Değişiklikler..tanımadığım sokaklar, trafik lambası var mı diye kafamı kaldırıp baktığım o en yabancı caddeler. Bana göre güzellikler içinde büyütülmüş insanlarda kaybetme kaygısı daha ağır basar ve benim hiç kaybetme kaygım olmadı. Usulca kendi halinde büyütülmüş yalnızlaştırılmış ve bir o kadar da yıpranmış bir çocuk düşünün her sene öğretmen babasının tahini çıkınca babasının elinden tutup şehir şehir gezen ve yanlarına aldıkları ufacık bir bavulun içine biraz kıyafet ve bir yığın umut sığdıran tek varlığının babası olduğunu sanan17 yaşındaki atlas. Siz hiç tek varlığınızı ufak esen bir poyraz rüzgarında havadaki uçağın yere çakılmasıyla kaybedip 70'li yaşlarındaki babanenize sığınmak zorunda kaldınız mı? Babasının ölümünden sonra eşyalarının içinden çıkan bir mektup bazı yalanlara ışık tutup acımasız ve zorlu engellere boyun eğen izbe bir kahvehanede kötü yollara sapan atlasın umut ışığı mı olacak, intikam ateşi mi?

O karanlıktan korkuyor dedi gözü yaşlı bir şekilde.

Birer birer silindi hafızaları ve karaltılar görmeye başladılar. Gündüzleri ayak uçlarının dibinde bitiyor, düşüncelerinde kol geziyorlardı. Gölge dediler o karaltılara. Oysa pek çok şey denebilirdi. Toz bulutu, karanlık, silüet yahut cisimcik... Kimliklerini unuttukları gölgelerin esiri oldular. Tek tek anılarında kaybolan karartıları sevmeye kalkıştılar. Yoksa unuttuklarını, kendi gölgeleri mi sandılar? Bu, mutsuzluğun varoluş ve kayboluş hikayesi. Ölümün kapılarını aralayıp, unuttuğunu sandıklarına esir olmanın resmi. Bu Alphard ve Alnilam'ın hikayesi. Capella ve Polaris'in... Bir yerlerde unutulan herkesin hikayesi.