi değil; sevgi, kayıp, intikam ve affetme duygularının iç içe geçtiği, kalplerde açılan derin yaraların silinmediğini, ancak onlarla yaşamaya cesaret edenlerin hikâyesidir. İki kalbin suskunluklarla, ayrılıklarla sınandığı, ama her defasında kaderin kırmızı ipiyle birbirine çekildiği bu yolculuk, hayatın acılarından doğan umudu, sevginin gücünü ve yeniden başlamanın cesaretini anlatır. Çünkü bazı izler zamanla silinmez, kalpte yer edinir.

Efsun Zorlu; atandığı Urfa'da mecburi hizmetini yapan tıp fakültesinden yeni mezun, çiçeği burnunda bir hekimdir. Daha mesleğinin ilk günlerinde, henüz on sekizine yeni girmiş bir hastanın intihar vakasıyla karşı karşıya kalır. Hastasının vücuduna bırakılan izler onu adım adım kendi geçmişine götürürken, geleceğini aniden tanımadığı insanların dudakları arasında bulur. Asla geçmemiş geçmiş, verilmiş sözler, kurtarılan hayatlar, doğrultulan namlular, yalanlar, fermanlar ve aşk. Devrim gibi bir kadın, Urfa'nın göbeğinde destan gibi bir sevdanın koynunda bulur kendini. Koca düzene baş kaldırıp o düzenin minnet ettiğine yenilmekse ne aklının ne de kalbinin kabulüdür. *** "Ağlarsam ölürüm." derken sesim düz, çoktan kabullendiğim bu gerçeği ilk defa dile getirişime rağmen sakindi. Çoktan. Saatlere dökülürdü ama bana şehirler aştıracak kadar çok gelen o vakit. Vücudumun ağrısı ruhumun sancısının çok altındaydı. Onun gözleri bende olsa da ben boşluğa odaklanmıştım. Üzerimde olan bakışlarının ağırlaştığını hissettim. Fetih bana çok ağır bakıyordu. Sırtıma yüklenen çuvallar biraz daha bel bükmeme sebep oldu. "Neden," dediğinde ne dediğimi çok iyi anlamış da yersiz bir sorgulayışa bürünmüş gibiydi. "serçe misin sen?" Kaşlarım hafifçe havalandı, başımın ağrısı belirginleşti. Uzun süreden sonra ona bakan ben oldum. Söylediği şeyin altındaki anlamı yakalamaya çalışıyordum ama buna çok uzaktım. Bunu anladı ve dudakları kıvrılacak sandım. Halbuki gülümsemeye çok uzaktık. "Serçeler," yüzünü hafifçe yüzüme yaklaştırdı. "Ağlayınca ölürlermiş. Bu yüzden mi bunca zamandır gözlerinin kuruluğu?" Bu konuşmadan sonra onun serçesi olacağımı, hatta olduğumu bilemezdim. Tıpkı bu topraklarda serçeyi öldürmenin kadını ağlatmak olduğunu bilmediğim gibi.